روز یک‌شنبه، یکی دیگر از نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری، به گونۀ غیرمترقبه از ادامۀ پیکارهای انتخاباتی دست کشید و فهرستِ نامزدها را از ۱۰ نفر به ۹ نفر تقلیل داد.
عبدالرحیم وردک وزیر دفاعِ پیشین و نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری، در یک نشست خبری اعلام کرد که از ادامۀ مبارزات انتخاباتی دست کشیده است. اما آقای وردک هیچ توضیحی در مورد انگیزه‌های کنار رفتنِ خود نداد و پرسش‌های زیادی را در اذهانِ عمومی به‌وجود آورد. زیرا آقای وردک نه‌تنها از نامزد دیگری در انتخابات پیشِ رو حمایت نکرد، بل دلایل کنار رفتن خود را، به فرصت دیگری موکول کرد. همین‌جاست که پرسش‌ خلق می‌شود و در مورد چنین کنار رفتنی، شک‌وگمان‌های بسیار به‌وجود می‌آید که بدون شک نمی‌توان نسبت به آن‌ها بی‌تفاوت ماند.
پیش از آقای وردک، عبدالقیوم کرزی، برادر رییس‌جمهوری به نفع زلمی رسول از دورِ انتخابات بیرون شد. عبدالقیوم کرزی هرچند گفته بود که به دیدگاه بزرگانِ قومی احترام می‌گذارد و حاضر نیست به هیچ قیمتی صحنه را ترک کند؛ ولی دیدیم که چنین نشد و سرانجام این نامزدِ انتخابات به گفتۀ برخی آگاهان به‌دلیل آن‌چه که فشار از سوی برادرش خوانده شد، جامِ شوکران را سر کشید و خود را قربانی سیاست‌های ارگ کرد. اما آقای وردک چنین نکرد، هرچند در مورد او نیز پیش از این شایعاتی بر سرِ زبان‌ها بود که گویا به نفع تیمِ ارگ از صحنه بیرون خواهد شد.
آقای وردک از صحنه بیرون شد، ولی در پی این بیرون شدن، پرسش‌های تازه‌یی را در حلقاتِ سیاسی مطرح کرد. چرا آقای وردک این‌گونه خواست که صحنۀ انتخابات را ترک کند؟ آیا فشارهایی بر او وارد شده بود و او سرانجام تن به کنار رفتن داد ولی به این شرط که دلیل کنار رفتنِ خود را در حال حاضر افشا نکند؟ چرا آقای وردک از پیکارهای انتخاباتی دست کشید بدون این‌که از نامزد دیگری حمایت کند؟
این‌ها پرسش‌های بی‌پاسخ، دست‌کم از سوی آقای وردک‌اند؛ ولی به‌روشنی می‌توان سایۀ یک پروژه را در عقبِ این کنار رفتن شاهد بود. آقای وردک بدون تردید از حامیانِ آقای کرزی است و به باور بسیاری از آگاهان، حتا ورود او به صحنۀ انتخابات، به دستور ارگ صورت گرفته بود. اما این‌که چه اتفاقاتی در ارگ ریاست‌جمهوری رخ داده که این نامزد چنین شک‌آمیز صحنه را ترک کرده، هنوز مسأله‌یی حل‌ناشده به نظر می‌رسد. اما روشن است که سر نخِ قضیۀ کنار رفتنِ تیم انتخاباتیِ آقای وردک را باید در ارگ ریاست‌جمهوری و بازی‌های آقای کرزی جست‌وجو کرد.
آقای کرزی نسبت به مداخلۀ خارجی‌ها همواره هشدار می‌دهد، آن‌هم با یک لحنِ بسیار تند و تیز؛ ولی مداخلاتِ خود را در روند انتخابات نمی‌بیند. شاید آقای کرزی با هشدار دادن به خارجی‌ها، می‌خواهد افکار عمومی را در داخل، از موضوع دخالت‌های حکومت در روند انتخابات منحرف کند و به سمتِ بیرون بکشاند و پس از آن، خودش آن‌گونه که می‌خواهد، در قضیۀ انتخابات دست ببرد و هرچه را که خواست، عملی سازد.
در کنار رفتنِ قیوم کرزی نیز ارگ به‌روشنی دخالت داشت و حالا بدون شک در کنار رفتنِ آقای وردک هم دست دارد. آقای کرزی خواب‌هایی برای افغانستانِ آینده دیده که در حال حاضر آن‍‌‌ها را مو به مو عملی می‌کند. بسیار معروف است و حتا نزدیکانِ آقای کرزی آن را اذعان می‌کنند که او آن‌چه را می‌گوید، خلافش را به انجام می‌رساند. مثلاً وقتی می‌گوید که در قضیۀ انتخابات، غیرجانب‌دار خواهد بود، به این معناست که جانب‌داری خواهد کرد. این خصلت سیاسیِ آقای کرزی در بیش از یک دهۀ گذشته بوده است.
آقای کرزی می‌گوید که در مورد امریکایی‌ها در طول این ده سال، یک چیز را به‌خوبی دریافته و آن این‌که کلید صلح و امنیتِ افغانستان در دستِ آن‌هاست و به همین دلیل توافق‌نامۀ امنیتی را با این کشور امضا نمی‌کند. اما آقای کرزی فراموش کرده که مردم افغانستان نیز در مورد او طی این یک دهه چیزهایی دانسته‌اند. از جمله مسایلی که مردم افغانستان در مورد آقای کرزی به آن دست یافته‌اند، عدم هماهنگی گفتار و رفتارِ او بوده است. یعنی عدم صداقتِ سیاسی که باید هر دولت‌مردی به در عصر کنونی، از آن برخوردار باشد.
بسیاری از سیاست‌شناسان، فرق اساسی میان سیاست در آغاز مدرنیته را با زمان فعلی که عمدتاً به جهانی شدن مشهور است، در اخلاق سیاسی می‌دانند. شاید در گذشته، زمام‌داران خود را مکلف به رعایتِ اخلاق در سیاست نمی‌دانستند و این دو مقوله را از یک‌دیگر جدا تعریف می‌کردند؛ ولی مشخصۀ دوران جدید، اخلاقی شدنِ مقولۀ سیاست است. اما آقای کرزی سیاست‌مداری اخلاق‌گرا آن‌گونه که خودش ادعا می‌کند، نیست؛ کما این‌که بسیاری از افراد در مورد خود بسیار ادعاها دارند، ولی در واقعیت با آن ادعاها کاملاً بیگانه هستند.
آقای کرزی تنها در سخن، از بی‌طرفی خود در انتخابات صحبت می‌کند، ولی می‌توان هزار و یک دلیل و شاهد را بیرون کشید که او در بیش از یک سال اخیر، در کارِ انتخابات ریاست‌جمهوری دخالت‌های آشکار داشته است. کنار رفتنِ آقای وردک را هم باید از این منظر دید و تعریف کرد. اما آقای کرزی نمی‌داند که دیگر دستِ او برای مردمِ افغانستان رو شده و رازهایش از پرده بیرون افتاده است. اشاره‌های صریحِ برخی از نامزدان را در مورد نتایج انتخابات پیشِ رو که حالا مطرح می‌شوند، باید بخشی از نگرانی‌هایی دانست که در مورد دخالت‌های ارگ در روند انتخابات ابراز می‌گردند.