بخش دوم و پایانی/

اکثراً برای این‌که چه‌گونه کار کنیم و انسان، مدیر، مهندس، معلم یا پزشک موفقی باشیم، پرورش یافته‌ایم؛ درحالی که کسی به ما یاد نداده است چه‌گونه همسر، پدر یا فرزند موفقی برای والدین یا حتا همسایه یا شهروند خوبی باشیم. این کار مستلزم این است که مهارت‌های زنده‌گی اجتماعی خانواده‌گی را یاد بگیریم.
برای دست‌یابی به مهارت‌های زنده‌گی، فرد باید چه‌گونه‌گی برقراری ارتباط و فکر کردن را بیاموزد. حتا باید یاد بگیرید در طول زنده‌گی با چه کسانی در تماس باشد تا فکر او در جهت درست و به سمت تعالی حرکت کند. شاید این پرسش پیش بیاید که برنامه‌ریزی چه ارتباطی با این مسأله دارد. باید گفت ذهن انسان در محیط شکل می‌گیرد.
هم‌صنفی، هم‌سفر، دوست و همۀ کسانی که با ما به نوعی همگونی ایجاد می‌کنند، در برنامه‌ریزی و دست‌یابیِ ما به اهداف‌مان تاثیرگذار اند و گاهی نقش کاتالیزور را ایفا می‌کنند؛ درحقیقت آن‌ها با این نقش‌شان حرکتِ ما را در رسیدن به اهداف متعالی تسریع می‌بخشند. پس نباید فراموش کرد که همۀ عوامل چه در حاشیه و چه در دایرۀ زنده‌گی، در رسیدن به اهداف و داشتن یک برنامه‌ریزی صحیح موثر اند، حتا آن پرندۀ خوش‌آوازی که روی درخت نشسته است. از این‌رو باید چشم‌ها را خوب باز کرد و دید چرا گاهی حوصلۀ برنامه‌ریزی نداریم یا دچار اشتباه می‌شویم. اکثر افرادی که حوصله‌یی برای برنامه‌ریزی ندارند، عوامل موثر در آن (که اغلب در حاشیه هستند) را بی‌تاثیر می‌دانند، در حالی که چنین نیست.
فردی که بدون برنامه پیش می‌رود، خود را قربانی هر حادثه و اتفاقی می‌کند و اجازه می‌دهد هر کسی برای او برنامه‌ریزی کند. وقتی فردی برنامه‌ریزی برای زنده‌گیِ خود نداشته باشد، به جایی نخواهد رسید و در مسیر زنده‌گی، هر کس او را به مسیری هدایت خواهد کرد که در نهایت باعث گمراهیِ او خواهد شد.
در حال حاضر، بسیاری از افراد تحصیل‌کرده و سرمایه‌دار سردرگم هستند و زمانی که جویای حال‌شان هستی، با این کلمات مواجه می‌شوی «نمی‌دانم» یا «اوضاعم خراب است». وقتی به زنده‌گی و افکار آن‌ها نزدیک می‌شوی، می‌بینی اصول مدیریتِ آن‌ها مغایر با «بسیج منابع» است. بسیج منابع یعنی گردآوری، نزدیک کردن و به‌کارگیری منابع انسانی (شامل اعضای خانواده، دوست، هم‌صنفی، استاد و همسایه …)، سرمایۀ مالی، ابزارها و امکانات فرصت‌ها و توانمندی‌ها، که همه‌گی باعث می‌شوند بتوانیم وزنۀ تصمیم‌مان را در ترازوی برنامه‌ریزی سنگین کنیم.
برخی افراد شبیه پَر هستند که با هر وزش به هر سمتی سوق پیدا می‌کنند، درحالی که در مقابلْ افرادی هم هستند که هم‌چون سنگ مقاوم‌اند. این‌ها افرادی هستند که یاد گرفته‌اند با به‌کارگیری بسیج منابع، استفاده از اهرم‌های دیگران، اهرم فکر اعضای خانواده و دوستان و… چه‌گونه وزنِ خود را در برنامه‌ریزی زیاد کنند.

منـبع: مجلۀ زنده‌گی ایده‌آل