سلام آقای رییس‌جمهور!
این نامه، شکواییه‌یی تلخ و تکان‌دهنده از بی‌شهردارترین نقطه کابل یعنی ناحیه ششمِ شهر کابل است؛ اما باور کنید آن‌چه می‌نویسیم، روایت دقیق و مستندِ وضعیتی‌ست که سال‌هاست در این منطقه از پایتختِ کشور جریان دارد.
شاید کاروان‌های شما یا هیچ‌یک از معاونان و اعضای کابینهتان هیچ‌گاه از مسیر پل سوخته که به قصر فروریخته دارالامان منتهی می‌گردد، عبور نکرده باشند؛ اما این مردم مجبور و محکوم‌اند که هر روز را از این مسیر ـ که بیشتر به یک جاده سنگلاخی و صعب‌العبور شباهت دارد تا جاده‌یی در پایتخت جمهوری اسلامی افغانستان ـ بگذرند و در این منطقه از یاد رفته، شب و روز بگذرانند.
جناب رییس‌جمهور! نامه نوشتن به شما نخستین فریادی نیست که به نماینده‌گی از سال‌ها درد و رنج و محرومیتِ این مردم بلند می‌شود؛ ما مردمِ دردمند غربِ کابل سال‌هاست که به‌خاطر داشتن یک جاده پخته و آباد به دروازه‌های متعلق به حکومتِ شما رجوع کرده‌ایم، اما هیچ‌کدام ـ بازهم تاکید می‌کنم هیچ‌کدام ـ به خواستِ ما توجهی نکرده‌اند.
آقای رییس‌جمهور! باور کنید که داشتن یک جاده پخته، آن‌هم در قلب پایتخت کشوری که ۱۱ سال از تاسیس نظامِ نوینِ آن می‌گذرد و صدها کیلومتر جاده در اطراف و حوالیِ همین سرک اعمار یا بازسازی شده‌اند، آرزوی بزرگ و غیرممکنی نیست.
ماه‌هاست که سرک پل سوخته ـ دارالامان در انتظار مرحمت جناب شهردار به‌سر می‌برد و خانه‌های ویران‌شده در دو سوی سرک، بر وحشت ناشی از این قطعه فراموش شده پایتخت، افزوده است. مردم این منطقه در حالی به استقبال زمستان می‌روند که با وجود این جاده، زمستان برای آن‌ها به کابوسی ترسناک تبدیل شده است. هزاران سکنه این منطقه از کابل به شمول زنان و کودکان، در زمستان مجبور اند مسیری را طی کنند که به مشکلاتی چون آب‌گرفته‌گیِ جاده و پیاده‌روها و گل‌ولای دچار است.
جناب رییس‌جمهور! مردمی که به شما رای دادند و ۱۱ سال تمام در کمال مسالمت و آرامش و صلح و قانون‌پذیری زنده‌گی کرده‌اند، امتیازی فراتر از قانون و حقوق شهروندی از شما نمی‌خواهند.
در این شکی نیست که ساکنان این بخش از شهر را اکثراً طبقه فقیر و با سطح درآمدِ اندک تشکیل می‌دهند؛ اما آیا این می‌تواند دلیلی برای ادامه بی‌توجهی جناب شهردار، وزارتخانه‌های سکتوری و نماینده‌گان مردم در پارلمان کشور محسوب شود؟!
در این هم شکی نیست که مردم این منطقه از نظر قومی و نژادی و سیاسی و مذهبی، به تمام جامعه افغانستان تعلق دارند و بدون شک فضایی از زنده‌گی صلح‌جویانه و برادری را ایجاد کرده‌اند؛ اما آیا این، در سایه حکومتی که مدعی ایجاد وحدت ملی و تحکیم حاکمیت قانون و برقراری عدالت و برابری بر اساس حقوق شهروندی است، جرم شمرده می‌گردد؟!
جناب رییس‌جمهور! می‌دانید که نامه نوشتن به شما، آخرین گزینه‌یی بوده که ما برای فریاد کردنِ درد دیرسالِ این مردم برگزیده‌ایم و غیر از این هم، چاره‌یی نداریم. مردمِ ما شما را رییس‌جمهور خودشان می‌دانند و از شما انتظار دارند به آن‌ها به عنوان شهروندان ساکن نقطه‌یی از پایتختِ حکومتِ خود نگاه کنید؛ نقطه‌یی که اکنون بی‌شهردارترین نقطه پایتخت به حساب می‌آید!