مرتضی برلاس
در افغانستان همیشه مشکلات زیادی از جنبه‌های گوناگون، سد راه کسانی می‌شود که می‌خواهند پیشرفت کنند. اما با تمام این معضلات در افغانستان، کسانی هستند که خود را به پیش می‌کشند و به مقصد می‌رسانند. سنت‌های دست‌وپاگیر، موجب بروز بسیاری از مشکلات می‌شود. بیشترین دغدغه و مشکل در این زمینه را اما، دختران و خانم‌های افغانستان دارند. دخترانی که حق بیرون رفتن از خانه را ندارند و برای انجام کارهای خود هم طبق سنت‌های این جامعه باید از مرد مَحرم خود اجازه بگیرند.
اما در این سال‌ها تا حدودی زنان و دختران افغانستان توانسته‌اند استقلال نسبی خود را کسب کنند و به‌صورت مستقل به انجام امورات خود بپردازند و خیال‌پردازی‌های ذهنی خود را به واقعیت تبدیل کنند. این جسارت‌ها ابتدا در عرصه‌ی سیاسی در اولین لوی جرگه در حکومت جدید، از سوی ملالی جویا، نماینده ولایت فراه در آن جرگه، آغاز شد. سیما سمر، که حالا رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر است نیز در سال‌های جنگ و بعد از آن جسارت‌هایی را از خود نشان داد و در عرصه‌های مختلف تأثیرگذار بود. و همین‌طور زنان و دختران زیادی در عرصه‌های مختلف، کارهای درخوری انجام دادند که خود سبب بروز چهرۀ جدیدی از «زنِ افغانستانی» بود.
زنان افغانستان، در بسیاری از موارد توانسته‌اند افتخارات بسا بزرگی را برای افغانستان کسب کنند و برای رشد این کشور در هر زمینه‌یی کار کنند. این روزها هم سروصدای یک تیم بلند شده است. «تیم بایسکل‌رانی دختران افغانستان» از سوی تعداد زیادی از نماینده‌گان پارلمان کشور ایتالیا، برای نامزدی در جایزۀ «صلح نوبل» معرفی شده‌اند. روند انتخاب نامزدهای جایزه‌های نوبل، به‌گونه‌یی‌ست که کسی را از این جریان مطلع نمی‌کنند و تمامی اطلاعات مربوط به نامزدان این جایزه به صورت کاملاً سِری پیش کمیتۀ گزینش می‌ماند. این اطلاعات حتا پس از اعلام شدن نتایج هم در نزد کمیته می‌ماند و این کمیته باید تا ۵۰ سال این اطلاعات را فاش نکند.
گفته می‌شود همه ساله کمیتۀ گزینش در اسلو، پایتخت ناروِی، حدود ۲۰۰ نامزد برای دریافت این جایزه را، به‌عنوان نامزدان احتمالی در نظر می‌گیرد و در نهایت پس از تکمیل شدن پروسۀ انتخاب، نامزدان اصلی را معرفی می‌کند.
زهرا نارین (حسینی) دختری‌ست که برای اولین‌بار در بامیان بر بایسکل‌اش سوار شد و حالا نیز مسوول تیم دختران بایسکل‌ران بامیان (کلپ بایسکل‌رانی صلصال-شهمامه) است. گفته می‌شود که او نیز در این میان است و همراه با هم تیمی‌هایش برای نامزدی جایزه صلح نوبل، آماده‌گی می‌گیرد. از او می‌پرسم که آیا فقط تیم دختران بایسکل‌ران کابل نامزد این جایزه هستند یا دختران بامیانی هم در این پروسه سهیم‌اند؟ زهرا در جواب گفت: «دختران بایسکل‌ران بامیان هم عضویت فدراسیون بایسکل‌رانان افغانستان را دارند و چون نوشته‌اند دختران بایسکل‌ران افغانستان، پس سهم دارند.»
زهرا نارین، در مورد روبه‌رو شدنش با مشکلاتی که در این زمینه اتفاق افتاده است، می‌گوید: «دختران بامیانی در این زمینه مشکلات زیادی را متقبل شدند، اما همیشه در این زمینه نادیده گرفته شدند، هم از طرف مسوولین و هم از طرف مردم. به همین جهت، آموزش‌های حرفه‌یی در این زمینه برای دختران بامیانی مساعد نبوده است. هم‌چنان تهدیدات امنیتی برای دختران و عنعنات ناپسند جامعۀ افغانستان هم مانع بسیاری از فعالیت‌های دختران می‌شود.»
با این وجود دختران افغانستان در سال‌های اخیر توانسته‌اند با شرکت در رشته‌های مختلف ورزشی و در قالب تیم‌های ملی، افتخارات زیادی را برای افغانستان کسب کنند. این دختران با شرکت در مسابقات منطقه‌یی و جهانی افتخارات خوبی را برای افغانستان کسب کرده‌اند و به نوعی منادی صلح در افغانستان هستند و صلح‌پذیری را گسترش داده‌اند.