نوروز و فرهنگِ گرامی‌داشت از نوروز را برخی آدم‌ها حتا با نام و آدرس عالمِ دین، از منبر مساجد به تازیانۀ نفرت و تکفیر می‌بندند و آن را مظهرِ شرک و گناه معرفی می‌کنند، درحالی‌که در برابرِ جنایات و گنهکاریِ فرقه‌های سربُر و انتحاری که خود را در درون مساجد و میان نمازگزاران منفجر می‌سازند و سرِ انسان‌ها را همچون حیوانات ذبح می‌کنند، خاموش می‌مانند و واکنشی نشان نمی‌دهند.
نوروز، سرآغاز فصل بهار است؛ فصلِ تلاش و امید، فصل بیداری و کار، فصل بذر و رویش، فصل پاکی و صفایی. با چنین ویژه‌گی‌هایی، نوروز و فصل نوروزی‌ست که برخی از جوامع انسانی به گرامی‌داشت و استقبالِ این روز می‌روند و از آن به عنوان روزِ عید و روز جشن تجلیل می‌کنند.
استقبال از نوروز و برپایی جشن نوروز، در واقع استقبال از تلاش و آرزو برای زنده‌گی‌ست. وقتی انسان‌ها به پذیرایی نوروز و فصل نوروز می‌روند، در واقع تصمیم و آماده‌گیِ خود را برای کار و تأمین آرزوها در یک‌سالِ دیگر از حیاتِ خویش اعلان می‌کنند.
استقبال و تجلیل از نوروز، ریشه در فرهنگ انسانی دارد و ممکن است عمرِ این گرامی‌داشت، به آغاز عمرِ آدم‌ها در سیارۀ زمین برگردد؛ اما شاید نحوۀ تجلیلِ جوامع انسانی از نوروز در درازای زمان و در پهنای جغرافیای حیاتِ آدم‌ها به گونه‌های متفاوت نمود یافته باشد. صرف‌نظر از اَشکال متفاوتِ تجلیل از نوروز در گذر زمان، جشن نوروز و گرامی‌داشتِ نوروز در زمان معاصر ما، نه مخالف و متعارض با اسلام و تعالیم اسلامی‌ست و نه حکایت از آیین شرک و آتش‌پرستی دارد. برخلاف، جشن نوروز در نگاه عقلایی و منطقی با آموزه‌های اسلامی که از تعالیم و معارف قرآن و سنت برمی‌خیزد، همسو و هماهنگ است. نوروز با ویژه‌گی‌های رویش و شگفتن در زمین، مظهر تبلورِ قدرت و عظمتِ خدواند است که در قرآن از آن به عنوان نشان و آیتِ این عظمت یاد می‌شود.
وقتی نوروز به عنوان روز پاکی و صفایی و به عنوان فصل بذر و بیـداری و فصل کار و آرزو شناخته می‌شود، توصیه و تأکیدات بسیاری در آموزه‌ها و معارف اسلامی در عمل به آن ویژه‌گی‌ها قابل مشاهده است. پاکی و نظافت در حدیث پیامبر(ص) جزوِ ایمان معرفی می‌شود و غرس نهال بروی زمین، از صدقات جاریه. انس بن مالک(رض) روایت می‌کند که پیغمبر اسلام (ص)گفت: ما مِن مُسلم یَغرِسُ غَرساً او یَزرعُ زَرعاً فیأکُلُ مِنه طیر او انسان او بهیمه الا کان لهُ بهِ صدقه(هر مسلمانی که درختی را غرس کند و یا نباتی بکارد که مورد استفادۀ انسان یا حیوانی قرار گیرد، این برایش صدقه شمرده می‌شود.)
نهال‌نشانی که نماد فرهنگ نوروزی به‌خصوص در افغانستان است، به‌حدی مورد تأکید قرار می‌گیرد که به روایت دیگری از انس بن مالک، پیامبر اسلام(ص) فرموده است: ان قامت الساعه وفی یدأحدکم فسیله فان استطاع أن لا تقوم حتی یغرسها فلیغرسها(اگر قیامت برپا شد و در دستِ یکی از شما نهالی برای غرس کردن بود، قبل از برپایی قیامت آن نهال را غرس کنید.)
اما چرا عالمان دینی که پیغمبرش پاکی و صفایی را جزوِ ایمان آن دین می‌خواند و غرس نهال را صدقۀ جاریه؛ مردم را از منبرها به خصوص از منابر مساجد شهر کابل به صفایی و پاکی و نهال‌نشانی این پایتخت ناپاک و آلوده فرا نمی‌خوانند و برخلاف، خشم و نفرت خود را بر سر جشن نوروز و فرهنگ تجلیل از نوروز فرو می‌ریزند؟
چرا شماری هرچند معدود در جامعۀ ما از فرهنگ تجلیل نوروز و جشن نوروزی به غیظ و وحشت می‌افتند، اما در برابر خشونت و کُشتار ددمنشانۀ طالب و داعش، سکوت و اغماض می‌کنند؟!!