سیزده روز پیش، یک گروه سی‌نفری از هم‌میهنانِ هزاره، در مسیر کابل ـ قندهار، توسط افرادی که تا کنون ماهیتِ آن‌ها مشخص نشده، به گروگان گرفته شدند و تا هنوز در چنگالِ رباینده‌گان قرار دارند و پیچیده‌گی‌های کم‌وزیادی هم در این قضیه به نظر می‌رسد.
باید گفت که این گروگان‌گیری و چه‌گونه‌گی تلاش‌ها برای رهایی این گروه،‌ گمانه‌های بسیاری را مطرح کرده است. همۀ مردم در مورد گروگان‌ها و رباینده‌گانِ آن‌ها و انگیزه‌های این کار، به حدس و گمان متوسل شده‌اند. پیشتر، سرپرست ولایت زابل گفته بود که این سی نفر هزاره، توسط گروه جنگوی پاکستان ربوده شده‌اند. اما بعداً منابع دیگر گفتند که این گروه توسط داعش ربوده شده است. برخی منابع دیگر هم طالبان را مقصرِ انجام این کار می‌دانند. هم‌چنان به گونۀ غیررسمی گفته شده است که گروگان گرفتن این گروه، یک حرکتِ سیاسی به‌هدف ایجاد جنگ و تنش‌های قومی مذهبی در افغانستان است و ریشه در یک بازی جدید دارد.
با گذشت سیزده روز، هنوز از سرنوشتِ این ربوده‌شده‌گان خبری نیست. به نظر می‌رسد که گروگان‌گیران خواهان انجام معامله‌اند و در نظر دارند که در بدل رهایی این سی هموطن ما، چیزی به‌دست آورند. دولت در روزهای اخیر مدعی شده بود که عملیات نظامی‌یی را به‎خاطر نجات ربوده‌شده‌گان به‌راه انداخته که در نتیجۀ آن، نزدیک به صد نفر از گروه رباینده کشته شده‌اند. البته نشر این خبر از قول مقام‌های امنیتی بازتاب گسترده داشت، ولی از اهمیت و موثریتِ این عملیات برای رهایی دربندمانده‌گان اطلاعی در دست نیست.
به گونۀ واضح، معلوم نیست که این گروه از دولت چه می‌خواهد و چرا دولت عملیات نجاتِ این گروگان‌ها را به تعویق انداخته است. شاید خرابی هوا یکی از عوامل باشد، ولی مسلماً علتِ محکمی نیست؛ زیرا هنوز مردم نمی‌دانند که آیا واقعاً دولت به‌خاطر نجات گیرمانده‌گان، عملیاتی داشته و گروه رباینده را ضربه زده است یا خیر.
اکنون همۀ مردم افغانستان، از هر قوم و طایفه‌یی که هستند، خواهان رهاییِ در بندمانده‌گان‌اند و نیز برخی نهادهای مدنی و سیاسی هم طی حرکت‌هایی خواهانِ تلاش‌های جدی دولت در این زمینه شده‌اند. در مراسم تجلیل از بیستمین سالروز شهادت استاد عبدالعلی مزاری رهبر پیشین حزب وحدت اسلامی نیز صداهایی به‌خاطر رهایی این گروگان‌ها بالا شد و از زنده ماندنِ آنان خبر داده شد. شرکت‌کننده‌گان در این مراسم خواستارِ آزادیِ هرچه زودترِ این گروگان‌ها شدند.
به هر صورت، به تعویق افتادنِ عملیات نجات، یک روز بعد از آغاز، می‌رساند که دولت می‌خواهد از راهِ دیگری به رهاییِ این افراد اقدام کند و یا هم این‌که ساحه‌یی که عملیات در آن پلان شده بوده، نادرست از آب برآمده است.
به هر رو، این‌که دولت از چه راه و امکاناتی برای رهایی این افرادِ فقیر و بیچاره استفاده می‌کند، معلوم نیست؛ اما واضح است که قبل از عملیات، همۀ گفت‌وگوها به‌خاطرِ رهایی این افراد، بی‌نتیجه مانده و سرانجام دولت وادار شده که از راه زور سخن بگوید. و اما عقب‌نشینی دولت نباید سبب شود که گروگان‌گیرها طبق میل‌شان در این‌خصوص چانه بزنند و این مسأله را به درازا بکشانند. شکی نیست که اولویتِ دولت باید رهایی این دربندمانده‌گان باشد و در این‌ زمینه باید هوشیارانه عمل کند؛ زیرا جانِ دربندمانده‌گان هر لحظه می‌تواند به خطر افتـد.