تیم دادخواهی شبکۀ زنان افغانستان هفتتۀ گذشته نشست مشورتی‌یی را با کمیته‌های دادخواهی در والسوالی‌های کلکان، شکردره و گلدرۀ ولایت کابل برگزار کرد. در این نشست که با حضور متنفذین قومی، پولیس و کارمندان اداری قریه‌های این والسوالی‌ها برگزار شده بود، در مورد مشکلات حقوقی زنان این ولسوالی‌ها بحث و گفت‌وگو شد.
در این نشست روی موضوعات طلب حق میراث، خشونت‌های خانوده‌گی، قانون منع خشونت علیه زنان و چه‌گونگی تطبیق قانون منع خشونت علیه زنان در این ولسوالی‌ها بحث و گفت‌وگو صورت گرفت.
بزرگان این ولسوالی‌ها در این نشست گفتند، هر چند تطبیق قانون منع خشونت در ولایت کابل به دلیل نبود قضایای خشونت لازمی نیست؛ اما در صورت نیاز بدون شک که در استناد به آن دعواها را حل وفصل خواهیم کرد .
شماری از ملک‌های این قریه‌ها گفتند، در این ولسوالی‌ها موارد خشونت کمتر دیده می‌شود و تا اندازه زیاد مشکلات خانواده‌گی این ولسوالی‌ها حل می‌باشد.
آنان، دلیل نبود قضایای خشونت علیه زنان در این ولسوالی‌ها را با سواد بودن مردان عنوان کرده گفتند، اکثریت مردان این ولسوالی‌ها با سواد هستند و از حقوق زنان آگاهی دارند؛ بنابرهمین دلیل خشونت علیه زنان دراین ولسوالی‌ها بسیار کم است.
این متنفذین تصریح کردند، ولی در بعضی موارد قضایای چون طلب حق میراث رخ می‌دهد که از سوی مسوولین این ولسوالی‌ها به جرگه ها رجعت داده می‌شود.
آنان همچنان اضافه کردند، مساله طلب حق میراث یکی از مواردی است که باید در مورد آن آگاهی‌های لازم هم برای زنان و هم برای مردان داده شود تا زنان بتوانند به حق میراث، که حق شرعی آنان است، دسترسی پیدا کنند.
در همین حال، ذکیه سنگین نماینده مردم پروان در مجلس نماینده‌گان می‌گوید، عمده ترین مشکلات زنان افغانستان و به ویژه ولایت پروان عدم دسترسی زنان به میراث است.
وی تاکید کرد، قضایای حق دسترسی به میراث به دلیل مردسالار بودن جامعه چندان مورد توجه نیست و اکثریت زنان از حق دسترسی به میراث محروم اند.
او همچنان اضافه کرد، زمانی‌که یک زن برای طلب میراث به محاکم مراجع می‌کند، متاسفانه مورد توجه قرار نمی‌گیرد و در حال حاضر من شخصاً روی سه قضیۀ میراث کار می‌کنم؛ اما متاسفانه تا اکنون موفق نشدم تا این مساله حل کنم.
بانو سنگین ضمن انتقاد از محاکم و دفاتر حقوقی گفت، مشکل دیگر این است که متاسفانه صدای زنان به دلیل زن بودن در محاکمه شنیدن نمی‌شود و کمتر قاضی یا محاکمی وجود دارد که به مشکلات حقوقی زنان و به خصوص مساله میراث توجه کرده و فصیله را به نفع زن خاتمه دهند.
وی در مورد مشکلات زنان ولایت پروان گفت، اکثریت زنان ولایت پروان به دلیل دور بودن دفاتر حقوقی از ولسوالی‌ها و قریه‌های شان نمی‌توانند مشکلات حقوقی شان را حل کنند و از طرف دیگر عدم آگاهی زنان از حقوق شان چالشی دیگر است که شماری از زنان ولایت پروان با آن رو به رو اند.
این عضو مجلس یکی دیگر از عوامل عدم دسترسی زنان ولایت پروان به حقوق شان را مشکلات امنیتی عنوان کرده گفت، زنان ولسوالی‌هایی که از لحاظ امنیتی مشکلات دارند، به حقوق شان دسترسی ندارند و با مشکلاتی جدی مواجه اند.
به گفتۀ بانو سنگین، ولی چون شمار زیادی از زنان ولایت پروان با سواد اند؛ بنابراین از مسایل حقوقی آگاهی دارند و همین مساله سبب شده تا مشکلات زنان پروان نسبت به سال‌های گذشته تا اندازۀ کاهش یابد.
پس از سقوط طالبان و روی کار آمدن حکومت جدید، زنان توانستند به شماری از حقوق خود دست پیدا کنند و در حال حاضر بیش از ۴۰ در صد دختران به مکتب می‌روند، شماری زیادی از دختران موفق شدند تا به دانشگاه‌های دولتی و خصوصی راه پیدا کنند.
بیش از ۴۰ درصد اعضای مجلس نماینده‌گان را زنان تشکیل می‌دهد و در ۲۵ درصد ادارات دولتی زنان حضور دارند و مقام ارشد سه وزارت خانه در اختیار زنان قرار دارد؛ اما با آن هم زنان افغانستان با چالش‌های فراوانی مواجه اند.
افزایش روز افزون خشونت در برابر زنان، عدم دسترسی زنان روستا‌ها و ولایات نا امن به حقوق شان، عدم آگاهی زنان و مردان از حقوق زنان، عدم دسترسی اکثریت زنان به حق میراث از جمله عمده ترین چالش‌های زنان افغانستان است.