برگزاری انتخابات توام با شفافیت، دیگر یک نگرانیِ ساده نیست که بتوان در کنفرانس خبری، آن را حل‌شده دانست؛ آن‌گونه که رییس‌جمهوری کشور در یکی از نشست‌های خبریِ معمولِ خود، به آن اشاره کرد.
آقای کرزی در این کنفرانس خبری هرچند با جدیت نسبت به برگزاری انتخابات آینده ریاست‌جمهوری تاکید ورزید، اما دیده می‌شود که افکار عمومی نسبت به این جدیت، با شک و تردید نگاه می‌کنند.
نگاه تردیدآمیز افکار عمومی به این مساله بسیار بنیادی جامعه، بی‌پایه و اساس نیست. افغانستان دست‌کم در برگزاری آخرین انتخابات ریاست‌جمهوری کشور، نتوانست با موفقیت عمل کند. انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۹ توام با تقلب و جعل گسترده انجام شد و یک گروه خاص با مهندسی نتایج آن، درس تلخی به جامعه داد. احتمال تکرارِ آن وضعیت، از حالا نگرانیِ جامعه را به‌شدت برانگیخته و نهادها، احزاب و سازمان‌های مختلفی را که به هرحال بازتاب‌دهنده افکار عمومی جامعه می‌توانند باشند، وادار کرده است که به اجماع سیاسی در این مساله حیاتی برای کشور دست پیدا کنند.
نشست اخیرِ ده‌ها حزب سیاسی و نهاد اجتماعی در مورد انتخابات آینده ریاست‌جمهوری، نشان داد که سرانجام پس از سال‌ها تلاش متداوم و پی‌گیرانه، جامعه به اجماعِ ضروری در مسایل کلان کشوری، نزدیک شده است؛ اجماعی که بدون شک تاثیرات و پیامدهای مثبتِ آن حال و آینده سیاسی کشور را دگرگون خواهد کرد و حرکت جامعه را به سمت ثبات و استقرار نظام فراگیر، سرعت خواهد بخشید.
. تجربه ده سال گذشته نشان داد که یک گروه مشخص برخلاف شعارهایی که سر می‌دهد، تلاش دارد جامعه را از رسیدن به وحدت و یک‌پارچه‍‌گیِ سیاسی در مسایل کلان  ملی، مانع شود. به صورت واضح و بدون واهمه، باید اذعان کرد که ارگ‌نشینان عمده‌ترین عاملان پراکنده‌گی و تنش‌های سیاسی و قومی در کشور بوده اند. این گروه با ایجاد اختلاف‌های مصنوعی در میان مردم زیر نام زبان، سمت و قوم نگذاشت که افغانستان به ثبات و امنیت سیاسی دست بیابد. این گروه با بهره برداری از چنین فضایی، توانست که اقتدار سیاسی خود را ضمانت کند و هم‌چنان بر اریکه قدرت باقی بماند.
حالا افغانستان پس از این‌همه سال، باید حرکت سیاسی خود را ـ بدون نگاه به گذشته ـ یک بار دیگر از نقطه صفر آغاز کند و با تلاش بی‌دریغ و خسته‌گی‌ناپذیر، آن‌چه را که در یک دهه از دست داده، به گونه‌یی جبران کند.
نشست احزاب سیاسی و نهادهای جامعه مدنی در مورد انتخابات سال ۱۳۹۳، شاید مهم‌ترین و بزرگ‌ترین تکانه در ده سال اخیر در کشور به شمار رود که توانست با مدیریتی کارا، افکار و دیدگاه‌های مختلف را حول یک محورِ اصلی گرد آورد. این حرکت سیاسی سنجیده‌شده، از حالا نتایج و پیامدهای کلان خود را در حوزه‌های مختلف نشان داده است.
نشست احزاب سیاسی و جامعه مدنی، مهم‌ترین ممثل کثرت‌گرایی و به رسمیت شناختن دیدگاه‌های گوناگون سیاسی بود که نشان داد احزاب سیاسی کشور هرچند ممکن است در سلیقه‌ها و برداشت‌های خود، تفاوت‌های ماهوی را نمایش دهند، ولی در مسایل کلان ملی دیدگاه و نظرات مشابه دارند.
دوم این‌که بدون اراده و وفاق ملی ممکن نیست که جامعه به امنیت و ثبات سیاسی و اجتماعی دست پیدا کند. این نشست فرصت مهمی بود که چنین وفاق و اجماعی را در مهم‌ترین مساله سیاسی کشور به وجود آورد و تولد زیست سیاسی نوین در کشور را زمینه‌سازی کرد.
سوم این‌که افغانستان در آینده نزدیک شاهد اتفاق‌ها و رویدادهای مهم خواهد بود. در سال ۲۰۱۴ افزون بر این‌که نیروهای خارجی کشور را ترک می‌کنند، نوع مناسبات سیاسی افغانستان با شرکای جهانیِ آن بدون شک وارد مرحله تازه‌یی خواهد شد. این مرحله تازه، نیاز به مدیریت کارا و توام با برنامه‌ریزی دارد. چنین امر مهمی، بدون مشارکت سیاسی تمام احزاب، سازمان‌ها و نهادهای اجتماعی ممکن نیست که حاصل شود. نشست احزاب سیاسی و جامعه مدنی کشور، این فرصت را ایجاد کرد که برای آینده سیاسی کشور، مشارکت تازه ملی اساس گذاشته شود.
و چهارم این‌که افغانستان در سال ۲۰۱۴ با برگزاری انتخابات عالانه و شفاف، نیاز به خانه‌تکانیِ سیاسی دارد که بتواند به نیازهای جامعه و مردم، با مسوولیت پاسخ دهد.