سرانجام، نامزد پیشتاز انتخابات داکتر عبدالله عبدالله، به دنبال محقق نشدنِ شرط‌هایش، روابط ستاد خود را با کمیسیونِ انتخابات به حالتِ تعلیق درآورد. اما این حرکت، هیچ تأثیری بر موضع متولیانِ کمیسیون‌های انتخاباتی نداشت و آن‌ها کارشان را طبق روالِ معمول ادامه دادند.
دوامِ این وضع باعث شد که ستاد انتخاباتی داکتر عبدالله، ادامۀ شمارشِ آرا را غیرقانونی بخواند و نیز از جامعۀ جهانی تقاضا کند که در انتخابات دخالت کرده و این پروسه را زیر نظر بگیرد.
سوگ‌مندانه که هیچ‌یک از شرط‌ها و هشدارهای این نامزد انتخابات جدی گرفته نشد و تا کنون روشن نیست که ادامۀ این وضعیت به کجا منتهی می‌گردد.
تا این‌جا موضعِ حکومت روشن است که عملاً کار شمارشِ آرا را در پی یک انتخاباتِ فوق‌العاده پُرتقلب و شرم‌آور ادامه می‌دهد. کمیسیون‌های انتخاباتی نیز در چنین شرایطی، کاری جز اجرای وظیفه ندارند که از سوی حکومت به آن‌ها دیکته می‌شود. اما جای تأسف آن‌جاست که برخی از نهادهای مربوط به جامعۀ جهانی، همه را به آرامش فرا می‌خوانند و تذکر می‌دهند که همه باید تا پایان شمارشِ آرا منتظر بمانند. در حالی که مطابق گزارش‌ها و اسناد منتشرشده، این پروسه اصلاً شفاف و مورد پذیرشِ مردم نیست.
در پیوند به این وضع، اعتراض‌های مدنی و نرم از همین اکنون آغاز شده است، لازم است تا جامعۀ جهانی نیز در این مورد، طرفِ مردم افغانستان را بگیرد. مردم در بدترین وضع دو بار پای صندوق‌های رای رفتند، خطر را به جان خریدند و حتا انگشت‌های‌شان را از دست دادند و اکنون حق دارند که در برابر یک تقلبِ گسترده و میلیونی اعتراض کنند، چون این عملِ حکومت جز توهین به ارادۀ مردم، چیز دیگری نمی‌تواند باشد.
اندکی دقت نشان می‌دهد که خواسته‌های مردمِ افغانستان کاملاً برحق است. مردم خواستار به تعلیق درآمدنِ وظیفۀ یک تقلب‌کار شدند، خواستار توقف شمارشِ آرای تقلبی شدند، خواهان جدا شدنِ آرای پاک از ناپاک شدند. به‌راستی، کدام‌یک از این خواسته‌ها برحق نیست که حکومت به آن تمکین نمی‌کند؟
حالا اگر حکومت بنا بر منافع پنهانِ خود خشم مردم را تحریک می‌کند و به خواسته‌ها و اعتراض‌های مشروع و قانونیِ آن‌ها پاسخ نمی‌دهد، تقصیر مردم چیست؟
جامعۀ جهانی باید در کنار مردمِ افغانستان بایستد؛ زیرا افغانستان هیچ گزینۀ دیگری غیر از انتخابات ندارد. انتخابات تنها راهِ انتقالِ مسالمت‌آمیزِ قدرت است؛ اما سوگ‌مندانه که اکنون با توهین به ارادۀ مردم، با پُر کردن صندوق‌ها از آرای جعلی، انتخابات تبدیل به یک ابزار سیاسی و گروهی شده که مردم دارند اعتمادشان را نسبت به آن از دست می‌دهند.
در این میانه هیچ‌کس بیشتر از آقای کرزی مقصر نیست که آگاهانه اجازه می‌دهد تقلب‌کاران یک پروسۀ مشروع و قانونی را مطابق میلِ خودشان مدیریت کنند و آرای مردم را بدزدند. به‌یقین که آقای کرزی در این غایله ذی‌نفع است ورنه هیچ دلیلی وجود ندارد که دست زیر الاشه نشسته و رفتن کشور را به سوی بحران، نظاره کند.
به نظر می‌رسد که هنوز هم دیر نشده است. اگر حکومت و کمیسیون‌های انتخاباتی سعی در حفظ ثبات ندارند، دست‌کم از جامعۀ جهانی توقع می‌رود که افغانستان را در این شرایط تنها نگذارد و ضمن حفظ بی‌طرفی در انتخابات کنونی، از آرای پاکِ مردم پشتیبانی کند. در شرایط حساس موجود، هر آن ممکن است همۀ رشته‌های سیزده ساله پنبه گردد. آن‌گاه هیچ گروهی سود نخواهد برد و نیز تنها زیان‌مند این وضع، مردم افغانستان خواهند بود که به‌یقین هیچ جناح و یا نهادی نمی‌خواهد چنین شود.