افغانستان شاهد سومین‌دورِ برگزاری انتخاباتِ ریاست‌جمهوری به‌شکلِ آزاد و قانونیِ آن است که از مجرای رأی مردم، رییس‌جمهور انتخاب و بر کرسی ریاستِ دولت تکیه می‌زند.
انتخابات دوره‌های پیشین، با تقلب‌ها، مداخله‌گری‌های داخلی و خارجی و با مشکلاتِ فراوان روبه‌رو بوده است که در این مقال به آن‌ها نمی‌پردازیم. بحثِ ما روی نفسِ انتخابات و نقش علمای دینی در این پروسه است.
بارها بسـیاری از علمای دینی گفته‌اند: «انتخابات هیچ‌گونه مانعِ شرعی ندارد و نه تنها مانع ندارد، بلکه سهم‌گیری در پروسۀ انتخابات به معنای تعیینِ زمام‌دارِ عادل و صادق است که می‌تواند نظام درست را احیا نموده، به توسعه و رشد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بپردازد. زمام‌دار کشور به راننده‌یی می‌ماند که یا شما را سالم به هدف و مقصود می‌رساند و یا موتر تصادم می‌کند و شما به هدف نمی‌رسید».
بنابراین، بحث مهم در انتخابات، انتقالِ قدرت از یک گروه به گروهِ دیگر است، که باید عالمان دین در این فرآیند سهیم شوند و به حمایت از یکی از گروه‌ها و تیم‌ها اقدام ورزند و موضع‌شان را واضح سازند تا مردم سره را از ناسره تشخیص دهنـد. اما دشمنان مردمِ افغانستان بسیار در تلاش‌اند که علما در انتخابات سهم نگیرند و انتخابات تحریم گردد. بعضی هم به این هدفِ دشمنان لبیک گفته و گاهی در شب‌نامه‌ها و مجالس پنهانی، انتخابات را تحریم اعلام می‌دارند.
اما تحریم کردنِ انتخابات، نه‌تنهـا هیچ دردی از دردهای کشور و مردم را درمان کرده نمی‌تواند، بلکه عالمانِ دین را در انزوا و حاشیه قرار داده و از صحنۀ سیاست کنار می‌زند. از نظر کار و فعالیت، مفکوره‌دهی و برنامه‌ریزی؛ علما بیشترین نقش را در جامعه بازی می‌نمایند، و همین‌طور تأسیس حکومت اسلامی، یکی از اهداف و آرمان‌های‌شان است.
تحقق چنین آرمانی، از مجرای قانونی و مسالمت‌آمیز آن، دستاورد بزرگی برای همۀ مردم افغانستان است. من به عنوان یک شهروند این سرزمین، به علمای سرتاسر افغانستان این پیام را می‌رسانم که شرکت‌تان در انتخابات و گفت‌وگو با نامزدان ریاست‌جمهوری؛ نه تنها ضرر ندارد، بلکه مزایای زیادی را برای جامعه به ارمغان می‌آورد. از مجموع همۀ مزایا، هفت مورد مهمِ آن را خلاصه بیان می‌کنم به امیـد ‌این‌که عالمان دینیِ کشور دست زیر الاشه ننشسته، در پیکارهای انتخاباتی سهمِ فعال بگیرند.
۱- وقتی استخباراتِ کشورهای بیگانه از به‌وجود آمدنِ یک نظامِ مبتنی بر قانون و عدالت اجتماعی در کشـورِ ما بیم و هراس دارند و به آرزوی ایجاد یک دولت ضعیف، شب و روز کار می‌کنند؛ عالمان دینی باید بر آرزوهای شومِ آن‌ها خاک پاشیده و مردم را به رأی دادن و شرکتِ پُرشور و مسوولانه در انتخابات دل‌گرم سازند و از یک نظامِ قانون‌مدار اعلام حمایت کننـد.
۲- چندی پیش، نهادهای جامعۀ مدنی، دعوتی از نامزدانِ ریاست‌جمهوری کردند و از آن‌ها نسبت به تطبیق و رعایتِ منشورهای جهانیِ حقوق بشری در جامعه تعهد گرفتند. در حالی که عالمانِ دین نسبت به فعالانِ جامعۀ مدنی، رسالتِ بزرگتری دارند و کوششِ بیشتری به خرج باید دهند. آرزوی مردمِ افغانستان است که علمای جید کشور منسجم، یک‌پارچه و متحد شوند و از نامزدان نسبت به دفاعِ صادقانه از حقوقِ حقۀ مردم تعهد بگیرند. این کار، عظمت و بیـداریِ علما را به نمایش گذاشته و جلوِ فساد و گمراهیِ دولتِ آینده را می‌گیرد.
۳- وقتی امریکا، انگلیس، پاکستان و سایر کشورهای دخیل در قضیۀ افغانستان برای پشتیبانی از نامزدان پیش‌شرط قرار قرار می‌دهند، علمای دینیِ ما را چه شده است که خاموشانه به گوشه‌یی بروند و بگویند: «سیاست یک چیز پلید است، ما نمی‌خواهیم به آن آلوده شویم»؟ حال آن‌که بدون سیاست، زمینۀ تطبیق عملیِ ارزش‌های دینی میسر و ممکن نیست.
۴- آگاهی، منطق، معلومات و تصمیم‌گیری‌های عالمان دین، نسبت به مردمِ عام بالاتر و معتبرتر است. اگر عالمانِ دین به‌طور مسنجم، یک نامزد را حمایت کنند و کمپاین تبلیغاتی برای پیروزیِ او به‌راه اندازند، دشمنان ناکام و ناامیـد شده و دست‌شان از سرنوشتِ مردم قطع می‌شود و افغانستانی‌ها پیروز و سربلند می‌گردند. مردمِ ما اکثراً به علمای دینی احترام دارند و رای و نظرِ ایشان را نه تنها قبول می‌کنند، بلکه با جان و دل از آن دفاع می‌کنند. این به خیر و فلاحِ جامعۀ ماست و علما باید دست به کار شوند.
۵- نامزد برندۀ انتخابات و مورد حمایت عالمان دین، محتاطانه و صادقانه، مکلف به عملی کردنِ قوانین به‌طورِ یک‌سان بر همۀ مردم است و به‌خاطر این‌که از قبل برای خدمت‌گزاری به ملت قول داده است؛ با ایمان‌داری و درست‌کاری، به حکومت‌داری و دولت‌داری می‌پردازد. این کار باعث رشد و پیشرفتِ کشور می‌شود و آرزوی پاکِ شهدای افغانستان تحقق می‌یابد. طبعاً دشمنان داخلی و خارجیِ کشور برای منزوی شدنِ علمای دین و به ثمر رساندنِ اهداف‌شان بسیار تلاش می‌کنند، اما عالمان کشور با سهم‌گیری در امر انتخابات و تعیین سرنوشت جمعی، تمام تلاش‌های دشمنان را با شکست روبه‌رو می‌سازند.
۶- عملی کردنِ برخی از دستورها و ارزش‌های زیبای دینی، نیازمند داشتنِ قدرت سیاسی است؛ باید با سهیم شدن در سیاست و حاکمیت، به عملی شدنِ ارزش‌ها و دستورهای اسلامی کمک کرد.
۷- با سهم‌گیریِ عالمان دین در امر سیاست و حاکمیت، عوام‌فریبی مدارس دینیِ پاکستان که جوانان خون‌جوشِ این دیار را به جهاد در برابر برادرانِ مسلمان‌شان تشویق می‌کنند، بی‌بنیاد و نقش بر آب شده و صلح و آرامش در کشور به‌وجود می‌آید.
خلاصه این‌که علمای کشور رسالت دارند که هم خودشان در انتخابات شرکت کنند و هم مردم را وظیفه دهند که در این پروسۀ مهم شرکت ورزند. تنها رفتن به منبر برای برچیده شدنِ فساد و گمراهی در جامعه کافی نیست. علما نفوذ و جایگاه شایسته‌یی در میانِ مردم دارند؛ همه به توصیۀ آن‌ها گوش می‌دهند و به آن عمل می‌کنند. اگر علما از توانایی و محبوبیتِ خود در میانِ مردم استفادۀ احسن کنند، بدون شک انتخاباتِ پیش رو، پیـروزی و آرامش واقعیِ مردم افغانستان را رقم خواهـد زد.