درست شش سال پیش از امروز، به یاد دارم که روزی دوستِ فرهیخته و طنزپردازِ توانای سرزمینِ ما آقای شهرام، روزنامه‌یی را به من هدیه داد و گفت: «روزنامۀ ماندگار تازه به نشرات آغاز کرده».
بی‌درنگ روزنامه را از دستش گرفتم و شروع نمودم به خواندنِ آن، و ازآن دَم تا این دَم که شش سال از آن می‌گذرد؛ روزنامۀ ماندگار رفیقِ صبح‌های خوش و ناخوشِ روزگارم شده است.
از نُخستین نشریه‌یی که در سال ۱۲۵۲ هجری خورشیدی در زمان امیر شیرعلی خان به نام شمس‌النهار منتشر می‌شد، سپس روزنامۀ سراج‌الاخبار که در دوران حکمرانی امیر حبیب‌الله خان در کشور نشرات داشت تا امروز، رسانه‌های افغانستان با فراز و فرودهایی روبه‌رو بوده، و هر از گاهی که دست‌اندرکارانِ رسانه‌ها به‌ویژه رسانه‌های چاپی اسبابِ ناآرامی زمامدارانِ کشور را فراهم ساخته، یا دست‌اندرکارانِ رسانه را به بند ‌کشیده‌اند و یا هم از وطن تبعیدش ‌کرده‌اند که تاریخ گواهِ این حقیقت است و متأسفانه تا همین دم، اهل رسانه‌ها از دست زورگویان و فسادپیشه‌گان، روزگارِ خوش ندارند.
دست‌اندرکارانِ روزنامۀ وزینِ ماندگار ـ به‌ویژه مدیر مسوولِ این روزنامه آقای نظری پریانی ـ نیز از گزند حوادث و ناملایماتِ این راهِ دشوار در امان نمانده و از تهدید تا سوءقصد و به بند کشیده شدن، همه را تجربه کرده، اما با وجود این‌همه چالش که فرا راه‌ِ آن‌ها بوده، هیچ‌گاه قلم‌شان از حرکت باز نایستاده و همواره در جهت آگاهی‌دهی و نشر گزارش‌ها، اخبار و مطالب سیاسی، فرهنگی، ادبی و اجتماعی، رسالت ملیِ خویش را ادا کرده‌اند.
شایسته است که به بهانۀ شش‌ساله‌گی روزنامۀ ماندگار، از یک ویژه‌گیِ این روزنامه به گونۀ کوتاه یادآوری کنم.
درست‌نویسی یک اصلِ انکارناپذیر در کار رسانه‌یی است و با تأسف که اغلبِ رسانه‌های کشور به این مهم چندان ارج قایل نیستند؛ اما روزنامۀ ماندگار به‌رغم مشکلات و محدودیت‌های بسیار، تا حد قناعت‌بخش اصول درست‌نویسی و ویراستاری را رعایت کرده و توانسته است الگویی برای دیگر رسانه‌های نوشتاری باشد.
در فرجام، شش‌ساله‌گی روزنامۀ وزینِ ماندگار را به مدیر مسوول و تمام دست‌اندرکارانِ این روزنامه تبریک می‌گویم و آرزو دارم که این روزنامه سال‌های سال به نشراتِ خود ادامه دهد و هم‌چنان مثل گذشته بدرخشد و بدرخشد و بازهم بدرخشد!