وزیران دفاع و داخله در سفری به ولایت ننگرهار و در دیداری با موسفیدانِ محلی گفتند که «تلاش‌های دیپلماتیک در مورد قطع راکت‌پراکنی‌های پاکستان به افغانستان، ادامه دارد و اگر این تلاش‌ها به نتیجه نرسد، افغانستان از حق حاکمیت ملیِ خود دفاع خواهد کرد. …ما حق دفاع از کشور، خاک و ناموسِ خود را داریم.»
هم‌چنان والیِ ننگرهار در این دیدار گفت که به نیروهای امنیتی دستور داده که اگر روستاهای این ولایت هدف حملاتِ موشکی قرار گرفتند، به آن پاسخِ متقابل بدهند.
سخن گفتن از جنگ با پاکستان در حالی مطرح می‌گردد که راکت‌پراکنی‌های پاکستان تاکنون ادامه دارد و به‌رغمِ همه تلاش‌ها، از شدتِ آن کاسته نشده است. به باور ما، مقام‌های محلی و نظامیِ کشور نیز صرف برای آرامش و اطمینان بخشیدن به مردم مشرقی، از جنگ با پاکستان می‌گویند و وعده پاسخِ متقابل می‌دهند، اما در عمل هیچ‌گاه چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد؛ زیرا پاسخ نظامی به پاکستان، فقط به فرمانِ رییس‌جمهوری ممکن است و او نیز ابداً به چنین اقدامی دست نخواهد زد. چنان‌که مجلس نماینده‌گان روز دوشنبه گذشته، با طرح بحث ادامه حملات موشکیِ پاکستان به خاک افغانستان، از رییس‌جمهور کرزی انتفاد کرد که تاکنون در مورد پاکستان، موقف مشخصی نداشته است. این انتقاد از رییس‌جمهور در مجلس غالب شد و حتا فیصله مجلس در همین زمینه صادر شد؛ چنان‌که آقای ابراهیمی رییس مجلس گفت: «رییس صاحب جمهور من‌حیث فرد اول افغانستان، به‌خاطری‌که از مسوولیت‌شان است تا که ما هر روز کشته شویم و ساکت بمانیم؟ باید موقف روشنِ خود را در برابر تجاوز آشکار پاکستان رسماً داشته باشد تا مردم افغانستان بیش از این سرگردان، مایوس و ناامید از نظام نگردند».
اما نماینده مردم کنر در مجلس، پا را از این‌هم فراتر گذاشته، ادعا کرد که ارگ در راکت‌پراکنی‌های پاکستانی‌ها به خاک افغانستان نقش دارد. به گفته این نماینده مجلس: «… تمام این درامه‌ها از ریاست‌جمهوری آغاز شده‌اند. من از ریاست‌جمهوری می‌خواهم تا به این درامه پایان دهد. اگر ما مطمین شویم که حکومت افغانستان در این مساله دست ندارد، ما مردم آمادۀ دفاع از سرحدات خود هستیم.»
این اظهارنظر که چندان غریب هم به نظر نمی‌رسد، باید به گونه جدی مورد بررسی قرار بگیرد. اظهاراتِ این نماینده مجلس در شرایطی که از جنگ با پاکستان توسط مقام‌های نظامی کشور سخن رانده می‌شود، حکایت از یک بازیِ دوسره توسط مدیرست سیاسیِ کلانِ کشور دارد. اما این مساله به گونه درست مشخص نیست که ریاست‌جمهوری از این نوع بازی کردن‌ چه سودی می‌تواند داشته باشد.
به هر رو، آن‌چه در مجلس نماینده‌گان افغانستان و در حد فیصله مجلس مطرح شد، این است که تا زمانی که جناب رییس‌جمهور کرزی موقف خویش را به گونه شفاف و قاطع نشان ندهد، هیچ اقدامی علیه پاکستان صورت نمی‌پذیرد و هشدارهای مقام‌های امنیتی کشور، به گونه واضح، آب در هاون کوبیدن است.
اما روی سخنِ ما این است: در صورتی که مجلس نماینده‌گان به این درک رسیده است که فقط موضع‌گیری شخص رییس‌جمهور نسبت به راکت‌پراکنی‌های پاکستان، می‌تواند از حمله‌های راکتیِ آن کشور به خاک افغانستان جلوگیری کند، و یا دست‌کم این رییس‌جمهور است که باید برای پاسخ دادن به این حمله‌ها، اقدام کند و موضع بگیرد؛ چرا در گذشته مقام‌های وزارت داخله و دفاع کشور را به بهانه بی‌پاسخ ماندنِ راکت‌پراکنی‌های پاکستان، از سمت‌های‌شان غزل کرده است.
موضع‌گیری اخیرِ مجلس که به‌حق هم است، نشان می‌دهد که اقدام گذشته مجلس در مورد مشابه، فقط به اشاره ریاست‌جمهوری و بدون کدام منطق صورت گرفته است و این نوع رفتار، هر حرف و عملِ نماینده‌گان محترم مجلس را از درجه اعتبار ساقط می‌سازد. هم‌چنان شکِ نماینده کنر در مجلس را قوت می‌بخشد که زیرِ کاسه راکت‌پراکنی‌ها به خاک افغانستان، نیم‌کاسه‌یی قرار دارد و شاید ریاست‌جمهوری کشور در حد یک بازیگرِ کوچک این سناریو، از حواشیِ آن استفاده‌های لازم سیاسیِ خویش را می‌برد.