در این روزها دولت افغانستان از اعلان خبری مبنی بر قطعِ کمک‌های میلیارد دالری امریکا به پاکستان ابراز خُرسندی کرده است. این خبر درست بعد از آن نشر شد که دولت وحدت ملی انتقادهایی را در برابرِ پاکستان داشته و گفته است که از پاکستان به شورای امنیت سازمان ملل شکایت می‌کند.
اعلان این خبر، در چنین فرصتی که افغانستان زیر فشار ناامنی و انتحار و انفجار و حملاتِ طالبان و داعش قرار دارد، شاید در ظاهرِ امر خوشایند به نظر آید؛ اما باید اذعان کرد که خوشحالیِ مفرطِ دولت‌مردان و برخی تحلیل‌گرانِ ما از این خبر نشان می‌دهد که هنوز آن‌ها ساده‌انگارند و صرفاً در لایه‌های سطحی، روابط بین‌الملل را قادر به مطالعه هستند. زیرا قرار نیست که امریکا کمکی را که به پاکستان انجام می‌دهد، به‌ این آسانی قطع کند و استراتژیست‌های امریکایی هرگز چنین اقدامی را نمی‌پذیرند.
مسلماً هر نوع تحریمی که بر پاکستان اعمال شود، شایسته‌گیِ استقبالِ دولتِ افغانستان و هم‌چنان دولت هند را دارد؛ اما باید دقت کرد که به‌راستی امریکایی‌ها این توانایی و این قصد را دارند که با قطع کمک‌ها به پاکستان، این کشور را زیر فشارهای اقتصادی قرار دهند.
پاکستان کشوری دارای قدرت هسته‌یی در منطقه و به‌نوعی حافظِ منافعِ امریکا در برابر کشورهای رقیب و مخالفش در خاورمیانه و آسیاست. سالیانِ سال، منافع جهانیِ امریکا با منافعِ ملی و منطقه‌ییِ پاکستان گره خورده و محال است به‌ساده‌گی میانِ این دو خصومت و جدایی افتـد. زیرا هرگونه قطعِ حمایتِ ناگهانی امریکا از پاکستان، می‌تواند توازن و معادلات در منطقه‌ را به زیانِ امریکا تغییر دهد و سدِ محکمی در برابرِ تطبیقِ برنامه‌های استراتژیکِ امریکا در منطقه ایجاد کند.
بنابراین دولتِ ما نباید با شنیدنِ چنین خبرهایی ذوق‌زده شود، بلکه باید در نهایتِ خون‌سردی و هوشیاری جامعۀ جهانی را نسبت به تروریسم‌پروری پاکستان حساس کند. تعقیبِ این راه تدریجاً می‌تواند زمینۀ محکومیت و انزوای پاکستان در جامعۀ بین‌الملل را فراهم آورد و در درازمدت می‌تواند به قطع دوستیِ غرب و پاکستان بینجامد.
حکومت باید فارغ از هرگونه جوزده‌گی، تلاش‌های سیاسی و نظامی‌اش را برای نابودی هراس‌افکنان شدت بخشـد و باید جهان را در این هدف دنبالِ خود داشته باشد. یکی از راه‌های فشار بر پاکستان، هدایتِ فشارهای جامعۀ جهانی در برابرِ این کشور است تا این کشور از حمایتِ گروه‌های تروریستی به عنوان نیروی دوم برای تطبیق سیاست خارجی‌اش، دست بکشد.
نباید دولت‌مردانِ کشور بدون درکِ حساسیت‌های منطقه‌یی و شناخت درست منافع ملی، پشت سوزن در تاریکی شب بگردند و اعلامیه‌ها و خبرهای فریبنده را معیارِ سیاست‌ورزی‌شان قرار دهند. پاکستان برای کشورهای غربی به‌خصوص امریکا اهمیتِ خاصی دارد و هیچ‌گاه آن کشور کمک‌های اقتصادی‌اش به پاکستان را قطع نکرده است و اگر گاهی خبر از قطع کمک‌های غربی به پاکستان نشر شده، فقط جنبۀ اغواگری و تبلیغات داشته است.
دولتِ ما باید از این‌پس پشتِ منافعِ پاکستان در منطقه نگردد و تلاش کند که از هر راهِ ممکن در سطح جهان و منطقه، پاکستان را به انعطاف یا انزوا بکشـاند. حالا، هم جهان و هم مردم افغانستان می‌دانند که دولت پاکستان دوستِ مردمِ افغانستان بوده نمی‌تواند و این کشور را تا جایی که زیر کنترلِ مستقیمِ خود درآورد، زیر فشار قرار می‌دهد. این نکته در سیزده سالِ گذشته و یک سال کارِ حکومت وحدتِ ملی به‌درستی ثابت شده و حالا دولت افغانستان باید از این فرصت‌ها استفاده کند و جنایات و مداخلاتِ بی‌شمارِ پاکستان در افغانستان را به رخِ جهان بکشاند و یک جبهۀ منسجمِ بین‌المللی در برابرِ این کشور ترتیب دهد.