سه شنبه ۳۰ سرطان ۱۳۹۴

درحالی که برخی‌ها باور دارند که دیدگاه پاکستانی‌ها دربارۀ افغانستان تغییر کرده و برخی‌ها از آغاز روند گفت‌وگوهای صلح سخن می گویند، اما چهرۀ طالبان و نظامیانِ پاکستانی در میدان‌های جنگِ افغانستان هم‌چنان پابرجاست. مقام‌های نظامی کشور در شرق و جنوب می‌گویند که نظامیان پاکستانی در مواضعِ طالبان در ولایت‌های زابل و پکتیا و کنر، در برابر نیروهای دولتی می‌جنگند و این سببِ تقویت طالبان شده است.
مقام‌ها در وزارت دفاع ملی نیز تأیید کرده‌اند که نظامیان پاکستانی در جبهاتِ جنگ حضور دارند و علیه نیروهای دولتی می‌جنگند.
حضور سربازانِ پاکستانی در لباس طالب و داعش در افغانستان، نشان می‌دهد که هیچ تغییری در سیاست‌های پاکستان به میان نیامده و پاکستان هنوز هم سیاست‌های خود را تا رسیدن به هدف در افغانستان تطبیق می‌کند. مقام‌های کشور اما می‌گویند که پاکستانی‌ها به ایجاد ثبات در افغانستان باور دارند و این باور در ذهنِ برخی از سیاست‌مدارانِ پاکستانی قوام گرفته است.
البته حضور نظامیان پاکستانی در خطوط جنگ در افغانستان، بارِ اول نیست که اتفاق می‌افتـد. پاکستانی‌ها بعد از فصل جهاد و پیروزی مجاهدین، در صفِ نیروهای گلبدین حکمتیار در مقابلِ دولت استاد ربانی ‌جنگیدند و بعد که حکمتیار به دولت تسلیم شد و جایش را طالب گرفت، پاکستانی‌ها در کنار طالبان در برابرِ جریانِ مقاومت سال‌ها نبرد کردند و بدنۀ اصلی جنگ را تشکیل ‌دادند؛ چنان‌که بسیاری از سربازان و افسران ارتشِ پاکستان در جنگ طالبان در برابر گروه‌های دولتی و مقاومتِ افغانستان کشته و یا اسیر شدند. هم‌چنان در چهارده سال گذشته، طالبان با حمایت مستقیمِ نظامیانِ پاکستانی در برابر نیروهای دولتِ افغانستان جنگیدند و پس از خروج نسبی نیروهای خارجی از کشور ما، حضور آن‌ها در کنار طالبانِ پاکستانی در افغانستان پُررنگ شده است.
حالا بر بنیاد گزارش‌ها، آی‌اس‌آی و ارتش پاکستان به گونۀ‌ مستقیم از هوا و زمین جنگ‌جویانِ هراس‌افکن را در ولسوالی سمکنی پکتیا حمایت نظامی ‌کرده‌اند و یک افسر بلندپایۀ آن‌ها نیز نبرد پکتیا را رهبری می‌کند. هم‌چنان در ولایت فراه و بدخشان و قندوز نیز این خبر گفته شده است.
سخن گفتن از حضور نظامیانِ پاکستانی در افغانستان، به معنای تجاوز پاکستان به افغانستان است و باید در این زمینه دولت وحدت ملی به گونۀ واضح اقدام کند. پاکستان تا زمانی که یک دولتِ دست‌نشانده در افغانستان نداشته باشد، از جنگ در برابرِ ما دست نمی‌کشد و حالا هم تلاش دارد که برای دست یافتن به ذخایر نفتی در شمال و آسیای میانه، دوشادوشِ اهدافِ بزرگ جهانی، پروژۀ داعش در منطقه را تطبیق کند. از این لحاظ، هر نوع خوش‌بینی در برابر اقدامات سیاسی پاکستان، می‌تواند سبب اغفال افغانستان شده و پاکستان را موفق به تطبیق برنامه‌های خطرناکش در افغانستان سازد.
از دو ماه به این سو، جنگ‌جویان شبکۀ حقانی، طالبان و هراس‌افکنانِ خارجی و نظامیان پاکستانی برای سقوط بخش‌هایی از پکتیا به ولسوالی سمکنی هجوم آورده‌اند؛ اما مقام‌های دولت افغانستان چیزی در این‌باره نمی‌گویند و این تنها نظامیان‌اند که صدای‌شان را بلند کرده‌اند.
در چنین شرایطی باید دولت وحدت ملی دوشادوشِ نظامیان در برابرِ تحرکاتِ پاکستان موضع‌گیری کند و از اقدامات این کشور به شکل مستند به سازمان ملل شکایت ببرد. مسلماً تا زمانی که دولت افغانستان از اقدامات پاکستان به سازمان ملل شکایت نکند، پاکستان از مواضع و اهدافش در افغانستان دست‌بردار نمی‌شود.
بنابراین دولت آقای غنی ضمن ادامۀ پروسۀ آغازشدۀ گفت‌وگوهای صلح، باید فشارهای دیپلوماتیکِ لازم را بر پاکستان ـ به‌هدف توقفِ مداخلۀ نظامی این کشور در افغانستان ـ وارد آورد.