طالبان در طولِ دورانِ جنگ و دهشت‌افکنی‌شان در برابرِ مردم افغانستان، بارها از کودکان به عنوان ابزارِ نظامی و عملیاتی استفاده کرده‌اند. از حملاتِ انتحاری گرفته تا فریبِ کودکان به روش‌های گونه‌گون‌ـ که حاصلِ به‌کار بردنِ یکی از این روش‌ها را دو روزِ پیش در شهر مزار شریف شاهد بودیم.
به‌تازه‌گی و دو روز قبل، طبق اظهاراتِ پولیس در شهر مزار شریف مرکز ولایت بلخ، طالبان یک کودکِ فقیرِ بارکش که اجناسِ دوکان‌داران را در سطحِ شهر از یک محل به محلِ دیگر انتقال می‌داد، مورد استفاده قرار داده و او را ‌قربانیِ حیلۀ خودشان ساخته‌اند.
حادثه به این ترتیب اتفاق افتاده است: طالبان از شغلِ این کودک استفاده کرده و او را وسیلۀ هدفِ خویش ساخته‌اند. آن‌ها بدون این‌که این کودک بداند باری را که منتقل می‌کند چه است، مواد انفجاری را بر کراچیِ این کودک بار می‌کنند و به او می‌گویند که او را به سمتِ چهارراهی سلیم شهید، در مرکزِ شهر انتقال دهد. همین که کراچی توسط این کودک در نزدیکی یک موترِ ارتش ملی قرار می‌گیرد و یا هم اندکی متوقف می‌شود، طالبان محمولۀ انفجاری را به شیوۀ کنترول از راه دور منفجر می‌کنند که در نتیجه، کودکِ بارکش به شهادت می‎رسد و دو غیرنظامیِ دیگر زخمی می‌شوند.
این عملِ طالبان آن‌هم در ماه مبارکِ رمضان، نشان داد که این گروه به کوچک‌ترین و ساده‌ترین ارزش‌های دینی پابند نیستند و اصلاً اخلاقِ اسلامی و انسانی را نمی‌دانند. حتماً این طالبان فکر می‌کنند که بر بنیاد گفتۀ آقای ماکیاولی هدف وسیله را توجیه می‌کند؛ اما بر بنیاد هدایاتِ قرآنی و ارشادات نبوی نیز، این‌گونه استفاده‌جویی از کودکان به هر هدفی که باشد، حرامِ قطعی است.
البته این یگانه‌مورد نیست، بلکه سال‌هاست که طالبان و دستگاه جهنمیِ آی‌اس‌آی از کودکان در حملاتِ انفجاری و انتحاری بهره می‌کشند. آن‌ها یا کودکان را با روش‌های خاص از جمله شست‌وشوی مغزی، آمادۀ حملاتِ انتحاری می‌کنند و یا هم ایشان را به‌سانِ حادثۀ اخیر، مورد بهره‌برداری قرار می‌دهند.
جدا از این مسأله، هفتۀ گذشته همین طالبان و شبکۀ آی‌اس‌آی، یک موتر حاملِ مواد انفجاری را که رانندۀ آن یک نوجوان بود، در بازاری مزدحم در میانِ ده‌ها مسلمانِ روزه‌دارِ فقیر و کسبه‌کار در ولسوالی ارگونِ ولایت پکتیکا منفجر کردند که در نتیجۀ آن، نزدیک به صد تن شهید و ده‌ها تنِ دیگر زخم برداشتند.
وقتی این‌ نوع رویدادها را کنارِ هم می‌گذاریم، به این نتیجه می‌رسیم که پدیده‌یی به‌نامِ طالبان شامل ادبیات و تعاملِ سیاسی شده است که هر روز خون می‌ریزانند و خلافِ شعاری که سر می‌دهند، در برابرِ آموزه‌های اسلامی قرار دارند. اما کدام آموزۀ قرآنی یا روش نبوی و یا هم صحابی، این‌گونه استفاده‌جویی از کودکان را جواز می‌دهد؟!
شکی نیست که پدیده‌یی به نامِ طالبان ربطی به اسلام ندارد و این گروه، از آغاز هیچ نشانی از اخلاق اسلامی نداشته‌اند.
اگر طالبان اندکی هم به اسلام دل بسوزانند، هیچ‌گاه یک کودک را این‌گونه مورد استفاده قرار نمی‌دهند و یا هم در ماه مبارک رمضان، خونِ ده‌ها مسلمانِ بی‌گناه را نمی‌ریزند و مسجد و مدرسه و بازار را ویران نمی‌کنند.
می‌بینیم که طالبان از بدوِ پیدایش تا کنون هیچ تغییری نکرده‌اند. آن‌ها از آغاز دست به کشتار جمعی زدند و خانه‌ها و مزارع‌ِ مردم را سوزاندند و امروز نیز به عینِ سیاست عمل می‌کنند. استفاده از کودکان نیز، یکی از روش‌های جنگی‌شان می‌باشد. حالا آقای کرزی به خود بیاندیشد که با چه گروهی معامله کرده و چه کسانی را از بند رها ساخته است!