سه شنبه ۱۹ جوزا ۱۳۹۴

دیروز بارِ دیگر رییس مجلس نماینده‌گان از آن‌چه گفت‌وگوهایی برای صلح خوانده می‌شود، انتقاد کرد و گفت که دولت افغانستان به گونۀ پنهانی افراد مجهول‌الهویه را برای گفت‌وگو با نماینده‌گانِ طالبان فرستاده است و نماینده‌گانی که از سوی طالبان به این گفت‌وگوها فرستاده شده‌اند نیز افرادی ناشناس‌اند.
این انتقادها در حالی بیشتر شده که طی دو هفتۀ اخیر، ظاهراً تلاش‌ها برای زمینه‌سازیِ گفت‌وگو با طالبان به‌هدفِ برقراری صلح در افغانستان نیز شدت یافته است.
البته حالا هم مجلس نماینده‌گان و هم کارشناسان می‌گویند که راهکارِ دولت برای آوردن صلح، به نفعِ افغانستان نیست و دولت باید رویکردش را در این مورد تغییر دهد. البته چنین درخواستی بارها مطرح شده است، اما دیده می‌شود که مقام‌های دولت به‌خصوص ریاست‌جمهوری، سیاستِ خاص و پنهانی‌یی را در رابطه با طالبان روی دست گرفته و سبب شده که مردم نسبت به آیندۀ کشور نامطمین باشند.
در این روزها طالبان با روش‌هایی که در پیش دارند، وضعیت را بر مردمِ افغانستان در برخی ولایت‌ها تنگ کرده‌اند و به‌جای این‌که دولت بخواهد فشارهایش را بر طالبان بیشتر کند تا آنان را به میز مذکره بکشاند، طالبان دست به چنین سیاستی زده‌اند. این نشان می‌دهد که مدیران کنونی حکومت، توانایی سیاست و ادارۀ توامان را ندارند و ما به‌سان گذشته، در یک دور باطلِ دگر چرخ می‌زنیم و یا هم این‌که چنین امتیازی به گونۀ جدی و سیاسی از جانب حکومت به طالبان داده می‌شود.
هرچه باشد، باور ما این است که روش و شیوه‌یی را که دولت روی‌ دست گرفته، به نفع افغانستان نیست و رییس‌جمهور باید با احترام به حقوق مردم افغانستان، در مورد صلح با شفافیت برخورد کند. اگرچه تا کنون تمامِ حرکت‌هایی که در این زمینه‌ها دیده و شنیده‌ایم، همه برعکسِ این خواسته بوده؛ اما ما یک بارِ دیگر خواستار تغییر سیاستِ دولت در مورد جنگ و صلح هستیم.
ما می‌دانیم که روند گفت‌وگوهای صلح تا هنوز آغاز نشده و فقط این مقوله به عنوانِ یک سیاست غیر فعال، در استراتِژی عملیاتیِ دولت‌های آقای کرزی و غنی قرار داشته و به‌هدف فریب دادنِ مردم از آن استفاده شده و می‌شود.
گفت‌وگوهای قطر، چین، دوبی و اسلو، در این روزها نشان می‌دهد که گویی حرکت‌های جدی‌یی به هدف کشاندن طالبان به میز مذاکره جریان دارد، در حالی که چنین نیست و فقط طالبان‌اند که می‌توانند از همۀ این نشست‌های غیر رسمی و مدنی و… به نفعِ خود استفاده کنند. نتیجۀ واضحِ این نشست‌ها پیش از همه، به بی‌نتیجه‌گیِ بحث‌های مربوط به گفت‌وگوهای صلح دلالت دارد.
نشست‌های زنانه و مردانه با طالبان در این‌بر و آن‌برِ دنیا، فقط از دست دادنِ وقت و سیاسی ساختنِ طالبان است و بیشتر کسانی که در این نشست‌ها شرکت کرده‌اند، خودشان نیز فکری مستقل از طالبان نداشته‌اند. حالا حلقاتی در دولت می‌خواهند از نشستنِ چند خانم با چند طالب در اسلو، تغییر بنیادی در سیاست‌ها و خط مشیِ طالبان را نتیجه بگیرند و آنان را مدنی‌شده قلمداد کنند، در حالی که این نشست برای نماینده‌گانِ طالبان شاید یک خوش‌گذرانی و مسخره‌گی تعبیر شده باشد.
بنابراین به نظر می‌رسد که سیاست‌های جدید، به‌جای زمینه‌سازی برای گفت‌وگو با طالبان، به هدفِ تقویت و سیاسی ساختنِ آنان روی دست گرفته شده و این جفایی‌ست به خونِ آن فرزندانِ دلیر وطن که هر روز برای دفاع از کشور و مردم جان‌شان را فدا می‌کنند. اگر چنین نیست، باید آقای غنی به‌صورتِ واضح موقف رسمیِ دولت را در مطابقت با خواست‌های مردم افغانستان در برابر طالبان اعلام کند و سیاست را از سطح «خاله زنک بازی»، به سطح «سیاست مقتدر و مطلوب و تعیین‌کننده» بکشاند.