در حالی که دولت هنوز بر طبلِ گفت‌وگوهای چهارجانبه می‌کوبد، گروه طالبان عملیاتِ بهاریِ خود را علیه دولت و نیروهای بین‌المللی اعلام کرده است. این گروه در اعلامیۀ تازۀ خود از عملیات «عمری» به عنوان آخرین ضربه بر «کفار» و «دست نشانده‌گان»ِ آن سخن گفته و تمام نیروهای خود را به یک جنگِ خونین فرا خوانده است.
اعلامیۀ طالبان به تاریخ ۲۴ حمل صادر شده و نشان می‌دهد که این گروه پس از بررسی‌های لازم این تصمیم را گرفته است.
آغاز جنگِ بهاری طالبان، چیزِ تازه‌یی نیست و پیش از آن، برخی فرماندهان ناتو و نهادهای امنیتیِ کشور از چنین برنامه‌یی از سوی طالبان خبر داده بودند. فرماندهان ناتو که بیشتر با وضعیت جنگی افغانستان آشنایی دارند، گفته بودند که طالبان با آغاز فصل گرما، به ‌شدتِ عملیات نظامیِ خود می افزایند و تلاش خواهند کرد که مثل سال قبل، کورۀ جنگ را همچنان گرم نگه دارند.
در سال گذشته، طالبان برای نخستین‌بار موفق به تسخیر یک ولایت شدند که بدون شک داغ ننگِ آن بر جبین دولت وحدت ملی باقی خواهد بود. سال گذشته نیز آقای غنی رییس‌جمهوری کشور گفته بود که کندز تحتِ مدیریت قرار دارد و جای نگرانی نیست و سرپرست وزارت دفاع اطمینان داده بود که در صورت سقوط کندز از وظیفه کنار خواهد رفت؛ همان گونه که امسال نیز در برابر تهدید طالبان مبنی بر سقوط هلمند، عینِ سخنان را ابراز کرده است.
مقام‌های کشور بدون آن‌که محاسبۀ دقیق از وضعیت داشته باشند، حرف‌هایی می‌زنند که در تضاد با واقعیت‌های کشور قرار دارد. آن‌ها بر اساس گفته‌های دیگران، وضعیتِ کشور را بررسی می‌کنند و بدون شک چنین بررسی‌هایی نمی‌تواند ممد عملکرد دولت قرار گیرد. آقای غنی، سکتور امنیتی را چنان در انحصارِ خود گرفته که به هیچ صورت از آن انتظار کارآیی در امرِ مدیریتِ جنگ در کشور برده نمی‌شود.
آمار و ارقامِ منتشر شده از فرار و ترک وظیفه در نهادهای امنیتی، واقعاً تکان‌دهنده‌اند. در همین حال، نوعی برنامه‌های پشت پرده نیز در رابطه با برخی مناطق که از لحاظ جنگی در تهدید مستقیم قرار دارند، در جریان است که می‌تواند وضعیت آسیب‌پذیرِ امنیتی را بیشتر به مخاطره مواجه سازد. در برخی ولایت‌های کشور که عملاً از سوی مخالفانِ مسلح مورد تهدید قرار دارند، نیروهای امنیتی به توقف عملیاتِ جنگی مجبور شده‌اند و به صورتِ فاجعه‌باری نسبت به آینده احساس نگرانی می‌کنند. گزارش‌هایی وجود دارند که کندز در شمال کشور یک بارِ دیگر با تهدیدهای جدیِ امنیتی روبه‌روست و مخالفان مسلح، نیروهای خود را در بخش‌های آسیب‌پذیرِ آن جابه‌جا کرده اند.
عطا محمد نور والی بلخ که این تهدیدها را به خوبی ارزیابی و تحلیل کرده است، روز دوشنبه نسبت به وضعیتِ شمال هشدار داد و گفت که داعش به شمال کشور آورده می‌شود. این سخنِ والی بلخ که عمری تجربه در عرصۀ نظامی و تأمین امنیت شمالِ کشور دارد، به چه معناست؟ آیا این سخنان از برنامه‌های پشتِ پرده حکایت ندارند که به منظور برهم زدنِ امنیت شمال کشور صورت می‌گیرند؟ در عقبِ این برنامه‌ها کی‌ها هستند و چرا تلاش صورت می‌گیرد که شمال به کانون درگیری‌ها تبدیل شود؟
این‌ها در حالی صورت می‌گیرند که دولت افغانستان همچنان امیدوار به گفت‌وگوهای صلح با گروه‌های مخالف است؛ گروه‌هایی که اکثرشان منافع خود را در ادامۀ جنگ و کشتار تعریف کرده‌اند و هیچ برنامۀ سیاسی برای افغانستان ندارند. طالبان که عمده‌ترین نیروی جنگی در برابر دولت شمرده می‌شود، به دلیل اختلافات ذات‌البینی، همین حالا به سه دسته تقسیم شده و هر روز با یکدیگر در حال نبرد و قدرت‌آزمایی اند. هیچ یک از این گروه‌ها برنامۀ سیاسیِ مشخصی که نشانگرِ دولت‌داری باشد، ندارند. آن‌ها به هر بهانه می‌خواهند که آتش جنگ در افغانستان شعله‌ور باشد. شاید در عقب این بی‌برنامه‌گیِ ذلت‌بار، برنامه‌ها و هدف‌های بیگانه‌گان نهفته باشد که از این گروه‌ها به عنوان ابزارهای رسیدن به مقاصدشان سود می‌برند.
نشست‌های چهارجانبه اگر نتیجه‌بخش می‌بودند، بدون شک باید در چهار دورِ گذشته تغییراتی در مواضع مخالفان ایجاد می‌شد و آن‌ها با توجه به این مذاکرات، برنامه‌های خود را اعلام می‌کردند.
اعلام موضعِ تازۀ طالبان نشان می‌دهد که آن‌ها حتا در حال‌وهوای نشست‌های چهارجانبه و یا گفت‌وگوهای صلح سیر نمی‌کنند، چه رسد به روزی که بیایند و در مورد آیندۀ سیاسی کشور وارد چانه‌زنی‌های سیاسی شوند.
به طالبان و دیگر گروه‌های مسلح، باید به چشمِ گروه‌های خشونت‌طلب و یاغی نگاه کرد که هرگز برای امنیت، آرامی و رفاه کشور هزینه نخواهند پرداخت. با این گروه‌ها باید به زبانی سخن گفت که بهتر می‌فهمند و به آن آشنایند؛ یعنی زبان تفنگ. خشونت‌طلبی را نمی‌شود با مدارا و شکیبایی پاسخ داد. اگر دولت واقعاً به ارزش‌های انسانی بها می‌دهد، باید از این منظر با مخالفانِ مسلح وارد گفت‌وگو شود.