در حالی که ارتش پاکستان برای حمله زمینی علیه طالبان آماده‌گی می‌گیرد، هزاران نفر از منطقۀ وزیرستان شمالی فرار کرده اند. فعالان می‌گویند که اسلام آباد به قدر کافی نمی‌کوشد تا مواد امدادی مورد نیاز را برای بیجاشده‌گان فراهم کند.
گزارش شده است که دست کم ۴۳۰ هزار نفر منطقۀ ناآرام وزیرستان شمالی را در جست‌وجوی مناطق مصون‌تر ترک گفته اند. از آغاز حملات هوایی علیه مخفیگاه‌های طالبان در اوایل ماه جاری، هزاران نفر از این منطقه به افغانستان مهاجرت کرده‌اند.
روز دوشنبه نیروهای هوایی پاکستان به طور موقت حملات‌اش را قطع نمود تا به باشنده‌گان اجازه بدهد که این منطقه دورافتاده کوهستانی را قبل از شروع حمله زمینی علیه شورشیان افراطی که انتظار آن برده می‌شود، ترک کنند. ارتش پاکستان مدعی شده است که تاکنون صدها تن از جنگجویان پاکستانی و خارجی را کشته است.
طالبان از نزدیک به ده سال به این سو در پاکستان شورشگری را به راه انداخته‌اند و می‌خواهند برداشت خشن خودشان از شریعت را هم در پاکستان و هم در کشور همسایه، افغانستان، نافذ گردانند. غرب از سال‌ها به این سو از اسلام آباد شکایت می‌کند که در این منطقه که از نگاه واشنگتن پناهگاه جنگجویان بسیار خطرناک می‌باشد، لشکرکشی نمی‌کند.
به طور مثال ایالات متحده امریکا به این نظر است که این منطقه توسط القاعده و افراد عملیاتی طالبان به حیث پایگاه جهت حمله علیه نیروهای بین‌المللی در افغانستان مورد استفاده قرار می‌گیرد. این در حالی است که قبلاً پاکستان از پاسخ دادن به این تقاضا خودداری می‌کرد و به واشنگتن می‌گفت که زمان برای آغاز یک عملیات نظامی کامل العیار علیه جنگجویان مناسب نیست.
به گزارش دویچه وله، فعالان حقوق بشری به دویچه وله می‌گویند که فرار تودۀ مردم از مناطق قبایلی بزرگترین بیجا شدن‌های دستجمعی می‌باشد که از سال‌ها به این سو پاکستان شاهد آن بوده است و عملیات نظامی منجر به بحران بشری بزرگی در این منطقه شورش زده و فقیر شده است.
ذاکرالله خان، یک مهاجر به رویترز گفت: «آنانی که توانایی‌اش را داشتند، منطقه را ترک گفته اند، اما برخی هنوز در آن جا هستند و چون امکان بیرون رفتن از وزیرستان را ندارند، امکان دارد در جریان جنگ‌ها کشته شوند». دیگران شکایت می‌کنند که حکومت به قدر کافی نمی کوشد به آن ها کمک کند.
بحران بشری
عمران خان، سیاستمداری که حزب اش «تحریک انصاف» در ایالت شمال غربی خیبرپختونخوا حکومت می کند، می گوید: «مردم در وزیرستان می میرند».
عمران خان که حزبش جانبدار گفت‌وگو با طالبان است، گفت: «وضع فاجعه باری است. منطقه نهایت گرم است. آن‌هایی که از وزیرستان مهاجرت می‌کنند شامل ۱۵۰ هزار طفل و ۱۱۰ هزار زن می‌باشند. آن‌ها برای رسیدن به شهرهای محفوظ تر پولی ندارند تا با موتر بیایند، از این رو پای پیاده می آیند».
عمران خان از اسلام آباد تقاضا کرد تا کمک به مهاجران را افزایش دهد. او گفت: «معمولاً یک خانواده قبایلی متشکل از ده تا چهارده عضو می باشد. در حال حاضر یک خانواده کمک ناچیز ۷۰۰۰ روپیه پاکستانی (کمتر از ۷۰ یورو) برای یک بار دست می آورد».
سرتاج خان یکی از فعالان می‌گوید که اسلام آباد صرفاً متمرکز به به بمباران منطقه است و کمتر به تهیه کمک به مهاجران وزیرستان توجه می کند. سرتاج خان به دویچه وله گفت: «شرم آور است که به این مردم اجازه داده نمی شود تا به شهرهای بزرگ پاکستان داخل شوند. مقامات مدعی اند که طالبان همراه با این مهاجران فرار می کنند. رفتار جامعه لبرال پاکستان پذیرای این مردم فقیر و بینوا است که در وسط یک جنگ بین طالبان و اسلام آباد گیر مانده اند».
این فعال همچنان از کمیسیون مستقل حقوق بشر پاکستان به دلیل حمایت اش از این عملیات نظامی انتقاد می کند: « این لشکر کشی به مردم قبایل آسیب می رساند. آیا شما از سازمان حقوق بشری شنیده اید که از جنگ حمایت کند؟ این مضحک است».
بسیاری مردم همچنان از رسانه‌های پاکستانی انتقاد می‌کنند که مشکلات بیجاشده‌گان داخلی را پوشش کامل نمی‌دهند. مطیع الله جان یک خبرنگار مقیم اسلام آباد گفت: «این مسوولیت رسانه‌هاست تا مسأله کسانی را که خانه‌های شان را در وزیرستان ترک گفته اند، در مرکز توجه نشرات شان قرار دهند. جای تاسف است که سایر مسائل سیاسی نسبت به این بحران بشری در تلویزیون ها وقت بیشتر را در بر می گیرند».
عملیات گزینشی
با وجود این نگرانی‌ها، بسیاری پاکستانی‌ها از لشکر کشی نظامی در وزیرستان شمالی حمایت می‌کنند و معتقد اند که حکومت این بار در امحای تروریسم جدی است.
محسن سعید خبرنگار گفت: «من کاملاً از این عملیات علیه تروریست ها حمایت می‌کنم. ما باید آماده‌گی داشته باشیم تا بهای آن را هنگامی بپردازیم که جنگجویان دو باره به شهرها حمله کنند. ما اکنون در حالت جنگی قرار داریم. این جنگی است برای بقای ما. ما نیاز داریم در زمان آزمون دشوار از حکومت و ارتش ما حمایت کنیم».
این در حالی است که عبدل آغا یک تحلیلگر مقیم اسلام آباد مانند محسن سعید خوش بین نیست. او می گوید: «اسلام آباد تنها «بدها» را، یعنی کسانی را می‌کشد که یا مخالف حکومت شده اند و یا این که موافق برنامه های دراز مدت اش برای افغانستان نیستند. همچنان حکومت علیه حنگجویان آسیای مرکزی دست به عمل می زند، زیرا آن ها برای چین متحد پاکستان مشکل خلق می کنند. آن ها برخی را نابود می کنند و برخی را برای آینده نگه می دارند».
تحلیلگران می‌گویند که دستگاه دولتی پاکستان هنوز طالبان را به حیث یک متحد مهم و نماینده اکثریت پشتون‌های افغانستان می‌داند که فکر می‌‌‌کند باید بعد از خروج نیروهای ناتو در ماه‌های آینده بخشی از حکومت افغانستان گردند. ناظران می‌گویند که نظامیان پاکستانی امیدوار اند تا دوباره همان نفوذی را در کابل به دست آورند که باری پاکستان قبل از سرنگونی رژیم طرفدار پاکستان یعنی طالبان توسط ایالات متحده امریکا امریکا و متحدانش در سال ۲۰۰۱ از آن برخوردار بود.
یک تحلیلگر پاکستانی می‌گوید: «در گذشته نظامیان چندین لشکرکشی را علیه طالبان به راه انداختند، اما ما می‌دانیم که تروریست ها هنوز در کشور فعال می باشند». او می افزاید، تا زمانی که دولت پاکستان از طرز تلقی حمایت از اسلامگرایی دست بر ندارد، اقدامات نظامی نتیجه مثبتی بار نمی آورند».