عبدالله عبدالله رییس اجراییِ کشور همراه با یک هیأتِ بلندرتبه برای اشتراک در نشست ضد تروریسم، به هند سفر کرده است تا حمایت و همکاریِ کشورهای اشتراک‌کننده در این نشست را برای مبارزۀ جدی و راهگشا با تروریسم جلب کند.
در کنار این مسأله، بحث بر سرِ روابط دو کشور در بخش‌های سیاسی و اقتصادی نیز مطرح است. این کنفرانس در حالی برگزار می‌شود که افغانستان شاهد تجربۀ دو نشستِ چهارجانبه به هدفِ کشاندن طالبان به گفت‌وگوهای صلح بوه است. نشست‌های اسلام‌آباد و کابل ظاهراً نتایج دل‌خواهی را در پی نداشته، اما امیدواری‌هایِ دیپلماتیک و محتاطانه‌یی در سطحِ اتحادیۀ اروپا، امریکا، چین، پاکستان و افغانستان به میان آورده است. اما وقتی پایِ کشورهای زیادی برای مبارزه با تروریسم به میان کشیده می‌شود، به همان پیمانه نیز می‌‌توان پای کشورهای فراوانی را به هدفِ پایان جنگ در افغانستان به میـدان کشید؛ کنفرانس ضد تروریسم در هند می‌تواند فرصبِ خوبی برای جلبِ توجه کشورهای ذی‌دخل در مسالۀ افغانستان و امنیتِ منطقه باشد.
اما سیاست‌مدارانِ افغانستان باید در برقراری رابطه با کشورهای منطقه، اصلِ توازن، اعتدال و منطق را در نظر داشته باشند. هندوستان ثابت کرده که دوستِ خوبی برای افغانستان است و پاکستان نیز ثابت کرده که همواره از درِ فریب و خصومت با ما پیش آمده است. مسلماً برقراریِ روابط متوازن و منطقی میانِ این دو کشور، برای افغانستان اهمیتِ راهبردی دارد. ما نیک می‌دانیم نمی‌توان روی پاکستان و ظرفیت‌های آن برای صلح حساب باز کرد؛ اما روی هندوستان و ظرفیت‌های آن برای سازنده‌گی و ایجاد صلح می‌توان سرمایه‌گذاری کرد. هندوستان، هم به عنوانِ یک دوستِ سنتیِ افغانستان و هم به عنوانِ یکی از قدرتمندترین کشورها در منطقه که امروزه بزرگ‌ترین دموکراسی دنیا لقب گرفته است، می‌تواند از دریچه‌های مختلف با افغانستان همکاری کند و همۀ آن همکاری‌ها تأثیرِ مثبت در مبارزه با تروریسم می‌گذارند.
علاوه بر این، افغانستان می‌تواند از تجربۀ هند در تأمین عدالت اجتماعی و تطبیق دموکراسی استفاده کند. هندوستان با پیچیده‌گی‌های مذهبی، فرهنگی، قومی و اجتماعیِ فراوان، یکی از متنوع‌ترین کشورهای دنیا به شمار می‌آید که توانسته توازن و عدالت را در عرصه‌هایِ مختلفِ زنده‌گیِ سیاسی ـ اجتماعیِ شهروندانش تأمین کند. افغانستان نیز دچار تنوع قومی‌ست و همین تنوع، سبب جنجال‌هایی کلان در شرایط مختلف به‌خصوص امروزِ کشور شده است. افغانستان باید از الگوی هندوستان برای تحققِ دموکراسی و برگزای انتخاباتِ سالم بهره ببرد و از این کشور در این راستا کمک بخواهد.
هندوستان می‌تواند بهترین کمک‌کننده به افغانستان در عرصه‌های آموزش، بازسازی و نوسازی باشد و تنها چشم‌داشتِ نظامی از هندوستان، نمی‌تواند کافی و شافی تمام شود. البته همکاری‌های هندوستان با ما با واکنش‌هایی از جانبِ پاکستان مواجه می‌شود که کاملاً اجتناب‍‌ناپذیر است. هندوستان قابلیت‌های زیادی دارد که باید دولت افغانستان از آن‌ها استفاده کند و سیاستِ آن کشور در برابرِ ما نیز تقریباً به گونه‌یی‌ست که به هر خواستِ دولت افغانستان پاسخِ مثبت می‌دهد. اما این‌که چرا دولتِ افغانستان نمی‌خواهد در این زمینه‌ها از هند استفاده کند و کمک بخواهد، خود جای سوال دارد!
اما اکنون که داکتر عبدالله برای سفری چهار روزه به هند رفته و با نخست‌وزیرِ آن کشور هم دیدار می‌کند، باید پیشنهادهای مشخصی برای جلبِ همکاری‌های هند داشته باشد. برقراری روابط متوازن با هند و پاکستان یعنی این‌که ظرفیت‌ها و سیاست‌های نیک و بدِ هر دو کشور را در ترازوی منطق گذاشت و با هر کدام، بر همان اساس تعامل و دوستی کرد. مسلماً هند، یکی از دوستانِ پُرظرفیتِ ماست و سفرِ آقای عبدالله فقط زمانی می‌تواند برای افغانستان مفید و پُردستاورد تمام شود که دولت برنامۀ مشخصی برای جلب همکاری‌هایِ این کشور داشته باشد.