فرار از زندان، قصـه‌یی تازه در افغانستان نیست و هر بار در یکی از ولایت‌ها و حتا در مرکز، زندانیان از زندان‌های مختلفِ کشور فرار داده شده‌اند. اما معروف‌ترین واقعۀ فرار زندانیان، فرار از زندانِ قندهار بود و حالا هم فرار از زندان غزنی، از لحاظ شیوه و کمیت را می‌‌توان در مرتبۀ دوم قرار داد. بیشتر و یا قریب به اتفاقِ همۀ زندانی‌های فراری، مربوط به طالبان بوده‌اندـ البته جدا از آن‌ که حدود چهار هزار زندانیِ طالب یا بیشتر از آن را آقای کرزی رها کرده بود و برخی‌های‌ دیگر را هم آقای ‌غنی بعدتر رها کرده است. بنابراین، همان زمانی که موضوع واگذاری مسوولیتِ زندان بگرام به حکومت افغانستان به‌صورتِ جدی و آنی مطرح شد، حدس و گمان‌هایی به میان آمد که این کار صرفاً به‌خاطر زمینه‌سازی برای آزادیِ زندانیانِ طالب از زندان‌های افغانستان روی دست گرفته می‌شود تا آن‌ها آزاد شوند و دوباره به صفوفِ جنگ بازگردند.
اما این اولین‌بار نیست که ده‌ها فرد و فرمانده طالبان از زندان‌های افغانستان فرار می‌کنند و یا فرار داده می‌شوند. در گذشته بارها یا خودِ طالبان با انجام حملاتِ انتحاری و عملیات‌های نظامی، دروازه‌های زندان‌ها را به روی نیروهایِ اسیرشدۀ خود باز کرده‌اند و یا به‌صورتِ ماهرانه از بیرون زندان، تونل‌های بزرگ حفر کرده‌اند تا صدها نفر زندانی به‌راحتی بتوانند از آن‌ها عبور نمایند، و یا هم طبق ادعای‌شان، با پرداخت رشوه موفق شده‌اند برخی افراد مهمِ خود را از زندان بیرون کنند.
بنابرین، فرارِ زندانی‌های ولایتِ غزنی هم نمی‌تواند بدون هماهنگی و همکاریِ اشخاص و حلقاتِ خاین در درونِ حکومت صورت بگیرد. حملۀ انتحاری به این زندان و کشته شدنِ چند محافظ، فقط می‌تواند روپوشی برای کتمانِ این همکاری باشد. با توجه به این‌که چندین تجربۀ فرار از زندان در افغانستان وجود دارد، بسیار جای تعجب است که چرا به امنیتِ زندان‌ها توجه لازم صورت نگرفته است.
آن‌چه که دیده می‌شود این است که زندانیانِ طالبان، زیر نامِ فرار و یا عفو از زندان‌ها بیرون می‌شوند و آنان می‌توانند دوباره به دردسری برای مردم و دولت تبدیل شوند. تجاربِ گذشته نشان داده که هیچ‌کس به ظنِ همکاری و زمینه‌سازی برای فرار زندانیان طالب، مورد بازخواست قرار نگرفته است. از همین‌رو گمان نمی‌رود که در مورد قضیۀ فرار از زندانِ غزنی نیز تحقیق و بررسیِ جدی به عمل آید. شاید یکی دو سربازِ بی‌چاره به جرمِ همکاری و یا هم غفلت، محکوم و زندانی شوند؛ اما هرگز آن مقامِ بلندپایه‌یی که سبب ورودِ انتحاری به دروازۀ زندان غزنی و انجام حملۀ انتحاری شده، افشا نخواهد شد.
از سوی دیگر، آن‌گونه که گفته می‌شود، امنیت ملیِ کشور قبل از وقوعِ چنین رویدادی، به مسوولان در ولایتِ غزنی خبر داده بودند، اما آن‌ها این هشدار را نادیده گرفته‌اند و این‌گونه به طالبان مجالِ یک مانورِ دیگر نیز داده شده است. آن‌چه واضح است این‌که طالبان هر بار به کمکِ استخباراتِ پاکستان، مسوولان و مأمورانِ دولتیِ ما را گمراه و برنامه‌ها و عملیات‌های‌شان را موفقانه اجرا می‌کنند. با همۀ این حرف‌ها، انتظار این است که این‌بار حکومت، چه‌گونه‌گیِ فرار زندانیان از زندانِ غزنی را بررسی و عاملانِ درونیِ آن را شناسایی و محاکمه کند. در غیر آن، این داستان ادامه خواهد یافت و هر از گاهی، رویدادهای مشابهِ دیگری را نیز شاهد خواهیم بود.