چنان پیداست که گروگان گرفتنِ مسافران در ولایت زابل، پایان‌یافتنی نیست و مسافران، روزی شکار داعش، روزی شکار طالب و روزی هم شکارِ «ناشناخته‌ها» می‌شوند. از دخالتِ ازبکستانی‌ها در این قضیه گرفته تا داعش و طالب، همه نشان می‌دهد که ربودنِ مسافران به یکی از حربه‌های موثر و درآمدزای دشمن تبدیل شده است. آن‌گونه که فرمانده پولیس ولایت زابل در جنوبِ افغانستان اعلام کرد که گروه طالبان هشت مسافرِ هزاره را روز ۳۰ عقرب در این ولایت به گروگان گرفته‌ است و اکنون گروگانان در دست طالبان‌اند؛ روایتِ طالبان هم جالب است، آن‌گونه که جنرال نورزی فرمانده پولیس به بی‌بی‌سی گفت که فرمانده گروهِ طالبان مدعی شده که مردم ولسوالی جاغوری که ساکنانِ آن هزاره هستند، رمۀ گوسفندانِ گروه طالبان را ربوده‌اند. این فرمانده طالبان گفته تا زمانی که مردم جاغوری رمۀ آن‌ها را رها نکنند، این گروگان‌ها نیز رها نمی‌شوند.
این ادعا خود می‌رساند که ربودن مسافران، به‌ساده‌گی و در پی هر بهانه‌یی می‌تواند صورت بگیرد. گفته شده که طی ده ماه گذشته، هشت مورد گروگان‌گیری در ولایت غزنی و زابل در جنوب افغانسـتان ثبت شده‌ است. چندی پیش نیز همه شاهد بودیم که سر بریده شدنِ هفت ربوده‌شده توسط رباینده‌‍‌‌گان و اعتراض‌هایی که در برابرِ آن اقدام صورت گرفت، کابل را منقلب و عزادار ساخت. مسلماً تا زمانی که دولت در پایان دادن به مسالۀ گروگان گیری در شاهراه‌ زابل و سایر شاهراه‌های کشور قاطعیت به خرج ندهد، مشکلاتِ این‌چنینی روز به روز افزایش خواهد یافت. ولی تنها راه پایان دادن به گروگان‌گیری در آن مسیر، توجه حکومت به تأمینِ امنیتِ این شاهراه‌ است؛ به این ترتیب که یک مرکز نظامیِ مجهز و نیرومند در آن منطقه برای کنترلِ مسیر شاهراه ایجاد شود و بتواند در هر قضیه، واکنش سریع و موثر نشان دهد.
اما متأسفانه به نظر می‌رسد که حکومت اراده‌یی برای انجامِ این مهم و اجرایِ درخواست‌های راه‌پیمایانِ کابل در پیوند به گروگان‌گیری ندارد. چنان‌که رهایی شماری از رباینده‌گان از بند ازبکستانی‌ها که داعش خوانده شده‌اند، به دولت نه، بلکه به طالبان نسبت داده شد؛ همان طالبانی که می‌آیند و به بهانۀ ربوده شدنِ چند گاو و گوسفند، مردمانِ هزاره را از موترها پیاده می‌کنند. با این حساب هرچند قضیه کمی پیچ‌دار به نظر می‌آید، اما آن‌چه مشخص است این‌که: داعش و طالب هر دو تروریست و جنایت‌کار و گروگان‌گیرند و حکومت نیز نسبت به بیدادگریِ آن‌ها اهمال‌ می‌کند.
دولت وحدت ملی باید درک کند که ادامۀ این وضع (گروگان‌گیری از یک قوم و مذهب خاص) می‌تواند با واکنش‌های مشابه مواجه شود و کشور را وارد فازِ جدیدی از نزاع‌های قومی و فرقه‌یی کند. بنابرین برای این‌که به چنین روزی نیفتیم، رهبرانِ دولتِ موجود مکلف‌اند که نیروها و امکاناتِ امنیتیِ بیشتری را در شاهراه زابل و سایر شاهراه‌ها بگمارند. اما وقتی چنین نشود و طالبان و داعشیان همچنان به ربودنِ مسافران ادامه دهند، سوءظن‌های فراوانی در اذهانِ عامه نسبت به دولت شکل می‌گیرد و رفته‌رفته اقوام را در برابرِ هم و برضدِ نظمِ نیم‌بندِ موجود برمی‌انگیزد.
مسلماً اعتراضی که چنـدی پیش در کابل و دیگر ولایت‌های کشور نسبت به گروگان‌گیری و بی‌توجهیِ دولت صورت گرفت، بار دیگر می‌تواند به‌صورتِ گسترده‌تر شکل بگیرد و به‌تدریج از مسـیر نرم و مدنیِ خود منحرف شود و مقدمه‌یی برای عصیان‌گری‌های سخت و خانمان‌برانداز در این کشورِ آفت‌زده گردد!