حملۀ انتحاری روز نخست عید سعید قربان، جدا از این که جنایت‌پیشه‌گی طالبان را نشان داد، دست کم رییس جمهور را وادار به اعتراف تلخی کرد. رییس جمهور که جویای احوال قربانیان حادثۀ فاریاب شده بود، با پرسش‌های بازمانده‌گان آن حادثه روبه‌رو شد که هیچ‌ پاسخی برای آن نداشت؛ جز این‌که آنان را حق به جانب بداند. مدت‌ها پیش، وقتی هنوز فاجعۀ طالبان به این اندازه گسترده نشده بود، رییس جمهور زندانیان انتحاری را زیر تاثیر مشوره‌های مشاوران و اطرافیانش رها می‌کرد. یکی را کودک می‌خواند، یکی را برادر و دیگری وطندار. آیا رییس جمهور نمی‌دانست که ترحم بر پلنگ تیز دندان/ ستم‌کاری بود بر گوسفندان؟ بی‌تردید که رییس جمهور می‌دانست اما استراتژی قومی‌ و قبیله‌یی اجازه نمی‌داد تا بر بنیاد این منطق، عمل کند. تیوری‌پردازان نزدیک به رییس‌جمهور همواره از سیاست قومی کار گرفته و استدلال کرده اند که طالب بچه‌های ماست. زیر پرچم این شعار، ده‌ها زندانی طالب رها شده است، ده‌ها عامل انتحاری دوباره آزاد شده اند تا عمل نافرجام‌شان را به پایان برسانند و اکنون هم، مردم نتیجۀ این سیاست آقای رییس جمهور را به چشم سر می‌بینند.
هرچند از همان آغاز مردم، نهادهای مدنی، رسانه‌ها، احزاب و گروه‌های اپوزیسیون بارها از این روش تیمِ بر سر اقتدار انتقاد کرده و آقای کرزی را از عواقب حاتم‌بخشی‌هایش آگاه ساخته‌اند، اما مثل همیشه این انتقادها، هیچ تغییری در سیاست‌های ارگ ریاست جمهوری به وجود نیاورد، بل‌که برنامه‌ها به صورت سازمان یافته‌ترش عملی شدند. چنان‌که در پی همین نوع برنامه‌های تمامیت‌خواهانه بود که بحث گفت‌وگوهای صلح پیش آمد؛ گفت‌وگوهایی که افزون بر ناکامی ‌روزافزونش، بهایش تا کنون به وسیلۀ خون مردم پرداخته می‌شود.
رییس جمهور به موسفید فاریابی که گفت:« واقعاً اگر خدمت می‌کنید پس چرا وقتی دشمنان دین و دولت ما دستگیر می‌شوند، دوباره از سوی مرکز رها می‌شوند و به ولایت فاریاب بر می‌گردند و بازهم حمله انتحاری می‌کنند.» عوام‌فریبانه می‌تواند پاسخ دهد که:« شما درست می‌گویید.» اما این را به خاطر نمی‌آورد که مردم همیشه درست گفته اند. مردم همیشه شعور تفکیک نواقص و کوتاه‌کاری‌های او را داشته اند. این جناب رییس جمهور بوده که توان تشخیص دوست و دشمن را ندارد. این آقای کرزی است که خیلی زود فراموش می‌کند و نمی‌داند که مسبب فاجعۀ فاریاب در واقع او و همکارانش است.
این آقای کرزی است که نمی‌داند وظیفه‌اش چیست؟ وظیفۀ جناب رییس جمهور و طرفدارانش تامین امنیت است، نه این که برای کودک بازمانده از فاجعۀ فاریاب، وعدۀ سر خرمن نان و تحصیل را بدهد. آن‌چه را که آقای کرزی به مردم داغ‌دیدۀ فاریاب گفته است، چیزی نیست جز یک فریب‌کاری محض که هیچ‌گاه عملی نخواهد شد. اگر قرار باشد که رییس جمهور به قربانیان حادثۀ فاریاب کمک کند، در پی مذاکره با طالبان نخواهد شد. بهترین کمک برای قربانیان حادثۀ فاریاب- و صدها قربانی دیگر که همه روزه در اثر خشونت‌های طالبان جان‌های‌شان را از دست می‌دهند- پایان دادن به این خشونت‌هاست که تا کنون از راه صلح و آشتی میسر نبوده است. صلح با طالبان تنها راهی‌ست که آن گروه را جسورتر ساخته و با خاطر آسوده به قتل و کشتارشان ادامه می‌دهند. مردم نیز به این موضوع پی برده اند و می‌دانند که راه پایان دادن به این خشونت‌ها، آشتی با طالبان نیست. بل‌که مبارزه با آنان است اما سوگ‌مندانه آقای کرزی این مساله را نمی‌داند و یا دست کم خود را به نادانی می‌زند و تنها به همین جمله اکتفا می‌کند که مردم درست می‌گویند، اما در خفا هیچ اعتنایی به این دانایی مردم نمی‌کند.