دو شنبه ۱۵ سرطان ۱۳۹۴

عبدالحفیظ منصور
بخش دوازدهـم

سرانجام در اثر فقدان یک برنامه منظم، عدم آماده‌گی ذهنیِ مردم و یک سلسله نارسایی‌های دیگر، این قیام نتیجۀ مطلوبی برای نهضت اسلامی به‌بار نیاورد. عده‌یی از بهترین مجاهدین، شهید و یا اسیرِ دولت داوود شدند و نهضت اسلامی متحملِ ضربۀ شدیدی گردید.
آن‌چه از این قیام عاید نهضت شد، اثرات ناگواری بود که بر صفوف نهضت اسلامی وارد آمد. نهضت نه تنها از وجود یک عده افراد دلسوز، مکتبی و آگاه محروم گردید؛ بلکه سازمان واحد مجاهدین، با انداختن بار ملامتی به گردن یکدیگر، دوپارچه گردید و سازمان دیگری به نام «حزب اسلامی» عرض اندام کرد.
علاوه بر آن، این حرکت دشمنی داوود را علیه نهضت اسلامی شدت بخشید که از آن کمونیستان بهرۀ فراوانی بردند و هرچه بیشتر ریشه‌های خود را در حکومت داوود گسترش دادند. این همه از یک‌سو؛ اما از سوی دیگر این حرکت در آینده تجربۀ خوبی برای نهضتی‌ها گردید تا در اقدامات خویش سنجیده گام بردارند، و هم‌چنان در درازمدت نهضت اسلامی را در میان مردم افغانستان به‌دلیل مبارزه در برابر حکومت داوود، از وجهۀ بهتری برخوردار گردانید و آن عده سازمان‌هایی که سیاستِ انتظار یا سکوت را در برابر داوود در پیش داشتند، از محبوبیت‌شان نزد مردم افغانستان کاسته شد.
اگر این قیام صورت نمی‌گرفت، بعید بود که مردم افغانستان در برابر رژیم تره‌کی و تجاوز ارتش سرخ تا این حد آماده‌گی می‌داشتند و در خارج از کشور مراکزشان فعال می‌بود.
آغاز جهاد (۱۳۵۸ش)
با موفقیتِ کودتای هفت ثور با همکاری مستقیمِ روس‌ها و روی صحنه آمدنِ چهره‌های معروفِ مارکسیست در افغانستان مردم کشور تکان عمیقی خوردند و دیری نگذشت که مارکسیست‌های تازه به قدرت رسیده، سر از پا نشناخته در ابعاد مختلف با شدت تمام در جهت کمونیستی ساختنِ افغانستان دست به کار شدند و کسی نبود که به عناوین و القاب مختلف، از شرِ ایشان در امان مانده باشد. حبس، شکنجه و آزار علمای دینی به‌وسیلۀ خلقی‌ها و اخذ موقف آشکار ضد اسلامی از جانب رژیم تره‌کی، غیظ و غضب مردم مسلمان افغانستان را برانگیخت و چند ماهی از عمر این رژیم سپری نشده بود که در نقاط مختلف افغانستان قیام‌های مردمی آغاز یافت و آهسته‌آهسته شدت گرفت و در شهرهای بزرگ قیام‌های وسیعی در برابر رژیم تره‌کی به‌وقوع پیوست و در این میان، درۀ پنجشیر یکی از جبهات پیشتاز افغانستان بوده است.
دستۀ نخستِ مجاهدین
دو دسته از کسانی که قبلاً به علت دشمنی با حکومت‌های داوود و تره‌کی به پاکستان هجرت گزیده بودند، به تاریخ ۲۷ ثور ۱۳۵۸ از پشاور و از طریقِ نورستان عازم افغانستان شدند. دستۀ نخست شامل ۲۵ تن و دومی شامل ۱۸ تن مجاهد می‌شد. هر دو دسته در منطقۀ «لینر» نورستان یک‌جا شده و این افراد پس از مشوره برای آغاز جهاد، به سوی تگاب و پنجشیر حرکت نمودند.
آن‌هایی که عازم پنجشیر شدند، عبارت بودند از:
۱٫ احمدشاه مسعود به حیث آمر پروان ـ کاپیسا از پنجشیر
۲٫ احمدضیا برادر مسعود
۳٫ جگرن محمد غوث به حیث قوماندان از پنجشیر که در سالِ ۱۳۵۹ بر اثر بمباردمان در پنجشیر شهید گردید.
۴٫ کریم‌الله خان به حیث معاون امارت پروان ـ کاپیسا از تگاب
۵٫ ترجمان عبدالحق، مسوول ارتباط از پنجشیر
۶٫ مولوی عبداللطیف، مسوول تبلیغات از پنجشیر
۷٫ ضابط آغاگل مسوول لوژستیک از جبل‌السراج
۸٫ حاجی رییس از بگرام
۹٫ کفایت‌الله به حیث آمر ولسوالی پنجشیر از پنجشیر که در زمستان ۱۳۵۸ شهید گردید.
۱۰٫ضابط محمد کریم از پنجشیر که در اولین درگیری در دهن ریوت شهید شد.
۱۱٫ سید محبوب آغا از جبل‌السراج
۱۲٫ ملا دوست از پنجشیر
۱۳٫ عبدالحفیظ فخری از پنجشیر
۱۴٫ عبدالله بیگ از پنجشیر
۱۵٫ داوودشاه از پنجشیر

تجهیزات این گروه عبارت بود از:
۱٫ یک قبضه ماشیندار «شلدز» (J3) با دوصد مرمی آن
۲٫ هفت قبضه تفنگ موش‌کش با ۹۰ قطی مرمی آن
۳٫ شش قبضه تفنگچۀ ساخت درۀ آدم‌خیل پشاور
۴٫ پنج قبضه ماشیندار نوع استنگن با ۲۶۰۰ عدد مرمی آن
۵٫ پنج قبضه تفنگ یازده تیره
۶٫ پنجاه عدد بمب دستی
۷٫ یک پایه ضبط صوت با نوار و بتری آن
۸٫ دو میل کلاشینکوف به همت ترجمان عبدالحق در نورستان خریده شد. و دو میل راکت عبدالغفور نورستانی از سهمیۀ نورستان به جبهۀ پنجشیر بخشید.
گفتنی‌ست که یک دسته از مردم پنجشیر به سرکرده‌گیِ پهلوان احمدجان به استقبال مجاهدان به نورستان شتافتند و از آن‌جا به قصد آغاز جهاد دوباره به پنجشیر برگشتند.