رییس‌جمهوری افغانستان دستور داده که در مورد اظهاراتِ ظاهر قدیر معاون اولِ مجلس نماینده‌گان بررسی‌های لازم صورت گیرد. این دستور زمانی صادر شده که آقای قدیر در سخنانی بی‌پیشینه، از فرود بالگردهای مشکوک در بخش‌هایی از مناطقِ ننگرهار خبر داده است. آقای قدیر که در حال حاضر در پیکار با شورشیانِ داعش در ولایت ننگرهار قرار دارد، گفته است که به افراد تحتِ امرش دستور داده که این بالگردها را هدف قرار دهند.
آقای قدیر چندی پیش نهادهای امنیتیِ افغانستان را متهم کرد که در مبارزه با داعش خاموشی اختیار کرده‌اند. او به‌صورتِ واضح شورای امنیت ملیِ افغانستان را به حمایت از داعش متهم کرد. آقای قدیر در تازه‌ترین اقدامِ تلافی‌جویانه، پنج تن از افراد داعش را در ولسوالی اچین ننگرهار سر بریده است. این اقدامِ او واکنش‌های منفیِ نهادهای حقوق بشری را برانگیخته، اما تا هنوز دولت در برابرِ آقای قدیر هیچ اقدامی نکرده است.
حضور داعش در ولایت‌های ننگرهار، کنر و نورستان موضوعِ تازه‌یی نیست و از یک سال به این‌سو خبرهای ضدونقیضی در مورد فعالیت‌های این گروه هرازگاهی منتشر می‌شوند. برخی‌ها از سربازگیریِ این گروه در این ولایت‌ها خبر می‌دهند و برخی دیگر، از تنش‌هایی که میان گروه طالبان و داعش جریان دارد، می‌گویند. چنین به نظر می‌رسد که طالبان نیز رابطۀ خوبی با داعش به عنوان رقیبی دیگر در صحنه ندارند و هرازگاهی که با هم روبه‌رو می‌شوند، با گلوله و موشک از یکدیگر استقبال می‌کنند. اما مسأله زمانی حساسیتِ بیشتر به خود می‌گیرد که پای یکی از افراد بانفوذ و معاون مجلس نماینده‌گان وارد آن می‌شود.
آقای قدیر در طول هفته‌های گذشته، بارها نسبت به حضور داعش در ولایت ننگرهار اظهار نگرانی کرده و مدعی شده که دولت ارادۀ چندان در مبارزه با داعش از خود نشان نمی‌دهد. این اظهارات بدون تردید سوال‌برانگیزاند و می‌توانند بر روحیه و وضعیتِ جنگی در کشوراثراتِ ناگواری به‌جا گذارند. اما از طرف دیگر، نباید این اظهارات را فقط شایعه و «هدف‌های شخصی»، آن‌گونه که در اعلامیۀ ارگ ریاست‌جمهوری تذکر یافته، قلمداد کرد. اگر مقداری حقیقت در این اظهارات وجود داشته باشد، آن‌گاه نباید از کنارِ آن‌ها به‌آسانی گذشت و کاری کرد که یک بارِ دیگر فاجعه‌یی تازه گریبانِ کشور را بگیرد. به‌خصوص در شرایط فعلی که افغانستان در چندین جبهه با بغاوتِ جنگجویان و گروه‌های تمامیت‌خواه مواجه است و نظامیانِ کشور روزهای بسیار سختی را برای تأمین امنیت و حفظ ثبات کشور از سر می‌گذرانند.
در همین حال، بحث گفت‌وگوهای صلح نیز در این روزها گرم شده و بدون شک گروه‌هایی که تلاش دارند در میز مذاکره قرار گیرند، پیش از آن می‌خواهند که در میدان‌های نبرد برای خود دستاورد ایجاد کنند و به‌اصطلاح با دست‌های پُر وارد اتاقِ گفت‌وگوها شوند. مشکل کلانی که در حالِ حاضر بر سرِ راه دولت افغانستان قرار گرفته، نوعی سردرگمی و زمین‌گیر شدن در محاسباتِ سیاسی با مخالفان و موافقانش است. دولت افغانستان همان‌گونه که تعریفِ درست و روشنی از دشمن ندارد، به همان اندازه در شناخت دوستان و همکارانِ خود نیز ناتوان است.
ریاست‌جمهوری هنوز موضعِ خود را در برابرِ آقای قدیر روشن نکرده است. آیا آقای قدیر به عنوان عضو پارلمانِ افغانستان با نیتِ خیر در ننگرهار دست به ملیشه‌سازی زده و یا این‌که هدف‌های دیگری را دنبال می‌کند؟ چه عواملی سبب شده که آقای قدیر ناگهان نسبت به وضعیت ننگرهار و به‌خصوص ولسوالی اچینِ آن نگران شود و با امکانات شخصی به جنگ به‌اصطلاح نیروهای داعش برود؟ این نیروها از کجا آمده‌اند و چه‌گونه در ولایت ننگرهار جابه‌جا شده‌اند؟
این سوالات بدون شک سوالاتِ مهمی‌اند که باید به‌صورتِ رسمی پاسخ بیابند. تا هنوز دولت افغانستان در برابرِ چنین نگرانی‌ها و پرسش‌ها مسوولانه برخورد نکرده و تلاش ورزیده به هر شکلِ ممکن، قضایا دور از چشمِ مردم نگه داشته شوند.
پنهان‌کاری در مسایل حادِ جامعه به سوءظن و شایعه دامن می‌زند و فضایی را به وجود می‌آورد که مردم از هر طرف نگران به نظر برسند. در بسیاری از حالات که تصمیم‌گیری از جانب مردم با دشواری همراه می‌شود، حتماً مسایلی وجود دارند که اطلاعات در مورد آن‌ها به صورتِ ناقص ارایه شده‌اند. صحبت‌ها و سخنانِ آقای قدیر باید به صورت همه‌جانبه مورد ارزیابی قرار گیرند و اگر اسناد و مداراکی دال بر صحتِ آن‌ها ارایه می‌شود، باید دست‌کم گرفته نشوند.
فراموش نباید کرد که مبارزه با گروه‌های تمامیت‌خواه و خشونت‌طلب کارِ ساده و آسانی نیست و اراده و عزمِ ملی نیاز دارد. در همین حال، نباید زیر نامِ مبارزه با گروه‌های تروریستی، فضایی را به وجود آورد که در آن خشونت رونق پیدا کنـد و افراد و اشخاص به صورتِ غیرقانونی در مورد زنده‌گیِ دیگران تصمیم بگیرند.
آن‌چه که در ننگرهار اتفاق می‌افتد، حوادثِ غیرمترقبه و آنی نیستند که ناگهان سر برآورده باشند. این حوادث محصولِ ماه‌ها و سال‌ها بی‌توجهی به وضعیتِ موجود کشور است که به‌صورتِ دانه‌های چرکین و زهرآلود هرازگاهی خود را نشان می‌دهند. باید با تدبیر و دوراندیشی نسبت به وضعیت برخورد کرد و جلو چنین حوادثی را که می‌توانند سلامت کشور را به خطر اندازند، گرفت.