آثار حکیمی
جمعه ۸ حوت/اسفند، با جمعی از دوستان از اعضای انجمن خراسانیان، با مقداری دارو و کمک‌های اولیه و اندکی لباس، به طرف پنجشیر حرکت نمودیم. وقتی وارد وادی پنجشیر شدیم، اکثر شاخه‌های درخت‌ها شکسته بود. با آن که دو روز از حادثه برف‌کوچ/بهمن و سه روز از برف باری گذشته بود، اما هنوز انبوه برف در جاده سبب می‌شد که با رو به رو شدن دو موتر در یک ساحه، راه بند شود. در نزدیکی منطقه‌ بازارک، قطار موترهای امنیتی محمد اشرف غنی رییس دولت وحدت ملی، راه را بر روی عابران بسته بودند. مدت نزدیک به یک ساعت در راه‌بندان نیروهای امنیتی گیر ماندیم تا آن که چرخ‌بال‌ها آقای غنی را از پنجشیر برداشتند و راه به روی ما باز شد. هرقدر که پیش می‌رفتیم، در دو سوی جاده برف زخیم تر می‌شد. تا آن که نزدیک به ساعت ۴ عصر به منطقه «کره تاس» در «عبدالله خیل» رسیدیم. شهرستان «دره» در کنار پریان، شتل و سفیدچهر از مناطقی اند که از برف‌کوچ آسیب جدی دیده اند. چند لحظه پیش از آن که ما به محل برسیم، مردم عبدالله خیل نماز جنازه‌ی یک‌جایی بر ۲۲ تن از عزیزان شان برگزار نمودند. ما وقتی به منطقه عبدالله خیل رسیدیم، برف راه را به روی موترها بسته بود. در پیش روی موترهای ما، در فاصله ۵۰ متری قطار موترهای عبدالله عبدالله، رییس اجرایی دولت وحدت ملی و همراهانش قرار داشت، در پیش روی قطار موترهای آقای عبدالله تنها یک اسکواتر مصروف پاک‌کاری راه بود. برای پاک‌کاری آن همه برف یک اسکواتر کافی نبود و این نشان می‌داد که دولت برای بازکردن راه‌ها وسایل کافی در نظر نگرفته است. در مرکز صحی نزدیک حادثه در عبدالله خیل، امکانات پزشکی بسیار محدود بود. مسئول درمانگاه محلی گفت، حتا یک تابلیت ضد درد هم نداریم و داروهایی را که با خود برده بودیم، اندک کمکی بود که به این مرکز صحی می‌رسید. حاجی رحم خدا، نماینده‌ روستایی بود که حادثه آن را ویران کرده و جان ده ها تن از زنان، کودکان و مردان آن جا را گرفته است. او از وضعیت آسیب دیدگان حکایت دردآوری داشت…و متأسفانه بندش راه‌ها اصلی ترین چالش فرا راه کمک رسانی در این حادثه است. تا آن که تمام راه ها به صورت درست پاک شود، احتمال می رود دو روز دیگر هم طول بکشد؛ اما هنوز مشخص نیست که چندین تن در زیر آوار خانه‌ها و برف هنوز نفس می‌کشند. در منطقه‌ی دیگر پنجشیر که فاجعه‌ی بزرگ انسانی را رقم خورده است، شهرستان پریان است. تصاویر گرفته شده از قربانیان حادثه توسط رضاکاران محلی از پریان، نشان می‌دهد که جسدهای ده ها کودک و زن از زیر آوار برف بیرون کشیده شده وبرخی از خانواده ها به صورت دست‌جمعی جان باخته اند و از برخی‌ خانواده های که نزدیک به بیست تن عضو داشتند، یک یا دو تن زنده مانده اند. جاده بر روی موترها به تمام مناطق آسیب دیده مسدود است و امکان کمک رسانی توسط موتر ممکن نیست. همچنان برای امداد رسانی از راه هوا، هنوز کاری صورت نگرفته است. همین گونه در بسیاری از مناطق، هنوز آمار قربانیان و تخمین فاجعه به دلیل بسته بودن راه وجود ندارد.
پس اکنون چه کاری باید شود؟
۱- نخست باید برای پاک کاری راه اقدام جدی صورت گیرد. شمار وسایلی که برای پاک کاری راه‌ها فعال بودند به هیچ وجه کافی نیست. اگر خود دولت قادر به این کار نیست، باید از نیروهای جهانی کمک خواسته شود. ۲- آسیب دیدگان و بازماندگان که زنده اند، نیاز جدی به کمک‌های پزشکی، دارو، لباس، غذا، سرپناه و وسایل منزل دارند. اکنون باید کمپ‌هایی ایجاد شود مجهز به گرم‌کن، تشناب و درمانگاه، تا آسیب دیدگان به آن جا منتقل شوند. همچنان، زنان به مراقبت جدی درمانی با حضور پزشکان زن نیاز دارند.
۳- کودکانی در این فاجعه، پدر و مادر و در کل سرپرست شان را از دست داده اند، همین طور سالمندانی که دیگر پسر جوانی از آن ها به جا نمانده است؛ باید برنامه ای برای سرپرستی آن‌ ها در نظر گرفته شود.
۴- کمک‌هایی که اکنون صورت می‌گیرد، آنی و موقتی اند، باید برای ساکن ساختن آسیب دیدگان در یک جان امن، برنامه درازمدت چیده شود. در کنار این که برف‌کوچ حالا دار و ندار مردم را گرفته است، این برف بهار پر از سیلابی را در پی دارد. اکثر خانه‌هایی که اگر از برف‌کوچ در امان مانده اند، احتمال جدی می‌رود که از اثر سیلاب تخریب شود، به این دلیل ساکن ساختن مردم در یک جای دیگر، اقدام پیشگرانه از فاجعه‌ی بعدی خواهد بود.
۵- برف سنگین در کنار تلفات انسانی وحشتناک، با تخریب درخت‌ها و از بین بردن مواشی، زیان بزرگ اقتصادی را به مردم وارد کرده است.
اکثر روستا نشینان از طریق فروش حاصل باغ و مالداری زندگی می‌گذرانند، حالا این زمینه‌ درآمد را از دست داده اند و نیاز به کمک جدی دارند.