رییس‌جمهور کرزی در بیانیۀ آخرِ هفتۀ خود به گونۀ غیرمترقبه از کمیسیون‌های انتخابات و شکایات تقاضا کرد که تمام سعی و تلاشِ خود را در جهتِ شفافیت بخشیدن به روند انتخابات انجام دهند. او از این کمیسیون‌ها خواست که در امر اعلام نتایج، به چیزی جز قانون و عدالت فکر نکنند.
این سخنان از جانبِ رییس‌جمهوری در حالی مطرح می‌شوند که در این اواخر ارگ ریاست‌جمهوری به پایگاه اصلیِ مسایل انتخاباتی مبدل شده است. در این محل، علاوه بر این‌که مسوولان ارشدِ کمیسیون‌های انتخاباتی رفت‌وآمد دارند، نامزدهای انتخابات نیز به شکل دوام‌دار در نشست‌های مختلفِ انتخاباتی شرکت می‌ورزند.
بسیاری از بحث‌هایی که این روزها بر سرِ زبان‌ها افتاده‌اند، عمدتاً ریشه در ارگ ریاست‌جمهوری افغانستان دارند؛ بحث‌هایی از این دست که انتخابات به دور دوم خواهد رفت، دولت ایتلافی ساخته خواهد شد، دولت مشارکتِ ملی به میان خواهد آمد و سرانجام این‌که طرح پوتین ـ مدودف به اجرا گذاشته خواهد شد. حتا بحث‌های دیگری مثل پایین آوردنِ آرای برخی نامزدانِ مطرح و پیشتاز و ایجاد تساوی تصنعی در آرای چند نامزدی که نام‌های‌شان در صدر فهرست قرار دارد.
این بحث‌ها مسایلی نیستند که عده‌یی در بیرون از دستگاه دولت و یا ارگ ریاست‌جمهوری، آن‌ها را دامن زده باشند. این طرح و برنامه‌ها عملاً از درون همین دستگاه و محل بیرون شده و فضای ملتهبی را در رابطه با انتخابات شکل داده است.
آقای کرزی هرچند به شکل ظاهری، از شفافیت در روند انتخابات و اعلام نتایجِ واقعی سخن می‌گوید، ولی در خفا کار دیگری را دنبال می‌کند. کار دیگرِ آقای کرزی هم چندان دور از چشمِ مردم باقی نمانده است. همه می‌دانند که او خلاف گفته‌های خود، به چه می‌اندیشد و چرا هم‌چنان در کارِ انتخابات دخالت می‌ورزد.
آقای کرزی تا به حال حداقل دو طرح اولیۀ خود را در رابطه با انتخابات شکست‌خورده می‌بیند. طرح نخست عبارت از این بود که سیاسیونِ کشور به نوعی اجماع در مورد انتخابات دست پیدا کنند و از تزاحمِ نامزدهای انتخابات به میزان قابل توجهی کاسته شود. این طرح هرچند از سوی شخص آقای کرزی مطرح شد، ولی زمانی که روی آن کار صورت می‌گرفت، از سوی خودش سبوتاژ شد و به فراموشی رفت. زیرا آقای کرزی می‌خواست از دل چنین طرحی، شرایطی ایجاد شود که قدرت هم‌چنان در اختیارش قرار داشته باشد.
دومین شکستِ آقای کرزی زمانی خود را نشان داد که او عملاً از نامزد خاصی حمایت کرد و نه تنها حمایت کرد، که دیگران را نیز مجبور به حمایت از این نامزدِ خاص ساخت، آن‌هم به گونه‌یی که عده‌یی به زور و برخی هم با تطمیع و تهدید در کنار نامزد مورد حمایتِ آقای کرزی قرار گرفتند. آقای کرزی با توجه به امکانات شخصی و دولتیِ خود و ایجاد فضای توهم نسبت به یک نامزد خاص، می‌خواست او را برندۀ انتخابات سازد و در واقع خودش برنده شود. این نامزد خاص به دلیل رای پایین و ناچیز، حالا نمی‌تواند پیروز انتخابات شود. با این شکست، آقای کرزی طرح تازه‌یی را به‌راه انداخته است و آن، بالا کشیدنِ نامزد بی‌رای ولی مورد حمایتش در نتیجۀ پایین آوردنِ آرای برخی نامزدان پیشتاز است. آقای کرزی دست‌کم می‌خواهد در این طرح شکستِ آن‌چنانی نخورد و نامزد مورد حمایتِ خود را در صورت رفتن انتخابات به دور دوم، وارد این دور سازد.
این طرح البته حاوی چند مرحله است و به‌آسانی نیز برای آقای کرزی مقدور نیست که بتواند شخصِ مورد نظرِ خود را تا مرحلۀ نزدیک به پیروزی بکشاند. به همین دلیل، او با تمام تلاش روی این طرح کار می‌کند و می‌خواهد با دیدوبازدید و گفت‌وگوهای کسل‌کننده، نامزدهای انتخابات را وادار به پذیرشِ آن کند و یا چنین تصوری را به‌وجود آورد که آن‌چه انجام شده، در یک روند شفاف و بدون دستکاری‌های مهندسی‌شده بوده است.
آقای کرزی وقتی از کمیسیون‌های انتخاباتی می‌خواهد که شفافیتِ انتخابات را مد نظر داشته باشند، دقیقاً می‌خواهد نسبت به آوازه‌هایی که در بیرون از ارگ نسبت به آن‌چه که صورت می‌گیرد شکل گرفته، واکنش نشان دهد. اگر این سروصداها وجود نمی‌داشتند، آقای کرزی نیز بدون شک نسبت به شفافیت کارِ کمیسیون‌ها حرف نمی‌زد.
آقای کرزی بهتر از هر کسِ دیگری می‌داند که وضعیت آن‌گونه که او انتظار داشته، بر وفق مراد نیست؛ از یک طرف نامزد مورد حمایتش در وضعیت مناسبی قرار ندارد و از طرف دیگر بسیاری از مسایلی که در ارگ ریاست‌جمهوری این روزها مطرح شده، به وسیلۀ شرکت‌کننده‌گان این نشست‌ها به بیرون درز کرده است.
از قدیم گفته‌اند «تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها». اگر واقعاً ارگ به پایگاه بده بستان‌های انتخاباتی تبدیل نشده است، پس این‌همه سروصدا و آوازه برای چیست؟ چرا آقای کرزی بر کار کمیسیون‌هایی تأکید می‌ورزد که خودش مسوولان ارشد آن‌ها را برگزیده است؟ اگر به این افراد اعتماد وجود نمی‌داشت که بدون شک وجود دارد، پس ضرورت تأکید بر شفافیت روند انتخابات مطرح نمی‌تواند باشد.
آقای کرزی از آن‌چه که در اطرافش می‌گذرد و از آن‌چه که مردم در این شب و روزها نسبت به انتخابات و نتایجِ آن سخن می‌گویند، به‌شدت بیمناک است و به همین دلیل می‌کوشد با چنین ابراز نظرهایی، جو عمومی جامعه را آرام سازد؛ جو عمومی‌یی که با نگرانی مسایل انتخابات را دنبال می‌کند و نسبت به هر اقدام غیرقانونی، از خود واکنش نشان می‌دهد.
آقای کرزی بدون تردید، در طرح سومِ خود نیز به‌سانِ دو طرحِ قبلی با شکست روبه‌رو می‌شود؛ زیرا در افغانستان فعلی، دیگر چنین طرح‌هایی نمی‌توانند پاسخ‌گو باشند. مردم خواهانِ تغییر در وضعیتِ نظام و ایجاد اصلاحاتِ بنیادی در کشور اند. این خواست‌ به دنبال ایجاد حکومتِ مشروع که از دل انتخابات بیرون شده باشد، میسر می‌شود و نه تداومِ سلطۀ یک گروه در هیأت و لباسی دیگر.