افغانستان شاید در همۀ دنیا مهاجر داشته باشد، اما حضور مهاجرانِ ما در دو کشور همسایۀ ایران و پاکستان، بدون شک بیشتر از هر جای دیگرِ دنیاست. کشورها مکلف به اجرای قوانین تنظیم‌شدۀ سازمان ملل‌ در امور مهاجرین‌اند و هیچ استثنایی در این مورد نمی‌تواند وجود داشته باشد. اما در حالی که خبرِ فرستادن دانشجویان نظامیِ افغانستان به‌‌هدف آموزش در پاکستان مورد انتقاد مردم قرار گرفته است، هزاران خانوادۀ افغانستانی پس از حملۀ مرگبار طالبان بر مکتبی در پیشاور، از ترس آزار و اذیتِ حکومت پاکستان، به کشور فرار کرده‌اند آن‌هم در وضعیتی که امکاناتِ لازم برای زنده‌گی آن‌ها در افغانستان وجود ندارد.
بر بنیاد گزارش‌های غیر رسمی، نزدیک به صدهزار مهاجر افغانستانی از مدتی به این‌سو از پاکستان اخراج شده و به افغانستان آمده‌اند. این‌که چرا پاکستان می‌خواهد انتقام حملۀ طالبان به مدرسه‌یی در آن کشور را از مهاجرین افغانستانی بگیرد، همان سوالی‌ست که باید دولتِ ما از مقاماتِ پاکستان بپرسد. ولی سکوت دولت افغانستان در این زمینه کاملاً سوال‌برانگیز است.
این برگشتِ اجباری و غیرمنتظرۀ مهاجران آن‌هم در فصل دشوار زمستان، می‌تواند هم برای مسوولانِ دولتی و هم برای مهاجرین، بسیار ناگوار تمام شود. انتظار می‌رفت که دولت افغانستان، سفیر پاکستان در افغانستان را احضار می‌کرد و از آن کشور می‌خواست که به گونۀ جدی جلوِ آزار و اذیتِ مهاجران افغانستان و بازگشت اجباری و نامتعارفِ آن‌ها را بگیرد، اما دیده می‌شود که گوشِ مسوولان در این زمینه سنگین است.
به هر صورت، عمل‌کرد اخیرِ پاکستان در برابر مهاجران افغانستانی، کاملاً یک عمل‌کردِ مخالف با تعهداتِ بین‌المللی‌ در قبال مهاجرین است و می‌بایست این کشور اگر شواهدی دال بر همکاریِ گروه‎هایی از مهاجران افغانستان با طالبان پاکستانی دارد، به گونۀ روشن آن را ارایه دهد و با قضیه برخورد حقوقی و عادلانه داشته باشد.
دولت افغانستان باید دلیلِ اخراج و به‌ویژه زندانی کردنِ مهاجرین افغانستانیِ مقیم پاکستان را از مقامات مسوولِ آن کشور بازخواست کند و برای جلوگیری از تکرار همچو حوادثی، اقدامات لازم را روی دست بگیرد. زیرا در این شب و روزها آن‌چنان وضع بر مهاجران افغانستانیِ مقیم پاکستان تنگ گرفته شده که آن‌ها حتا نمی‌توانند از خانه‌های‌شان بیرون برآیند.
ما از دولت می‌خواهیم که تحرکات اخیرِ پاکستان در قبال مهاجرین افغانستان را ـ که در مغایرت با همۀ میثاق‌های بین‌المللی مرتبط با امور مهاجرین و پناهنده‌گان، توافق‌نامۀ میان دولت پاکستان و سازمان مهاجرین بین‌الملل، توافق‌نامۀ دوجانبۀ افغانستان و پاکستان و معاهدات حقوق بشری قرار دارد ـ با زبانِ رسا و بلند، محکوم کند و از مجاری حقوقی بین‌المللی فشارهای لازم را بر پاکستان وارد آورد تا این کشور دست از آزارِ آواره‌گانِ بی‌پناهِ ما بردارد.
انتظار ما این است که در کنار دولت افغانستان، سازمان ملل نیز به موضوع مهاجران افغانستانیِ مقیم پاکستان توجه کند و از مقامات این کشور بخواهد که به میثاق‌ها و کنوانسیون‌های بین‌المللی پای‌بند باشد و در صورت تخطی مهاجرین، قضیه را از مجراهای قانونی و متعارف تعقیب کند و متخلفان را قانون‌مندانه جزا دهد. اما اگر قرار بر این باشد که مقولۀ «تروریسم و بنیادگرایی» که به عنوان یک ابزار در دامنِ خود حُکامِ پاکستانی رشد و نمو یافته، دستاویزی برای ظلم و تعدی نسبت به مهاجرین افغانستانی‌یی شود که خود از شرِ آن به کشور همسایه پناه آورده‌اند و سازمان ملل نیز به عنوان بزرگ‌ترین مرجع حامیِ پناهنده‌گان و آواره‌گان سکوت اختیار کند؛ این نهایتِ فساد و بیـدادگریِ بین‌المللی را می‌‌رساند که تنها نتیجۀ آن، بی‌باوری به همۀ آرمان‌های تعریف‌شده در نظام بین‌الملل و اشاعۀ روحیۀ شورش‌گری و انقلابی‌گری است.
فراموش نشود که همین اکنون مهاجرین پاکستانی نیز در افغانستان زنده‌گی می‌کنند و شماری از آن‌ها به سلاح‌هایی مثل کلاشینکوف مسلح هستند و خواه‌ناخواه خطری در برابر ثبات و امنیتِ کشور به‌حساب می‌آیند، اما با آن‌هم مردم و دولتِ افغانستان در این زمینه حرفی ندارند و بردبارانه حضور آنان را به عنوان آواره تحمل می‌کنند. اکنون زمانِ آن فرا رسیده که سکوت در برابر اقداماتِ پاکستان را بشکنیم و با صدای استوار، برای مهاجرینِ مظلوم‌مان دادخواهی ‌کنیـم.