دو شنبه ۲۸ ثور ۱۳۹۴

هر بار که مقام‌های اسلام‌آباد وارد کابل می‌شوند و دربارۀ ایجاد رابطۀ خوب و همکاری در مبارزه با تروریسم صحبت می‌کنند و می‌گویند هر روش و فشاری را در برابرِ طالبان به کار می‌گیرند تا آن‌ها را وارد میدان مذاکره کنند، می‌بینیم که وضعیت در افغانستان بدتر از گذشته می‌شود و ناامنی‌ها شدت می‌یابد.
بعد از سفر هیأت‌های پاکستانی به کابل، افغانستان شاهد بدتر شدنِ وضعیت بوده و پایتخت در دو روزِ گذشته شاهد چندین انفجار و انتحار بوده است؛ اما بحث پایانِ جنگ و ایجاد گفت‌وگوهای صلح در کنارِ این رویدادها همچنان داغ و مطرح است!
سفر مقامات پاکستانی به کابل هرچند ظاهراً به این دلیل صورت گرفت تا از هرگونه بدگمانی و سوءظن نسبت به رفتارِ پاکستان در زمینۀ صلح جلوگیری شود و این اطمینان به میان آید که اسلام‌آباد در خصوص آوردنِ صلح به افغانستان، متعهد و ملتزم است؛ اما تا کنون همۀ بی‌باوری‌ها به پاکستان از سوی مردمِ افغانستان پابرجا مانده و هیچ اعتمادی نسبت به این کشور حاصل نشده است.
همه می‌دانیم که اسلام‌آباد مجری یک پروژۀ تازه است تا ناامنی و ترور و تروریسم را از معبرِ افغانستان وارد میدانِ آسیای میانه کند، از این‌رو سعی دارد کابل را نسبت به آیندۀ روابطِ به‌ظاهر دوستانه و صادقانه میانِ دو کشور، امیدوار نگه دارد و مانع از سرایتِ بدگمانیِ شایع در میان مردمِ افغانستان ـ در پی تشدید ناآرامی‌های مرگبار و بی‌سابقه در سراسر کشور ـ به سرانِ حکومتِ وحدت ملی گردد. مقام‎های پاکستانی می‌دانند که بیش از این تعلل و تأنی می‌تواند زمینه‌های ایجادشده برای برقراری یک رابطۀ به‌ظاهر صمیمانه و گرم میان دو کشور را نابود کند و زمینۀ بازگشت و رویکرد مجددِ افغانستان به هند را به‌سرعت فراهم سازد.
همه می‌دانیم که پاکستان دستِ بلندی در ایجاد جنگ و بی‌ثباتی در افغانستان دارد و از طالبان به عنوان اصلی‌ترین ابزارِ خود در این راه استفاده می‌کند. همچنین همه می‌دانیم که هیچ امیدی به صداقتِ پاکستان برای ایجاد ثبات در افغانستان وجود ندارد. رهبرانِ طالبان در شهرهای پاکستان، خانه‌های مجلل و تجارت‌های کلان دارند و فرزندان‌شان به مکتب و دانشگاه می‌روند. حتا به نظر می‌رسد که ملاعمر هم به‌سانِ اسامه بن‌لادن، تحتِ نظارتِ سازمان استخباراتِ نظامی ‌پاکستان است و در لوکس‌ترین مناطقِ این کشور به سر می‌برد. بنابراین، اگر پاکستان بخواهد که در افغانستان ثبات برقرار شود و نیز طالبان به گفت‌وگوهای صلح حاضر شوند، همۀ امکاناتِ لازم را در اختیار دارد.
در سفر اخیرِ نخست‌وزیر پاکستان به کابل، بار دیگر جانب پاکستان وعده سپرده است که تلاش می‌کند سرانِ طالبان را به میز مذاکره حاضر کند. هم‌اکنون بحث بیرون کردنِ نام طالبان از فهرست سیاه مطرح است و نیز مقام‌های پاکستانی از رییس جمهور غنی درخواست کرده‌اند که به رهبرانِ طالبان گذرنامه‌های سیاسی اعطا کند. اما این رویه هم‌زمان با افزایش نا‌امنی‌ و انتحار و انفجار در افغانستان، از یک گمراهی و تناقضِ آشکار در روابط کابل و اسلام‌آباد حکایت دارد.
در این روزها رابطه میانِ کابل و اسلام‌آباد کاملاً غیرمتعارف و گمراه‌کننده شده است و ما بارها طیِ این چهارده سال از چنین سیاست و رابطه‌یی هشدار داده بودیم. اما گویا حکومت‌دارانِ ما قرار نیستند تجربۀ نوی بیاموزند و با پاکستان از رویکردِ دیگری وارد شوند. به هر صورت، تجربه ثابت کرده است که دولت پاکستان عزم و اراده‌یی برای همکاری صادقانه با افغانستان ندارد و سیاست خارجیِ این کشور نیز چنین اجازه‌یی را نمی‌دهد. بنابراین دولت‌مردانِ ما باید از امتیاز دادن‌های بی‌جا به پاکستان و طالبان خودداری کنند و سیاستِ قاطعی را در برابرِ طالبان و حامیان‌شان روی دست گیرند.