افغانستان کشوری‌ست که در آن هیچ چیز سرِ جایش قرار ندارد و کسی نمی‌داند که چه کند و وظیفه‌اش چیست. با توجه به جنگ‌هایِ چندین دهه‌یی، و انفجار و انتحارهای یک‌ونیم دهۀ اخیر و نابسامانی‌های اجتماعیِ فعلی، به نظر می‌رسد که بیشتر مردمِ افغانستان دچار تکلیف‌های روانی خفیف، متوسط و شدید شده‌اند. به باور بنده، بیماری‌های روانی متوسط، بخش قابل توجهی از جامعه و حتا سیاست‌مدارانِ ما را درگیر ساخته است. هنوز سیاست‌مدارانِ افغانستان ـ چه در مناصبِ دولتی و چه در جایگاه‌های غیردولتی ـ برخورد خاصی با جامعه دارند و به زیردستی و زبردستی عادت کرده‌اند. رییس‌جمهور غنی نیز متأثر از وضعیت روانیِ کشور و متأثر از نوعی بیماری روانی‌ست که نگاهِ او به جامعه و مرم را «مردم‌فریبانه» ساخته است؛ چنان‌که نگاه آقای کرزی نیز به جامعه، عوامانه یا عوام‌گرایانه بود. بدون شک، این نوع نگاه‌ها، سبب رکود و توقف در جامعه می‌شود.
حالا آقای غنی با برخوردهایی که از ذهنِ مردم‌فریبانه‌اش نشأت می‌کند، نردبانی برای عروج ساخته و می‌پندارد که با حرکاتِ پوپولیستی‌، می‌تواند خود را در اذهانِ عامه مقبول جلوه دهد. او فکر می‌کند که با ریاکاری و تظاهر، در دلِ مردم جا باز خواهد کرد. اما این طرز فکر و عمل، بلندترین توهینی‌ست که از لحاظ روانی نسبت به مردم افغانستان صورت می‌گیرد. معنای اقدام‌های ریاکارانۀ رییسِ دولت وحدت ملی این است که مردم مستحقِ چنین برخوردهایی‌اند و چشمِ آن‌ها بالاتر از این را نمی‌بیند و ذهن‌شان با بالاتر از این‌ها بیگانه است. در حالی که چنین نیست. امروزه مردم انتظارهای متفاوتی از رییس‌جمهوری و دیگر مقام‌های حکومتی دارند و این درک را پیدا کرده‌اند که تظاهر و ریا را از صفا و صداقت در اعمالِ زمام‌داران تشخیص دهند.
در آخرین مورد، آقای غنی، لباس کارمندانِ شهرداری به تن کرد و یک بیل آشغال را به زنبیلِ شهرداری ریخت. اما بازخورد و پاداشِ این عمل، تمسخر و انتقاد شدیدی بود که مردم در برابرِ او نشان دادند. زیرا وظیفۀ خطیرِ رییس‌جمهوری، به اقداماتِ نمادین خلاصه نمی‌شود و از طرف دیگر، با این کارِ او، هیچ مشکلی از کوهِ مشکلاتِ جامعه حل نمی‌گردد. خوب است که آقای غنی به‌جای چنین کارهای میان‌تهی و بی‌حاصل، به اصلاحِ شهرداری و تجهیز و فعال‌تر ساختنِ این اداره همت گمارد. او ابتـدا باید مسوولانِ ارشدِ شهرداری را تعیین کند، و آن‌ها باید اشخاصی مسلکی، متعهد و دارای برنامه باشند تا دست‌کم بتوانند مشکلِ دندآب شدنِ سرک‌ها در فصلِ باران و تجمعِ چهارفصلِ کثافات در شهرها را حل کنند. حال آن‌که چندی پیش، درست در همان روزی که مردم بر اثرِ توقفِ آب در جاده‌های شهر – آن‌هم به دلیل نبود جوی‌ها و کانال‌ها – به یک وضعیتِ اسفناک دچار شده بودند، معاون ریاست اجرایی از مسوولان شهرداری قدردانی کرد که به‌شدت مورد تمسخر و انتقاد مردم قرار گرفت. متأسفانه رییس‌جمهوری نیز همواره سعی می‌کند که با اقدام‌های ریاکارانه، شعورِ مردم را به مسخره بگیرد.
پیشنهاد ما این است که: رییس‌جمهوری به‌جای اتلاف وقت و اجرای نمایش‌ برای مردم، توافق‌نامۀ سیاسی را تطبیق و قدرت را به گونۀ اساسی تقسیم کند، اصلاحات انتخاباتی را به میان بیاورد، شناس‌نامه‌های برقی را توزیع کند، به ایجاد اصلاحات در اداراتِ دولتی بر بنیاد عدالت ملی و اجتماعی بپردازد و انتخابات مجلس و شوراهای ولسوالی‌ها را دایر کند تا لویه جرگۀ قانون اساسی برگزار شود. مردم افغانستان مستحقِ انجامِ این خدمات به عنوان پاداش‌اند، نه چیزی کمتر از آن.
آقای غنی باید بداند که فقط پنج ماهِ دیگر به پایانِ دولت وحدت ملی مانده و تا کنون کارِ درخوری را انجام نداده و از این‌پس نیز زمانِ زیادی برای انجامِ اصلاحات و تحققِ وعده‌های خود ندارد. رییس جمهور باید با نیتِ صاف و روانِ سالم، با مردمش برخورد کند و به آنان احترام بگذارد. مسلماً احترام‌گزاری رییس‌جمهور به مردم، فقط در انجام درستِ وظایف و تعهداتش به مردم می‌نماید و بس.