بخش نخست

وقتی شما یک قانون اجتماعی را نقض کرده‌اید، عذرخواهی نشان می‌دهد شما به آن قوانین کاملاً واقف هستید و معتقدید چنین قوانینی باید وجود داشته باشد و نقضِ آن‌ها اشتباه محض است. این کار موجب می‌شود دیگران بدانند شما متوجه رفتارِ نامناسب‌تان شده‌اید و این مسأله به آن‌ها احساس آرامش و امنیت می‌دهد.
عذرخواهی سبب می‌شود شأن و احترامِ کسی که به او صدمه زده‌اید، دوباره به او باز گردد. وقتی به او بگویید می‌دانید همه چیز تقصیر شما بوده، آزرده‌گی و جراحت‌های روحی‌اش التیام یافته و احساس بهتری پیدا می‌کند. برای ترمیم صدمات عاطفی که در رابطۀ انسانی ما بروز یافته است، باید تلاش کنیم که ابتدا خطای خود را بیابیم و سپس آن را بپذیریم؛ اما مشکل این است که هنوز عدۀ بی‌شماری به آن درجه از مهارت عاطفی نرسیده‌اند که صمیمانه از دیگران عذرخواهی کنند و موضع دفاعی به خود نگیرند.
هنر ظریفِ اعتراف به اشتباه و طلب بخشش، آخرین مهارتِ سواد عاطفی است که هر کسی باید به‌درستی آن را بیاموزد. معذرت خواستن از صمیمِ قلب به دیگران یادآور می‌شود که شما به رفتار اشتباه خود افتخار نمی‌کنید و هرگز قصد ندارید آن را تکرار کنید. با این کار به دیگران یادآور می‌شوید شما از آن دسته افرادی هستید که به‌طور کلی مراقب رفتارتان بوده و برای رفتار خوب ارزش قایلید، هرچند گاهی اشتباه کنید.
دلیل سخت بودن عذرخواهی
برای برخی افراد، عذرخواهی پذیرشِ این موضوع است که آن‌ها افراد نالایقی هستند که معمولاً اشتباه می‌کنند و وجودشان با نقص و خطا همراه است. برخی نیز معتقدند اگر پس از یک دعوا زودتر از دیگری عذرخواهی کنند، به معنای قبول تقصیر است و مسوولیت تمامِ آن درگیری به ناحق به گردن‌شان می افتـد. آن‌ها فکر می‌کنند اگر از دیگری عذرخواهی کنند، موجب می‌شوند طرف مقابل گناه سهمِ خود در ایجاد درگیری را نپذیرد و همۀ خطاها را متوجه آن‌ها نماید. گاهی اوقات هم حس می‌کنند ممکن است عذرخواهی موجب شود تمام توجه‌ها به خطای پیش آمده جلب شود، خطایی که بهتر است فراموش شود. در هر حال، در شرایط مناسب عذرخواهیِ مناسب به تمام مشکلات پایان می‌دهد و می‌تواند ارزش‌های مشترک را تأیید کند و احساسات مثبت را به وجود بیاورد.