کنفرانس سارک یا سازمان همکاریِ منطقه‌ییِ جنوب شرق آسیا، هفتۀ آینده وارد نیپال می‌شود. آقای غنی در این کنفرانس صحبت‌هایی با نخست‌وزیر هند نیز خواهد داشت.
کنفرانس سارک به تاریخ ۷ ماه دسمبر سال ۱۹۸۵، با مساعی مشترکِ بنگلادش و پاکستان و با اشتراکِ هفت کشورِ جنوب شرق آسیا: بنگلادش، پاکستان، هند، سریلانکا، نیپال، بوتان و مالدیو در شهر داکا مرکز بنگلادش تأسیس و پایه‌گذاری گردید.
اولین اجلاس کنفرانس سارک به‌هدف تدارک و جست‌وجوی راه‌ها و همکاری‌های متقابلِ اقتصادی و رفع عقب‌مانده‌گی‌یی که دامن‌گیر کشورهای عضو است، برگزار شده بود. در آن نشست فیصله شد تا کنفرانس سارک هر سال یک مرتبه در یکی از کشورهای عضو برگزار شود و علاوه بر آن، وزرای خارجۀ آن در یک سال برای دو مرتبه گرد هم بیایند و جهت بهبود و تأمین بیشترِ روابط گفت‌وگو کنند.
اما امسال نشستِ کشورهای سارک به اشتراک رییسانِ کشورهاست و اشرف‌غنی هم چهارمین سفرش را به نیپال، به شرکت در این کنفرانس اختصاص داده است.
کنفرانس سارک اگرچه به عنوان یک سازمان بزرگِ منطقه‌یی مطرح است، اما تا هنوز از آن توانایی‌ها و ظرفیتِ لازم برخوردار نشده است. اگرچه کشورهای عضوِ این کنفرانس یک‌پنجمِ جهان را احتوا می‌کنند، اما آن‌ها هنوز نتوانسته‌اند این سازمان را به مرحلۀ تعیین‌کننده‌گی و تأثیرگذاری برسانند. با این‌همه، قدرت‌مندترین کشورهای عضور سارک، هندوستان و پاکستان‌اند که از قضا هر دو رقبای سنتیِ یکدیگراند و در مورد افغانستان هر یک از این کشورها اهدافِ خود را دنبال می‌کنند.
ولی سایر اعضای نخستین سارک، کشورهایی‌اند که در تلاش‌اند از طریق سازمان سارک، وضعیت سیاسی و اقتصادیِ کشورهای جنوب‌شرقِ آسیا را بهبود بخشند. اما جایگاه افغانستان به عنوان عضو اخیر و هشتمِ سازمان سارک، به این سازمان اهمیتِ فوق‌العاده‌یی بخشیده است. وارد شدنِ کشور ما به سارک، این اهمیت را به سازمان داده است که بتواند با آسیای میانه و آسیای مرکزی ارتباط برقرار کند و رابطه‌های اقتصادی و سیاسی‌اش را گسترش دهد.
افغانستان در سیزدهمین نشست سازمان سارک، به پیشنهاد مان‌موهن سنگ نخست‌وزیر وقت هند، به عنوان عضو اصلیِ سازمان پذیرفته شد. حالا حضور داکتر اشرف‌غنی به عنوان رییس‌جمهوری و رییس دولت وحدتِ ملی افغانستان در این سازمان می‌تواند یک حضور کاملاً تشریفاتی به حساب آید؛ زیرا افغانستان از این سازمان انتظاراتِ قابل توجهی نمی‌تواند داشته باشد، ولی در آینده می‌تواند سبب تقویتِ خود این سازمان شود.
در حال حاضر تنش‌هایی که میان هند و پاکستان وجود دارد، سبب اصلیِ عقب‌مانیِ این سازمان شده و بیشتر نشست‌های آن‌هم بازتاب‌دهندۀ رقابتِ سیاسی میانِ این دو کشور است. تا زمانی که کشورهای هند و پاکستان کنار نیایند، این سازمان نمی‌تواند پیشرفت قابل توجهی داشته باشد. اما انتظار این است که افغانستان به عنوان یک کشور مهمِ عضو سارک بتواند از این نشست به نفعِ ثبات در افغانستان استفاده کند. بسیاری از کشورهای عضور سارک به‌خصوص افغانستان، پاکستان، هندوستان و کشمیر، از ناحیۀ تروریسمِ بین‌المللی رنج می‌برند و مسلماً ناامنی در این کشورها می‌تواند سبب عقب‌مانیِ بیشترِ سازمان شود. بنابراین، اگر افغانستان بتواند در این نشست، کشورهای عضو را تشویق کند که بر پاکستان فشار بیاورند تا در قضیۀ افغانستان انعطاف نشان دهد و به ثبات در منطقه ارج بگذارد، این می‌تواند یک پیشرفتِ عالی برای همۀ اعضای سازمان باشد.
متأسفانه افغانستان دنبالِ چنین هدفی نیست و فقط سعی می‌کنـد کشور هند را در حاشیۀ این نشست به کمک‌های بیشتر به خود ترغیب کند و از آن کشور بخواهد که به عنوان یک دوستِ سنتی و دیرینه، افغانستان را حمایت کند و هندوستان نیز متعهد به کمک‌هایی می‌شود که به آن از قبل متعهد بوده است.