اعلام کابینه هـمانند صندوقچۀ جادویى شده است که باید هـمۀ اسرار و کلید معماى افغانستان در آن نهـفته باشد و هـمین که باز شود، هـمۀ درهـا باز و معماهـا حل خواهـد شد که متاسفانه این‌طور نیست.
فرض کنید مشکل کابینه حل گردید و پرده از روى این صندوقچۀ راز آلود برداشته شد، مگر چه فرقى در روند رهـبرى دولت رونما خواهـد شد؛ کما این‌که با جابجایى مهـره‌هـایى که از سر رقابت باهـم وارد میدان می‌شوند، آنهـم اگر هـمراه با تناقض و براى دور بعدى رقابت باشد، بازى را پیچیده تَر، حساسیت‌‎هـا را نازکتر و تنش‌هـا را داغتر خواهـد ساخت . در این وضعیت نابسامان کشور، رهـبرى دولتى که هـیچگاهـى به هـم جوش نخورد، اعتماد ایجاد نکرد و رفاقت به وجود نیاورد و در نبود نظام مشخص و با قاعده، پر کردن چند تا وزارت‌خانه، آنهـم پس از این هـمه کشمکش‌هـا دردى را دوا نخواهـد کرد و گرهـى از کار کشور نخواهـد گشود.
با یاد آورى مجدد این‌که، دولت وحدت ملى، نام یک مدل مشخص نظام سیاسى به گونۀ مثال نظام ریاستى یا پارلمانى نیست؛ بلکه یک آرایش جدید قدرت در چارچوب نظام‌هـاى سیاسى، با قوۀ مقننۀ قوى و پارلمان محور می‌باشد.
بر رهـبرى دولت است تا در پهـلوى تلاش شباروزى براى معرفى کابینه، به‌‎خاطر جلوگیرى از دامنه‎دار شدن و مزمن‎‌شدن بحران، از کوتاه‌ترین راه ممکن و قانونى در جهـت تثبیت نظامى که دولت وحدت ملى در چوکات آن‌جا بیافتد و استقرار پیدا نماید و توزیع قدرت از کاغذ پارۀ تفاهـمنامه در روشنى قانون تسجیل و قانونمند گردد، تلاش مضاعف نمایند.
با این راهـکار، نظام سیاسى، نظم و قاعده پیدا می‌نماید؛ یکدست می‌شود؛ سلسله مراتبِ صلاحیت‌هـا و مسوولیت‌ها در چارچوب قانون و نظام تنظیم می‌گردد. این کار فقط با حضور یک نظام تعریف شده ممکن است که می‌تواند آرامش ابتدایى براى شهـروندان باز گردد.
از صفحۀ فیسبوک احمدولی مسعود