هان تو نگر جهان را فصل بهار می‌رسد
سوی چمن نظر نما گل به هزار می‌رسد
غنچه جوانه می‌زند سوی تو شانه می‌زند
پُر بنما پیاله را وقـت خمار می‌رسد
چشم من است سوی تو، عشق من است روی تو
رو بـنما به سوی من، روز شمار می‌رسد
ره چو به سوی ما کنی غلغله‌یی به پا کنی
ای که چه شادی‌یی بـوّد روزی که یار می‌رسد
من که بهار دیده‌ام، روی نگار دیده‌ام
شادم و خرّمم از آن او به قطار می‌رسد
بوی بهار را نگر، شوق نگار را نگر
طرف چمن گذر نما، نور نثار می‌رسد
باز جهان جوان شده، فرحت آسمان شده
سوی زمین نظر گشا نقش و نگار می‌رسد
کشت بکن بکار تو پشت مکن به کار تو
بزرگر جوان من، فرصت کار می‌رسد
سال گذشته شد نهان سال جدید شد عیان
سال به پیش روی را صلح و قرار می‌رسد
صلح امید ما بـوّد نور و نوید ما بـوّد
آرزوی بشرکشی بر سر دار می‌رسد
گرچه به کشورم کنون هست بهار ما زبون
میکـنمش ز غم برون وقـت شکار می‌رسد
خالق و رهنمای من رحم نما برای من
خود تو بگو که آرزو کی به کنار می‌رسد
«بابـر» بی‌نوا منم آدم پُرخطا منم
قسمت من ز لطف تو نور، نه نار می‌رسد
عطاءالرحمن بابر