قبل از آغاز کمپاین‌های انتخاباتی بود که تصمیم بر آن شد تا ادامۀ فعالیت‌های آجندای ملی را الی ختم انتخابات، با دیپلوماسی میان‌جیگری میان نامزدان انتخابات به پیش ببریم. زیرا طرح تشکیل دولت وحدت ملی طرح پیشنهادی آجندای ملی بود.
این گزینه و انتخاب بورد مشورتی آجندای ملی، برای آن بود تا با توافق روی طرح دولت وحدت ملی از آمدن بحران جلوگیری صورت گیرد؛ تنش ها پائین آید، اعتماد بالا برود، انتخابات موفق شود و نامزدان برنده در چارچوب توافق شده، دولت وحدت ملی را تشکیل دهند و در کل، افغانستان، دموکراسی و همه برنده شوند.
با پیشنهاد ما اکثر نامزدان توافق خود را اعلام نمودند تا این‌که انتخابات به دور دوم رفت. بورد مشورتی آجندای ملی همچنان میانجیگری خود را میان دو نامزد پیشتاز ادامه داد. اما متاسفانه تلاش‌های بورد به علت عدم اعتماد عمیق میان هردو کاندید به ثمر ننشست و کشور به فاز بحران رفت، تا این‌که پای جان کری وزیر امور خارجه امریکا و تفاهم نامۀ حکومت وحدت ملی به میان آمد؛ مگر این بار از دل بحران و به خاطر مهار بحران.
جا داشت تا در این مرحلۀ حساس گذار از حضور، اعتبار و پتنسیال و تلاش‎های چندین سالۀ نخبه‌گان افغانستان در محور آجندای ملی در بومی ساختن، وفق دادن آن با شرایط کشور و تقویت ماهیت دولت وحدت ملی استفادۀ بهینه صورت می‌گرفت.
این یک حقیقت آشکار است که ایجاد دولت وحدت ملی در این شرایط حساس کشور قطعاً بدیلی ندارد و نیاز و ضرورت ملی و تاریخی ما می‌باشد. اما با نظارتی‌که در روند کار تشکیل دولت تا امروز داشته‌ایم، نگرانیم از این‌که نشود خدا ناخواسته این پروسۀ بزرگ ملی تا رسیدن به ثبات و گذار به دولت ملی با قاعده و قانونمند، قربانی یک ائتلاف افسارگسیخته و نا کارامد شود؛ ماهیتش از بین برود، از مسیر اصلی‌اش منحرف شود و به یک موجود نامأنوس مبدل گردد و یک تصویر تاریک، مخدوش و مبهم در اذهان مردم حک گردد.
به خاطر داشته باشیم که نفس ایجاد دولت وحدت ملی، محدود به مشارکت عده‌یی هرچند محترم و کار فهم در قدرت نمی‌شود؛ بل‌که مهم تر از آن، ایجاد ذهنیت مشارکت همه نیروها، چه در داخل نظام و در چه در متن جامعه می‌باشد. آزمون موفقیت دولت وحدت ملی در گرو ایجاد چنین فضاهای امیدوارکننده می‌باشد که مردم به خوبی و درستی احساس نمایند.

برگرفته از صفحه احمد ولی مسعود