همه باید بدانند که توافقات سیاسی که بر مبنای آن دولت وحدت ملی به وجود می‌آید، اصل است و نتایج انتخابات با توجه به اعترافاتی که رییس کمیسیون انتخابات داشت و باتوجه به این که نتایج انتخابات اعلان نشد اصل نیست و انتخابات سالِ روان هیچ نتیجه‌یی در پی نداشته است.
اگر انتخابات افغانستان مشروعیتِ لازم را می‌داشت کمیسیون انتخابات پیامد آن را در اختیار دیگران می گذاشت و اگر کمیسیون خود را برخوردار از چنین صلاحیتی می‌دید، از تقلباتِ گسترده سخن نمی گفت و درصد آرای نامزدها را اعلام می‌کرد؟
عدم اعلام درصد آرای نامزدها زمانی که از یک نامزد به عنوان رییس‌جمهور نام گرفته می‌شود، کل معادلات و توافقات را می‌تواند زیر سوال ببرد. زیرا وقتی در یک همایش از تعبیر «رییس‌جمهور منتخب که در واقع رییس جمهور توفقی است تا انتخاباتی استفاده می‌شود، می‌تواند سوال‌برانگیز باشد.
بنابراین پرسش نخست این است که بر چه اساس و معیاری یک تیم خود را در جایگاه برنده احساس می‌کند؟ پرسش دوم این است که اگر این تیم خود را برندۀ انتخابات می‌داند، پس چرا کمیسیون انتخابات از بردن لفظ برنده نسبت به آن اجتناب ورزید؟ و پرسش سوم هم این است که آیا با وجود همۀ تقلب‌ها و عدم بررسی شفاف، کمیسیون حق داشت که نام رییس‌جمهوری آینده را ببرد؟
این‌همه مسایل در خوش‌بینانه‌ترین وضعیت، نشانه‌های روشنِ یک سوءتفاهمِ بزرگ را با خود دارد و در بدبینانه‌ترین وضعیت، می‌توان از آن‌ها به توطیه و عدم صداقتِ سیاسی تعبیر کرد. در به‌وجود آمدن چنین فضایی، بدون شک دست‌هایی دخیل بوده و چنان وضعیت مدیریت شده که سبب سوءتفاهم میان دو تیم انتخاباتی که در حال حاضر پس از امضای توافق‌نامۀ دولت وحدت ملی به یک میزان در حاکمیت شریک هستند، ایجاد شود.
کمیسیون انتخابات بدون هیچ تردیدی در ایجاد این سوءتفاهم (توطیه) مورد استفادۀ ابزاری قرار گرفته و دست‌های پشت پرده‌یی که به خلق بحران انتخابات متهم استند، گرداننده‌گان اصلیِ این وضعیت بوده‌اند.
آن‌چه که در روز دوشنبه در همایش تالار لیسۀ امانی بر آن تأکید می‌رفت، نه تنها برآیند انتخابات نیست، بل هیچ مشروعیتِ قانونی نیز نمی‌تواند داشته باشد. رییس‌جمهوری جدید، نتیجۀ تفاهم سیاسی میان دو تیم انتخاباتی است که به دنبال بحرانِ انتخابات به‌وجود آمد. گذاشتن هر نامِ دیگری برای آن می‌تواند در همین سرآغاز کار به ایجاد تنش و سوءتفاهم بینجامد که به هیچ صورت با ارزش‌های متن توافق‌نامه هم‌خوانی ندارد.
از جانب دیگر، سخنرانی رییس‌جمهوری جدید هم در همایش لیسۀ امانی خالی از اشکال نبود. مطرح کردن بحث‌هایی برای وضاحتِ هرچه بیشتر متن توافق‌نامه آن‌هم بر اساس برداشت خاصِ یک تیم در یک همایش، می‌تواند احساسات تیم رقیب را برانگیزد و توافقات را به ناکامی سوق دهد. شاید عده‌یی حالا در پی آن باشند که پس از اعلام موضع آن‌چنانی کمیسیون انتخابات، توافقات سیاسی در سایه قرار گیرد؛ ولی باید توجه داشت که داشتن چنین نیتی هم می‌تواند برای امنیت و ثباتِ افغانستان خطرناک تلقی شود.
تیم اصلاحات و همگرایی بر اساس منافع افغانستان و عقلانیت سیاسی، شرایط را به رسمیت شناخت و تلاش کرد که توافقات سیاسی دو تیم انتخاباتی را در کنار هم برای حفظ و ثبات کشور قرار دهد؛ ولی این وضعیت نباید دستاویزی برای سوءاستفادۀ رقیب شود. تیم اصلاحات و همگرایی شرایط خطیرِ افغانستان را درک کرد و به همین لحاظ پای توافقاتِ سیاسی امضا کرد. چنین برخوردی با مسأله از تیم مقابل نیز توقع می‌رفت و می‌رود. نه آن‌گونه که یک تیم خاموشی اختیار کند و مصالح کشور را در نظر داشته باشد؛ ولی تیم رقیب وضعیت را به نفعِ خود بداند و ادعای پیروزی در نتیجۀ انتخابات داشته باشد.
فراموش نکنیم که تیم اصلاحات و همگرایی به‌دلیل قبولِ توافقات سیاسی، با فشارهای عدیده‌یی رو‌به‌رو بوده و در حال حاضر هم از سوی هم‌پیمانان و هودارانِ میلیونی خود انتقاد می‌شود؛ ولی رهبری تیم که حساسیتِ مسایل را به‌خوبی درک می‌کند، تلاش دارد به این انتقادها و پرسش‌ها پاسخ‌های منطقی ارایه کند. اما اگر طرفِ مقابل بخواهد از صبوری و مصلحت‌اندیشیِ تیم اصلاحات و همگرایی استفادۀ سوء کنـد، مسلماً با واکنش‌های قاطع روبه‌رو خواهد شد.