بحث گفت‌وگوهای صلح در افغانستان با همۀ پنهان‌کاری‌هایی که دارد، خیلی مبهم و گیچ‌کننده شده است. از شرط‌های منسوب به طالبان گرفته تا ادامۀ حملاتِ انتحاری آنان، همه‌گی نشان می‌دهد که گفت‌وگوهایی به نامِ صلح وجود ندارد و نیز دانسته می‌شود که علاقه‌یی به ایجاد ثبات از جانبِ طالبان وجود ندارد و دولت هم برنامۀ منظمی را در این خصوص مطرح نکرده است.
به نظر می‌رسد که بحث گفت‌وگو با طالبان، حالا به یک مسالۀ غیرقابل فهم تبدیل شده است. انتظار می‌رفت که مداخلۀ چین در این زمینه راهی را باز کند و فرصتی را مساعد سازد تا کارها شکل بگیرند؛ اما پیشرفت یا ادامۀ روند گفت‌وگوها به گونۀ خاموش و پوشیده، نگرانی‌هایی را برانگیخته است و ابهام‌های بیش از حد در مورد بحثِ گفت‌و‌گو با طالبان، باعث شده که حتا صاحب‌نظران و رسانه‌ها بسیار محتاطانه با این مسأله برخورد کنند.
البته در این تردیدی وجود ندارد که مردم افغانستان صلح‌جو هستند و آرزو دارند در کشورشان صلح تأمین گردد. مردم، قربانیانِ اصلیِ جنگ‌های چند دهۀ اخیر بوده و هستند و قدر و اهمیتِ صلح را به‌خوبی می‌دانند؛ صلح، زمینه‌سازِ توسعه و پیشرفتِ افغانستان و آرامشِ دایمیِ مردم است و اما جنگ، بزرگ‌ترین دشمن دموکراسی، توسعه و رفاه اقتصادی در این کشور است و به همین پیمانه، مردم انتظار دارند که هر حرکتی که به‌خاطر دستیابی به صلح صورت می‌گیرد، واضح و عیان به آن‌ها نمایانده شود.
اگر پاکستانی‌ها، انگلیسی‌ها، چینایی‌ها، امریکایی‌ها و یا هر کشور دیگری بخواهد که روند صلح را خاموشانه مدیریت کنند، مسلماً راه به جایی نخواهند ‌برد. از جانب دیگر، رهبران گروه طالبان نیز باید بدانند که اگر جرأت نکنند و خودشان را از حلقۀ بازی‌های پاکستان نجات ندهند و مستقلانه تصمیم نگیرند و وارد گفت‌وگوها نشوند، نمی‌توانند از برنامۀ صلح چیزی نصیب شوند. زیرا قرار است که پاکستان از آدرس طالبان و امارتِ آنان در همۀ گفت‌وگوها و مجالس سخن بگوید و در چنین صورتی، باید همۀ گفت‌وگوها با این کشور انجام شود که این خود آشکارا نشان می‌دهد که طرفِ گفت‌وگوهای افغانستان، دولت پاکستان است نه طالبان افغانی.
طالبان یکی از ساخته‌های استخبارات نظامی پاکستان در دهۀ ۱۹۹۰ میلادی بوده است و هنوز هم این گروه در کنترل پاکستان قرار دارد و بی‌اجازۀ پاکستان نمی‌تواند گام برداشته یا در موردی حرف بزند. از این رو، چه در قطر و چه در اسلام آباد، گفت‌وگوهای طالبان حول محورِ منافع پاکستان استوار است؛ ولی دولت افغانستان این نکته را کتمان می‌کند.
در حالی که ما انتظار داریم دولت هر آن‌چه بر سر مذاکراتِ صلح آمده را روشن سازد و بگوید که گفت‌وگو با پاکستان است یا با طالبان؛ قراین به ما می‌گوید که دولت افغانستان با پاکستان طرف است. بنابراین شایسته است که طرف بودنِ پاکستان در گفت‌وگوهای صلح به گونۀ واضح از جانب آقای غنی عنوان شود تا هم مردم و هم جهان بدانند که مشکل افغانستان ریشه در کجا دارد. اکنون بارِ دیگر تجربۀ مذاکرات صلحِ دولتِ حامد کرزی روی میز است و آقای غنی، پا جایِ قدم‌های کرزی گذاشته و به دور باطل ادامه می‌دهد.
مسلماً آقای کرزی نتوانست در سیزده سال گذشته با این روش‌ها به جایی برسد و اگر داکتر غنی عزمی برای صلح دارد، باید با روش‌های نو و مطابق با وضعیتِ جدید به گونۀ شفاف به سوی رسیدن به صلح حرکت کند. مردم می‌خواهند بدانند که در این روزها پشت درهای بسته در مورد صلحِ افغانستان چه گفته می‌شود و چرا دولت تمایل به خاموشی و پنهان‌کاری دارد. دولت وحدت ملی باید به این خواستۀ برحقِ مردم پاسخ بگوید.