حضار نهایت محترم و گرامی!
کنفرانس و یا گفتمان امروزی ما در لحظات بسیار حساس تاریخ کشور ما برگزار می‌گردد. داستان انتخابات افغانستان دنباله‌دار و برای مردم افغانستان خسته‌کننده شده است.
آجندای ملی با تبیین اوضاع سیزده سال گذشته به این نتجیه رسیده که قوم‌گرایی در کشور تقویت گردیده؛ بر عکس برای تقویت روند دولت- ملت‌سازی کاری به عمل نیامده؛ در نتیجه رؤسای اقوام قوی‌تر و نهادهای دولتی ضعیف‌تر شده‌اند.
دولت نتوانست قانون را در کشور حاکم سازد؛ قانون بالای زورمندان تطبیق نشد و نهادها تحت فشار بیشتر قرار گرفتند. احزاب سیاسی قصداً رشد داده نشد؛ دموکراسی بدون رشد احزاب سیاسی و به وجود آمدن احزاب جدید پیروز نگردید، این سیر کشور را به دست مافیاهای پول، بانک‌ها، مواد مخدر و زورمندان قرار داد. اقتصاد ملی کشور صدمه دید؛ تولید رشد نکرد؛ کشور به استهلاک اموال بی‌کیفیت همسایه‌گان مبدل گردید؛ قاچاق، کمر اقتصاد ملی را سخت ضربه زد، با این همه، حکومت می‌دانست که کشور به طرف بحران می‌رود، ولی نمی‌خواهد و یا هم نمی‌تواند از بحران جلوگیری کند.
حکومت‌ها زمانی‌که در چنین شرایطی قرار می‌گیرند، کنار می‌روند، ولی در کشور ما تا هنوز این فرهنگ به وجود نیامده است.
فرهنگ دموکراسی در کشور ما جا باز کرده نتوانسته است؛ زیرا در وطن ما مخالفین دموکراسی در قدرت بودند؛ این سیر باعث شد که انتخابات با اشتراک تعدد قومی در رهبری مگر بازهم سمتی و قومی شود و برد و باخت شکل مرگ و زنده‌گی را بگیرد. در این میان، با اتهام‌های تقلب، نهادهای انتخاباتی که قوی نبودند، ضعیف‌تر گردیدند؛ بحران جدی‌تر شد، دو نامزد از هم فاصله گرفتند، لحن‌ها زشت شد. آجندای ملی که با تحلیل اوضاع پیش‌بین این بحران بود، به به مثابۀ یک نهاد بی‌طرف پا پیش گذاشت و با دو نامزد محترم ملاقات‌هایی انجام داد و پیشنهادش برای انجام مذاکرات استقبال گردید؛ ولی هنوز در نیمۀ راه بودیم که ریاست جمهوری هیأت خاص خود را موظف ساخت و هیأت آجندای ملی را تقویت نکرد. چون هیأت ریاست جمهوری کاری از پیش برده نتوانست، پای امریکا با تیلفون رییس‌جمهور اوباما و اشتراک جان‌کری وزیر امور خارجه دخیل ساخته شد. تشکر می‌کنیم از جان کری که از بحرانی که به قول فضل احمد معنوی می‌رفت تا خطرناک شود، جلوگیری کرد؛ ولی تا هنوز بحران رفع نگردیده است. بناً هر لحظه‌یی که خواسته شود آجندای ملی حاضر است مساعی شایستۀ خویش را از سر بگیرد. به هر صورت، باید به صفت یک شهروند تذکر بدهم که دو نامزد محترم چون سیاست‌مردان اول کشور ما وظیفه دارند تا قبول کنند که برای مردم نسبت به امروز صلح بهتر، امنیت، رفاه اقتصادی و ممکن و خوب‌تر را تأمین کنند، نه آنکه صلح نسبی، امنیت شکنند، فقر و ناداری امروزی را نیز صدمه بزنند و فقیر را فقیرتر؛ امنیت را خراب‌تر و صلح را ضعیف‌تر سازند و همه را قربانی کسب قدرت گردانند.
تمنا داریم، بدون کشمکش تفتیش آرا صورت گیرد؛ رأی پاک از نا پاک جدا شود و نتیجۀ انتخابات را که نهادهای انتخاباتی نشر می‌کنند، بپذیرند و کار مشترک را تحت رهبری نامزد پیروز برای تشکیل حکومت وحدت ملی آغاز کنند.
حکومت وحدت ملی، حکومت ایتلافی و تقسیم کرسی‌ها در بین دو طرف نمی‌باشد؛ حکومت وحدت ملی حکومتِ عبور از بحران می‌باشد که با اشتراک نخبه‌گان سیاسی از احزاب و گروه‌های سیاسی، دانشمندان و متخصصین کشور تکشکیل خواهد شد.
دو نامزد پیشتاز (عبدالله و احمدزی) باید قبول نمایند که تأسیس چنین حکومتی بدون گذشت، ایثار، فداکاری به نتیجه رسیده نمی‌تواند.
به یاد بیاوریم، که نیلسن ماندلا رهبری فقید افریقایی جنوبی زمانی که بعد از گذشتاندن بیست و هفت سال در زندان آزاد و پیروز گردید، حکومت وحدت ملی را با سفیدان پوستان که ماندلا را بیست و هفت سال در زندان نگهداشته بودند، تشکیل کرد.
ماندلا عقده نگرفت؛ او انتقام‌جویی نکرد؛ او همه چیز را به افریقایی‌های سیاه پوست اختصاص نداد؛ ماندلا سفید پوستان را که در برابر سیاه پوستان از تبعیض و تحقیر کار گرفته بودند حقوق مساوی داد و احترام کرد؛ زیرا منافع ملی وطنش را در اتحاد و استحکام وحدت ملی می‌دید.
دکتر عبدالله عبدالله و دکتر اشرف غنی احمدزی در برابر امتحان بزرگ تاریخ قرار گرفته اند، خود به دست خود تاریخ زندگی خود را در این مراحل حساس می‌نویسند. با بیان این مطالب و آرزوی پیروزی هر دو نامزد و حل مشکلات این گفتمان را آغاز می‌کنیم. اگر از این امتحان با ایثار، فداکاری و شجاعت گذشتند چون ماندلا در نزد مردمان کشور ما محبوب و نزد مردم جهان نیک‌نام می‌گردند.
بار دیگر تذکر می‌دهم که هیأت کنفرانس آجندای ملی از اولین کسانی بودند که برای بار نخست با دکتر عبدالله عبدالله و بار دیگر با دکتر اشرف غنی احمدزی ملاقات‌ها و مذاکراتی را انجام دادیم؛ بار دوم هم با دکتر عبدالله عبدالله صحبت کردیم اما با دکتر اشرف غنی احمدزی این بار ملاقات ما صورت نپذیرفت.
آجندای ملی بار دیگر هم آماده است که در این مرحلۀ حساس که تا هنوز هم مشکلات بسیار بزرگی در بین دو نامزد رقیب وجود دارد، پا پیش بگذارد و مسوولیت خود را انجام دهد تا همان‌گونه که مشکل افغانستان است، باید حل آن نیز افغانی باشد و توسط خود ما صورت گیرد.
همان‌گونه که در این مرحله ما مسوولیت داریم دو نامزد محترم مسوولیت بیشتر دارند چون صلاحیت‌های ما محدود است.