بخش دوم

۵ـ پرسش برای گفت‌وگو و همدلی
پرسش‌ها فصل مشترک ارتباطات همدلانه است و انرژی‌بخش و زنده‌گی‌بخش مکالمات است. پرسش‌ها مردم را به سهیم شدن و به اشتراک گذاشتن بینش‌ها و عقاید دعوت می‌کند. اگر از پرسش‌ها به‌طور مناسبی استفاده کنیم، مردم احساس به حساب آمدن و شنیده شدن می‌کنند و در نتیجه احتمالاً در مکالمات مفید و بامعنا شرکت می‌کنند.
در حقیقت اکثر بحث‌ها، سخنگویی‌های یک‌طرفۀ لحظه‌یی است؛ هر فردی به‌جای گوش دادن، تنها منتظر می‌ماند که نوبت او برای صحبت کردن برسد. پرس‌وجوهای ساده مانند این‌که «چه‌گونه می‌توانم کمکی کنم؟» یا «آیا حال فرزندت از آخرین‌باری که صحبت کردیم، بهتر شده است؟»، ساده‌ترین راه برای نشان دادن این است که شما در حال گوش دادن هستید و صادقانه به آن‌چه که با شما به اشتراک گذاشته می‌شود، توجه می‌کنید.

۶ـ پرسش به منظور تفکر انتقادی
استفادۀ ماهرانه از تحقیق، پایه و اساس تفکر انتقادی است. این بار نیز، تنها از طریق پرسش کردن، می‌توانیم حقیقتاً خودمان بیاندیشیم؛ به‌جای این‌که کورکورانه آن‌چه را که گفته شده درست است و یا تنها راه ممکن است، بپذیریم.
وقتی می‌گویم «استفادۀ ماهرانه از تحقیق»، این لزوماً به معنی خیال‌پردازی نیست، بلکه در بیشتر مواقع به معنی بازی‌گوشی و «اندیشیدن کودکانه» است. متفکران انتقادی بزرگ، از پرسیدن پرسش‌های ظاهراً ساده شرمنده نمی‌شوند، این‌گونه پرسش‌ها معمولاً موثرترین است، هم‌چنین روشن‌فکران مغرور مستعد به چشم‌پوشی از این پرسش‌ها هستند.
پنج پرسش معروف چه چیز، کجا، چه کس، چه موقع و چرا، به عنوان مجموعه‌اولیۀ موثری از پرسش‌ها، شکست‌ناپذیر هستند. «این را کجا دیدی؟»، «علت‌های آن چیست؟»، «چرا امپراتور برهنه است؟».
۷ـ پرسش به منظور تغییر مرکزِ تمرکز شما
چارچوب‌بندی مجدد شرایطِ خود محدودکننده به‌صورت پرسش‌ها، مدت زیادی است که به عنوان بهترین راه برای تغییر فوری احساس ما شناخته شده است.
فرض کنید که شما احساس بدی دارید، با این حال، این احساسِ شدید است که جرأت نمی‌کنید از خود بپرسید «من دربارۀ چه چیزی هیجان‌زده هستم؟». در ابتدا، این پرسش شما را آزار می‌دهد. با این وجود اگر صادقانه برای پاسخ‌گویی به این پرسش تلاش کنید، شما در واقع چیزی را می‌یابید که ارزشِ این را که احساس بهتری در مورد آن داشته باشید، دارد. این احساس، انکاری نیست و مرکز توجه شما را تغییر می‌دهد.
هم‌چنین، عبارات تضعیف‌کننده مثل این‌که «این غیر ممکن است!» استرس شما را افزایش می‌دهد و مانع این می‌شود که به دنبال راه‌حل بگردید. تغییر این اظهارنظر به این‌که «چه‌طور می‌توانم این را ممکن کنم؟» یا «چه چیز خوبی در مورد این است؟» کنترل را به شما بازمی‌گرداند و شما را به تمرکز بر راه‌حل سوق می‌دهد.