در کمتر از دو هفته، افغانستان شاهد بیش از یازده حملۀ انتحاری و انفجاری بوده است و کابل در برخی روزها دو انفجار و ساعت ها جنگ را تجربه کرده است که بسیار بی‌سابقه بوده‌اند.
هنوز به خاطر داریم که سران دولت وحدتِ ملی در ایام کمپاین‌های انتخاباتی، آقای کرزی را به بی‌کفایتی در عرصۀ تأمین امنیت متهم می‌کردند؛ اما حالا چه کسی در درونِ دولتِ جدید وجود دارد که سر در گریبان فرو ببرد و دلیلِ این ناامنی‌ها و بی‌کفایتی‌ها را به مردم توضیح دهد؟ اما آنچه بسیار واضح است این که این حملات هدفمند در کابل بدون همکاری یک حلقه خاص که مزدور دشمن و در داخل دستگاه های حکومتی به خصوص نهادهای امنیتی حضور دارند و کار را بر دشمن آسان می‌کنندو آن ها به اهداف شان میرسانند. انتظار میرفت که در کابینه دولت وحدت ملی ستون پنجم دشمن از درون نهادهای امنیتی بیرون کشیده شوند اما متاسفانه هنوز که حدود سه ماه از تشکیل دولت وحدتِ ملی می‌گذرد،دولت کابینه اش را معرفی نکرده است چه رسد که ستون ها پنجم را اصلاح کند.
طبق قرارهای قبلی، سرانِ این دولت می‌بایست افراد کابینۀشان را پس از یک ماه از تشکیل دولت معرفی می‌کردندـ که چنین نشد. نزدیک به سه ماه زمان در اثرِ چانه‌زنی‌های سیاسی و این‌که افراد کدام گروه به کدام پست‌ها گمارده شوند، سپری شد. هنوز هم معلق بودنِ کابینه باعث شده که سطح کیفیِ کار در تمام نهادها پایین بیاید و آن‌چه لازم است، به اجرا نرسد. حد اقل کار نهادهای امنیتی نیز در همین راستا قابل محاسبه است؛ این‌که مقاماتِ امنیتیِ کنونی به دلیلِ این‌که پس از معرفی نامزدوزیران، دیگر در کابینه حضور نخواهند داشت، به مسوولیت‌های ملی و ایمانی‌شان توجه نمی‌کنند و از این رهگذر است که موجی از ناامنی‌ها در سراسر کشور به‌راه افتاده است.
در هر حال، بر مقامات حکومت وحدتِ ملی است که به این نکته و مساله توجه بیشتری نشان دهند که آن‌هم فقط از دو راه میسر است:
نخست این‌که مقامات دولت وحدتِ ملی هرچه سریع‌تر کابینۀ جدید را معرفی کنند؛ چون ممکن با آمدن مسوولان جدید، جلو این‌همه بی‌مسوولیتی و ناامنی در سراسر کشور گرفته شود. اگرچه به‌تازه‌گی نوید معرفیِ شماری از نامزدوزیرانِ تازه شنیده شده، اما جدیتِ زیادی به‌کار است تا این کار (تشکیل کابینۀ جدید) به‌سرعت عملی گردد.
دوم آن‌که پیش از معرفی کابینه، مقامات امنیتیِ کنونی از وظایف‌شان برکنار شوند و به جای آن، چند فرد باکفایت و شایسته به عنوان سرپرست معرفی گردند و همزمان با آن ستون پنجم را شناسیای و خنثی سازند و ریشه های اصلی این حرکت های خطرناک را افشا سازند.
در غیر آن اگر وضعیت به همین منوال پیش برود که از یک‌سو هر روز مردمِ افغانستان شاهد حملاتِ خون‌بارِ طالبان باشند و از سوی دیگر، دولت نیز دست روی دست گذاشته و قربانی‌شدنِ مردم را تماشا کند؛ دیری نخواهد گذشت که موجی از اعتراضات در برابرِ دولتِ جدید شکل می‌گیرد و وضعیت را بدتر از بد می‌سازد.
دولت، مسوولیتِ تأمین امنیتِ مردم را دارد و این مساله نباید در گیرودارهای سیاسی و چانه‌زنی‌های قدرت فراموش گردد. اگر قرار باشد که چانه‌زنی‌های سیاسی باعث شود طالبان مجالِ آدم‌کشی و دهشت‌افکنی بیابند و نظام امنیتی از هم بپاشد، پس همان بهتر که مردم تا پایانِ چانه‌زنی‌های قدرت، کار و بارِ روزانۀشان را تعطیل کنند و فقط به فکر حفظ جان‌شان باشند.
مسـلماً ادامۀ این وضع، مردم را از دولتِ وحدتِ ملی مأیوس می‌سازدو ثابت می‌کند که میان دولتِ آقای غنی و دولتِ آقای کرزی تفاوتِ بسیاری وجود ندارد!