اگر مقاومت دیروز مجاهدین را در مقابل دشمنان، جنگ داخلی عنوان کنیم، پس مقاومت امروز نیروهای امنیتی را دقیقآ در مقابل همان دشمنان چه بنامیم؟
مقاومتی که در خطوط مقدم جبهه یا هم طی حملات تروریستی و انتحاری، هر روز قربانی بیشتر از دیروز می گیرد. آیا این همه دفاع و مقاومت و ضایعات را مولود جنگ داخلی بنامیم یا دفاع از وطن و مبارزۀ برحق.
از دیروز تا امروز چه فرقی کرده است، آیا ماهیت دشمن تغیر کرده است یا مردم افغانستان؟
قیام ها، انقلاب ها، مبارزات و جنگ‌های آزادی‌بخش ملت‌ها که هیچ‌کدام بدون ایثار و قربانی نبوده اند، در پایان خط پر خم و پیچ شان، اغلباً باعث حفظ بقای ملی آنان گردیده اند. انقلاب فرانسه، جنگ‌های داخلی امریکا، مبارزات هند….از نمونه‌های بارز آن می‌باشند.
جهاد و مقاومت مردم افغانستان نیز از این قاعده مثتثنی نیست.
جای تردید نیست که این پدیده‌ها در کشوری با شرایطی چون افغانستان، با مشکلات، اشتباهات و ناگواری‌هایی همراه بوده اند؛ چه بسا که رهبرانی هم پس از آن به انحراف کشانیده شده اند. اما دفاع به گونۀ مقاومت، مقاومت و ادامه مقاومت تا امروز در مقابل همان دشمنان و اعترافات آنانیکه پردۀ تعصب نگذاشت تفکیک دوست از دشمن کنند، یک حقیقت راز آلود را مبنی بر شناخت نقش‌های پشت پرده، روشن می‌سازد؛ اینکه: ماهیت این جنگ‌ها چه بود؛ از کجا آب میخورد و افغانستان قربانی کدام نقشه‌ها و در گرو کدام بازی‌ها دور باطل می‌زند؟
اینجاست که بیشترین ضربات را بر پیکر ملت، نفهمی و تعصبات ناروای خودی می‌زند تا دشمن رو در رو!