کمیسیون انتخابات پس از گذشت شانزده ماه از ایجاد دولت وحدت ملی، در یک حرکتِ غیرمترقبه و دیرهنگام، نتایج انتخابات سالِ گذشتۀ ریاست‌جمهوری را با جزییات اعلام کرد.
اما اعلام نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری، سـروصداها و جنجال‌های تازه‌یی را در کشور رقم زده است. بسیاری‌ها این پرسش را مطرح می‌کنند که: چرا کمیسیون انتخابات پس از آن‌که دولتی بر اساسِ توافق‌نامۀ سیاسی در کشور ایجاد شد، به اعلام نتایج انتخابات دست زده است؟ آیا این کمیسیون با اعلام نتایج انتخابات تلاش دارد که به هدف‌های خاصـی برسد؟
بدون تردید کمیسیون انتخابات بدون هدف به اعلام نتایجِ بدون پیامدِ انتخاباتِ سال گذشته اقدام نکرده است. اعضای این کمیسیون به صورتِ عامدانه و غرض‌آلود خواسته‌اند که نتایج انتخاباتی را اعلام کننـد که به باور بسیاری‌ها به دلیلِ تقلب‌های سازمان‌یافته و جعل‌کاری‌های کمیسیون‌های انتخاباتی مردود پنداشته می‌شود. این نتایج در خوش‌بینانه‌ترین وضعیت، ماحصلِ فعالیت‌های نهادی است که به اصلی‌ترین وظیفۀ خود به عنوان مدیریت‌کنندۀ انتخابات نتوانسته عمل کند.
اگر نتایج انتخاباتی که کمیسیون آن را مدیریت کرده، ذره‌یی ارزش و اعتبار ملی و بین‌المللی می‌داشت، آن‌گاه چه نیازی بود که دولتی بر اساس توافق‌نامۀ سیاسی ایجاد شود؟!
بدون شک نسبت به کارایی و غیرجانب‌داریِ کمیسیون انتخابات، شایبه‌های فراوانی در سطح ملی و بین‌المللی به وجود آمده بود که نتایج انتخابات، راه به ایجاد دولتِ جدید نبرد. حالا وقتی کمیسیون انتخابات پس از گذشت شانزده ماه این نتایج را در اختیار عموم قرار می‌دهد، چه تعبیری می‌توان از آن داشت؟ آیا می‌شود که به عقب برگشت و دست به ایجاد دولتی دیگر بر اساس نتایج انتخاباتِ آقای نورستانی زد؟ چون به هر صورت، نتایجی را که کمیسیون انتخابات اعلام کرده، نه اعتبار ملی دارد و نه هم اعتـبار جهانی. اگر این نتایج حاوی اعتبار و ارزش ‌بود، چرا در زمانی که نهادهای بین‌المللی به بررسی نتایج انتخابات ریاست جمهوری آغاز کردند، در مورد صحتِ این نتایج چیزی نگفتند؟
آقای نورستانی و همکارانِ او در کمیسیون انتخابات فراموش کرده اند که نتایج انتخاباتِ ایشان فقط می‌تواند برای خودشان و شاید هم برای اعضای خانواده و بسته‌گان‌شان مدار اعتبار و ارزش باشد.
آقای نورستانی و همکارانِ او باید در همان روزهای پس از ایجاد دولت وحدت ملی، به نهادهای عدلی و قضایی کشور به دلیل عدم مدیریت درستِ انتخابات معرفی می‌شدند. اما این‌که چرا چنین اتفاقی نیفتاد، باید مسوولان درجه‌اولِ کشور و به‌ویژه ریاست اجرایی به آن پاسخ دهند.
وقتی یک گروه و دسته عملاً با روند ملی انتخابات چنین برخورد غیرقانونی و انسانی می‌کنند که نزدیک است کشور به بحران و جنگ داخلی سوق یابد، چه باید کرد؟ آیا راه دیگری به غیر از برخورد قانونی با آن‌ها می‌تواند وجود داشته باشد؟
حالا وقتی چنین برخوردی صورت نگرفته، اعضای کمیسیون انتخابات از جوَ نابسامانِ سیاسی و امنیتیِ کشور سوءاستفاده کرده و تلاش تازه‌یی را برای سوق دادنِ افغانستان به سمت بحران و درگیری‌های داخلی صورت داده اند. اعلام نتایج انتخابات تنها می‌تواند چنین تعبیری داشته باشد و لاغیر!
اعضای کمیسیون انتخابات با این عملکردِ خود خواسته‌اند که شعور و فهمِ مردم افغانستان را به سخره بگیرند. آن‌چه که از سوی آن‌ها صورت گرفته، عملاً توهین به مردم افغانستان تلقی می‌شود؛ مردمی که با جان‌فشانی به پای صندوق‌های رای رفتند تا رییس جمهوری آیندۀ خود را انتخاب کنند، اما با وضعیتی روبه‌رو شدند که عملاً آن‌ها را از انتخابات بیزار و متنفر کرد.
در یک سال گذشته، تلاش‌هایی که از سوی نهادهای بی‌طرف و ذیدخل در مسایل انتخابات صورت گرفت، به چه معنا بود؟ آیا غیر از این بود که مردم را دوباره به انتخابات و دموکراسی باورمند سازد؟ آیا طرح اصلاح نظام انتخاباتی و گزینش اعضای جدیدِ کمیسیون‌های انتخاباتی می‌تواند معنایی به جز ترمیم خراب‌کاری‌های کمیسیون‌های انتخاباتی در کشور داشته باشد؟
حالا پس از این خبط بزرگِ سیاسی که به صورتِ قصدی از سوی کمیسیون انتخابات انجام شد، انتطار می‌رود که چه اتفاقِ تازه‌یی در کشور بیفتد؟ آیا کسانی دندان تیز کرده اند که قدرت را به صورتِ انفرادی در انحصار و حیطۀ خود درآورند؟
بدون شک در عقب سناریوی اعلام نتایج انتخابات، دست‌های دیگری نیز کار کرده و این‌طور نبوده که کمیسیون انتخابات به تنهایی چنین جسارتِ بزرگی را مرتکب شده باشد. حالا تشخیص این افراد به دوش نهادهای عدلی و قضایی کشور است تا جلو عملکردهای بعدی‌شان در ادامۀ یک توطیۀ آشکار گرفته شود.