در سمینار علمی «مولفه‌های سیاست خارجی- دولت وحدت ملی» در دانشگاه خصوصی دنیا

افغانستان را نمی‌توان صرف در محدودۀ نام افغانستان؛ بل در تاریخ کامل این سرزمین، از تاریخ اوستایی تا شاهنامه یافت.
کشور باستانی ما، در مسیر جادۀ ابریشم، نقطۀ وصل تمدن‌های بزرگ قرار داشته که فرهنگ متنوع و جامعۀ ما متاثر از همان موقعیت تاریخی می‌باشد.
امروز افغانستان، در قلب آسیا نبض منطقه را می‌سازد که با تهاجم شوروی سابق حساس گردید و تا امروز این حساسیت‌ها با جنگ‌های نیابتی ادامه دارد و هیچ‌گاهی استقرار پیدا نکرد.
افغانستان به حیث یک کشور حایلی میان انگلیس و روس، برای اولین بار، در قرن بیست بود که راهکار سیاست خارجی خود را تدوین کرد که از آن زمان به بعد، دوره‌های مختلف سیاست خارجی را به تجربه گرفته است. سیاست خارجی دورۀ عناصر چپی، دورۀ مجاهدین و دوره طالبان.
اما با حوادث ۹ و یازدهم سپتمبر افغانستان کانون توجه جامعۀ جهانی گردید و روابط بی‌سابقه خارجی ایجاد شد. متأسفانه دولت افغانستان از این همه روابط بنابر ضعف برنامه‌ریزی، دست‌گاه دیپلوماسی غیر فعال، حتا نتوانست یک نسخۀ تدوین شدۀ خطوط اساسی سیاست خارجی خود را به جهان ارایه بدهد.
در وزارت خارجۀ کشور ، هیچ نسخۀ از این اصول وجود ندارد و اگر هم چند کاغذ پاره‌یی است ناقص، ناتکمیل و بدون پشتوانۀ ملی. در واقع سیاست خارجی افغانستان در مدت سیزده‌سال در رفتار و گفتار پر از تناقضات رییس جمهوری منعکس می‌شد و بر مبنای یک تصادف کار یک شخص یا سیاست مدار بوده است نه بر اساس تحلیل و تحقیق، درک درست، منافع ملی و نیازمندی‌های درونی.
سیاست خارجی افغانستان باید متناسب به شرایط خود ما، هدفمندانه و با روحیۀ متوازن آماده گردد که این بالنوبه به کارگزارن متعادل، تفکرات متعادل و رفتار متعادل نیازمند می‌باشد.
تدوین دکتورین، سیاست خارجی متعادل با شرایطی که در داخل داریم و بازیگرانی که در محور افغانستان صف کشیده اند، کار بس مشکل است که قطعآ باید از مشورت‌ها و نظریات متفکرین و نخبه‌گان سیاسی در داخل و خارج نظام استفاده برد.