تا پیش از برگزاری انتخابات چه‌قدر از زبان ملاامامانِ مساجد و علمای دین شنیدیم که رأی دادن یک تکلیف است و جدای از یک حق بودن در حقوقِ موضوعه و وضع‌شدۀ بشری؛ از لحاظ الهی نیز دخیل شدن در تعیین سرنوشتِ جمعی و تلاش برای جلوگیری از استبداد و تشکیلِ یک حکومتِ سالم و مردمی است. در واقع، ما با سهم گرفتن در سیاست و مشارکت سیاسی، به یکی از واجباتِ الهی که همانا امر به معروف و نهی از منکر است نیز عمل خواهیم کرد. و این‌که مردم به کسی رأی دهند که فردا وی را پاسخ‌گو دانسته بتوانند با وی ارتباطی تنگاتنگ در حکومت‌داری داشته باشند؛ بهترین نوعِ تبارز و تجلیِ این اصلِ الهی خواهد بود.
پرسش از مسوولین و بازخواست کردن از کسانی که با رأی مردم به قدرت می‌رسند، حقِ مردم است و در جامعه‌یی که دین و ارزش‌های دینی حاکم است، بدون شک حاکمان خود را شرعاً و اخلاقاً و حقوقاً در مقابلِ مردم پاسخ‌گو و مسوول می‌دانند. یکی از دغدغه‌های دموکراسی‌های نوین این است که چه‌گونه می‌توان حکومتی پاسخ‌گو و مسوول داشت تا بعد از انتخابات به گونه‌یی عمل نشود که قدرت در دستِ یک گروه تجمع کند و مردم به حاشیه رانده شوند. برای رسیدن به این آرزوی دیرینه، نیاز است که مردم همیشه هوشیار و در صحنه باشند و همان‌طور که رأی خود را به صندوق‌ها ریختند، صیانت و حفاظت از نتیجۀ انتخابات و سرنوشتِ آرای خود را نیز به عهده گیرند.
ملتی مسوول و بیدار از لحاظ سیاسی، کمتر احتمال دارد که در بند استبداد و خفقان و تک‌روی‌ها گرفتار آید. از این‌رو با توجه به فراز و نشیب و زدوبندهایی که ممکن است تا روز اعلام نتیجۀ انتخابات، کمسیون انتخابات را در حصارِ خود گیرد و فشارهای داخلی و خارجی‌یی که ممکن برای مهندسی کردنِ انتخابات رونما شود، همه و همه گسل‌هایی‌اند که باید شهروندانِ ما به دقت آن‌ها را مورد پیگرد و بررسی قرار دهند و نگذارند دستانی پیدا و پنهان، با آرای به قیمتِ جان برابرِ آن‌ها معامله کنند.
گفته می‌شود آرای بیش از ده‌ها سایت قرنطین شده است. بیمِ آن می‌رود که به بهانۀ مبارزه با تقلب، تقلبی دیگر سازمان‌دهی شود و بدون در نظر گرفتنِ سره از ناسره، ولایات و مراکزی آرای‌شان قرنطین و یا به بهانه‌های مختلف از دور شمارشِ آرا خارج گردد که متعلق به نامزد مشخصی است و به این طریق، توازن و معادلۀ انتخاباتی به نفعِ گروهی مشخص و خاص رقم بخورد.
قرنطین شدن آرا، زنگ خطر و هشداری است برای همۀ شهروندانِ ما که باید با دقت فیصله‌ها و بررسی‌های کمیسیون شکایاتِ انتخاباتی را دنبال کنند و باید دید که کدام مراکز، چرا و به چه علتی قرنطین شده است و آیا تنها مراکز قرنطین اعلام‌شده در حیطۀ اتهام و احتمالِ غیرشفاف عمل شدن در آن‌ها از سوی مردم و رسانه‌ها بوده است یا این قرنطین شدن‌ها هم حلقه‌یی از زنجیرۀ مهندسی کردن و دست بردن در نتیجۀ انتخابات خواهد بود؟
به هر حال، باید مسوولین کمسیون شکایات انتخاباتی و هم‌چنین تمام کسانی که به‌نوعی درگیر حل‌وفصلِ نتایج انتخاباتی هستند، به این نکته دقت داشته باشند که اگر رأی دادن را از نگاه اسلام و دین، یک تکلیف معرفی کردیم، اگر حتا از گزاره‌های دینی برای توجیه به پای صندوق‌های رأی رفتنِ مرد و زنِ این دیار هزینه کردیم و خواستیم مشروعیت دینی به انتخابات مردمی بدهیم، این مشروعیت‌بخشی و استحکام و قوامِ این رأی و حضور مردمی تضمین نخواهد شد مگر این‌که این نکتۀ محوری و اساسی را هم مد نظر قرار بدهیم که رأی‌هایی که امروز بدون پاسبان و محافظ در گوشه و کنارِ این دیار در مراکزِ مختلف و یا در انبارهای کمیسیون مستقل انتخابات مانده‌اند، امانتی هستند که از سوی مردم به مسوولین سپرده شده است. هر کسی که کوچک‌ترین تلاش برای وارونه جلوه دادنِ نتایج انتخاباتی و یا دست بردن در آن‌ها صورت دهد، مرتکب خیانت در امانت آن‌هم خیانت در امانتِ یک ملت شده که حضور و مشارکت‌شان منوط به امانت‌داری مسوولینِ کمیسیون مستقل انتخابات بوده است. از این‌رو توقعِ شهروندانِ ما از این بزرگواران این است که برای هر فیصله و هر تصمیمی که حتا برای یک رأی از آرای مردم می‌گیرند، دقت و صداقتِ کامل به خرج دهند تا این امانتِ مردمی که ریشه در تکلیف‌مداری الهی داشته است، بدون صدمه به‌بار نشیند و نتیجه همان شود که خود مردم با سر انگشتانِ خود رقم زده‌اند.
اگر این بار مردم در همین ابتدای تشکیل حکومتِ آینده بوی خیانت و تقلب را استشمام کنند، به چه امید و باوری به فردای این روند دل بسته و با آن همراهی کنند؟… امروز چرا ترس از خروج نیروهای خارجی، نظم و ثباتِ حتا زنده‌گی‌های شخصی و آرزوها و برنامه‌های فردی را در جامعۀ ما متزلزل ساخته است؟!… شاید بهترین دلیلش این باشد که تا کنون با وجود یک چنین حاکمیت و عرفِ سیاسی که وجود داشت، همه می‌دانستند که مردم و حکومت اگر نه عملاً و آشکارا رو در روی هم نیستند، اما بدون شک حکومت و مسوولین و زعمای کشور و مردم در کنار هم نیز قرار ندارند و حکومت از پشتوانۀ مردمیِ یک‌دست و هماهنگ برخودار نیست.
حکومتی احساسِ ضعف خواهد کرد که مردم را با خود نداشته باشد و اگر حکومتِ آینده برای دوام و بقا و مستحکم و موفق قدم برداشتن، روی حمایتِ مردمی حسابِ ویژه باز کند، می‌تواند با تکیه بر ارادۀ همه‌گانی، موفقانه به ساخت‌وسازِ زیربناهای کشور اقدام کند. از این‌رو همۀ نامزدان چه آنانی که احتمال برنده بودن را از حال در سر می‌پرورانند و چه آنانی که با اعلام نتایج ابتدایی فاصلۀ بسیارِ خود را از رقبا احساس کردند و احتمال باخت را قوی دانستند، باید بکوشند تا هیچ خیانتی در امانتِ ملت صورت نگیرد و با فشار بر مسوولین به‌خصوص کمسیون مستقل انتخابات و کمسیون شکایات انتخاباتی و نظارت دور و نزدیک و دقیق بر روند شمارش آرا و رسیده‌گی به شکایات انتخاباتی، راه را بر هر معامله و تقلبی در این زمینه ببندند تا نتیجه هر چه که باشد، آن‌قدر از نظرِ مردم مشروعیت و مقبولیت داشته باشد که در کنار حکومتِ آینده قرار بگیرند و از آن تا پای جان پاسداری کنند.