بازار شفاخانه‌ها و داروخانه‌های هندوستان با مشتریان افغانستانی هرروزگرم‌تر و پررونق‌ می‌شود.
هندوستان هر روز پذیرای بیش از صدها افغانستانی است که جهت تداوی و خرید دارو به این کشور سفر می‌کنند.
سفر به هندوستان برای بیماران افغانستانی نه تنها پرزحمت بلکه پرهزینه نیز است. مجموعاً مصارف به شمول تکت هواپیما، کرایه هوتل، هزینۀ ترجمان و درمان به چند هزار دالر می‌رسد. البته بسیاری بیمارانی که به هندوستان می‌روند افغانستانی‌های مرفه و پولدار اند. اما کسانی هم هستند که مال و ملک خود را می‌فروشند تا برای تداوی به هندوستان برسند.
خدمات صحی بسیار ناچیز، داروهای بی‌کیفیت و تشخیص نادرست در افغانستان باعث شده که مراجعۀ شهروندان بیمار افغانستان به شفاخانه‌های هند هر روز افزایش یابد.
پیش از این سفارت افغانستان در دهلی گفته بود که روزانه حدود هزار شهروندان افغانستان به هندوستان سفر می‌کنند که حدود ۷۰ درصد آن‌ها برای تشخیص و درمان می‌آیند.
اما اکنون روزانه دست کم یک هواپیما از فرودگاه بین‌المللی کابل به مقصد هندوستان پرواز می‌کند، بیش از صدها مسافر را انتقال می‌دهد که بیشترین و اکثریت مسافران افغانستانی‌ جهت تداوی به هندوستان می‌روند.
هندوستان در چند سال گذشته شفاخانه‌های بسیار بزرگی مانند شفاخانه مکس، ساکت، اپولو و میدانتا را ایجاد کرده که اکثریت مراجعین آن را شهروندان افغانستان تشکیل می‌دهند.
با آن‌که مشخص نیست که روزانه چه شمار از شهروندان افغانستان جهت تداوی به هندوستان می‌روند، اما بازار شفاخانه‌ها و داروخانه‌های هندوستان با مشتریان افغانستانی پر رونق است و این بازار هرروز گرم‌تر می‌شود.
این شفاخانه‌ها به صورت تخمینی از درک انجام معاینات و آزمایشات شهروندان افغانستان، روزانه هزاران دالر پول به دست می‌آورند.
به گفتۀ یکی از کارمندان افغانستانی شفاخانه ساکت که از معروفترین شفاخانه‌های شهر دهلی است، روزانه بیش از ده‌ها شهروند بیمار افغانستان به این شفاخانه مراجعه می‌کنند.
او که نمی‌خواهد نامش در این گزارش گرفته شود به روزنامه نامه ماندگار گفت: ما در این شفاخانه بیماران هندی زیادی داریم، اما مراجعه افغان‌ها هم برابر با مراجعین هندی‌ است.
او که دلیل ذکر نکردن نامش را مشکلات اقامت عنوان می‌کند و می‌افزاید: بیشترین و شاید اکثریت بیماران ما خارجی‌ها به خصوص افغان‌ها اند که برای تداوی خود حاضر اند مصارف گزافی بپردازند.
به گفته او: مشکل دیگر بیماران، ترجمان‌ها هستند که به بهانه‌های مختلف از بیماران که زبان هندی بلد نیستند، پول‌های گزافی می‌گیرند و با فریب دادن هم وطنان‌شان زنده‌گی خود را پیش می‌برند.
و اما محمد قادر یکی از بیماران که جهت تداوی به یکی از شفاخانه شهر دهلی آمده می‌گوید: در شفاخانه‌های دولتی افغانستان بیماری‌ات چند برابر می‌شود، چون نه پرسان است و نه داکتر دارد.
او می‌افزاید: شفاخانه‌های شخصی هم دنیایی از پول‌ات را به بهانه‌های مختلف می‌گیرد، اما داکتر درک ندارد، چند تا نرس و نیمچه داکتر را به نام داکتر استخدام می‌کنند و برای جذب مشتری نام چند داکتر معروف را در لیست شفاخانه اضافه می‌کنند.
محمد قادر گفت: در شفاخانه‌های دولتی یا واسطه داشته باشی و یا زوردار باشی که تداوی شوی، درغیر آن زنده ماندن‌ات در شک است.
او با انتقاد از وزارت صحت عامه گفت: مقامات وزارت صحت عامه هم که خواب هستند و هیچ برای‌شان مهم نیست که در شفاخانه‌های دولتی و شخصی چه می‌گذرد.
جمیله یکی دیگر از بیمارانی که جهت تداوی به هندوستان سفر کرده و از اینکه در افغانستان درمان بیماران سرطانی و امراض خطرناک این چنینی امکان پذیر نیست، سخت اندوهگین است.
او که کارمند یکی از دوایر دولتی است می‌گوید: با وجود که پول نداشتم و مصارف آمدن و کرایه اتاق و خوراک زیاد است، اما مجبور بودم هند بیایم چون در افغانستان تداوی‌ام امکان نداشت.
و اما بازار داروخانه‌های هندوستان با مشتریان افغانستانی‌ پررونق‌ وگرم‌تر از شفاخانه‌های آن است و مالکان این داروخانه‌ها برای گرم‌تر کردن بازارشان کارکنان افغانستانی استخدام می‌کنند تا فروش بیشتری داشته باشند.
یکی از کارمند داروخانه‌های شهردهلی که افغانستانی است، به روزنامه ماندگار گفت: ما روزانه بیش از ۵۰ هزار روپیه دارو می فروشیم و بیشترین مشتریان ما بیمارانی هستند که از افغانستان جهت تدوای و خرید دارو می‌آیند.
او که خود را مریم معرفی کرد، گفت: در بعضی مواقع اگر فروش بیشتری داشته باشیم و مشتریان بیشتری را بتوانیم جذب کنیم، مستحق جایزه نیز می‌شویم.
در همین دارو خانه حاجی کریم که از کابل جهت تداوی آمده و دارو خرید می‌کرد، گفت: من به اضافه داروهای خودم ۲۰هزار روپیه را دارو مختلف دیگر مانند پراستامول بروفین، دوای کمر درد و …. خریدم و وقتی کابل رفتم هرکی دیدن ام آمد از این داروها برایش سوغات می‌دهم، چون داروهای این جا با کیفیت است و تاریخ گذشته نیست.
مساله جالب دیگر که در شفاخانه‌های هندوستان توجه‌ام را جلب کرد، ورقه آزمایشات است که هر کدام قیمت مشخص دارد، یک نوع آن ۳۷ هزار دیگری ۱۶ هزار سومی ۱۲هزار و چهارمی هم ۸ هزار روپیه هندی قیمت دارد.
اما این بیمار نیست که اختیار انتخاب آن را داشته باشد، بل افرادی به نام ترجمان که افغانستانی هستند و بیماران را نزد داکتر برده و هرآزمایش که برای‌شان منفعت بیشتر داشت را انتخاب کرده و به داکتر می‌گویند که این آزمایش را بنویس.
این ترجمانان کمیشنکاران آزمایشگاه‌های هندوستان نیزهستند و برای آوردن مشتری به این آزمایشگاه‌ها فیصدی می گیرند و درکنار آن از ترجمانی که برای بیماران انجام می‌دهند روزانه هزار رپیه هندی نیز اخذ می‌کنند.
بیشترین شهروند افغانستان که درهندوستان اقامت دارند از این طریق امرار معاش می‌کنند و امورات زندگی خویش را پیش میبرند.
اکثر بیماران که زبان هندی بلد نیستند و آشنای با هندوستان ندارند؛ به چنگ این ترجمانان افتیده و به ناحق پول‌های شان را از دست می‌دهند.
یکی از بیماران می‌گوید: زمانیکه به میدان هوایی رسیدیم، یک آقا پیدا شد و گفت، وطندار بیا من برایت خانه ارزان پیدا می کنم و پیش داکترهم می برمت، وقتی اتاق برای ما گرفت گفت، ۱۵ هزار رپیه بده که به صاحب خانه بدهم چون صاحب خانه پول را پیش می گیرد.
او افزود: روز بعد آمد و گفت پیش یک داکتر لایق میبرمت، وقتی نزد داکتر رفتیم، نمی دانم به داکتر چی گفت من که زبان شان را بلد نیستم، گفت به من ۳۰۰ دالر بده که آزمایش‌هایت را انجام بدهم، وقتی به آزمایشگاه رسیدیم، ساعت ۴ عصر شده بود؛ گفت، حالا رخصتی شده صبا میایم.
اوکه حاجی اسلم نام داشت گفت: اما فردایش وقتی زنگ زدم گفت امروز کار دارم فردا می‌رویم و از آن روز ده روز می گذرد و هی امروز فردا می کند و بدتر از آن اینکه صاحب خانه آمد و از ما کرایه طلب کرد وقتی برایش گفتیم که ما قبلاً کرایه را پرداختیم؛ گفت، به کی دادید، من که نگرفتم.
و اما مساله جالب‌تر و قابل بحث دیگر اینکه اکثر کارکنان افغانستانی، داروخانه‌ها و شفاخانه‌های هندوستان را دخترخانم‌ها تشکیل می‌دهند که به گفته خودشان می‌توانند بیشترین مشتریان را به این بیمارستان‌ها و داروخانه‌ها جذب کنند.
این دخترخانم‌ها ضمن اینکه در داروخانه‌ها و بیمارستان‌ها برای جذب مشتری افغانستانی کار می‌کنند و مشغول فروش دارو اند، لوازم آرایش نیز می فروشند و هرقدر که بتوانند بیشتر لوازم بفروشند و مشتری جذب کنند، به همان اندازه پول بیشتری به دست میاورند.
خواستیم نظر سفارت افغانستان در هندوستان را نیز در این خصوص داشته باشیم، اما وقتی به سفارت افغانستان در هندوستان مراجعه کردیم، به ما اجازه ورود به سفارت‌خانه داده نشد.