بخش دوم پایانی/

Evelyn Cole
 مترجم: آذین صحابی

موسسۀ تحقیقات نخاع سان‌فرانسیسکو در سال ۱۹۹۲ پژوهشی منتشر کرد. در این پژوهش ۱۰۰ زن و مرد که همه‌گی می‌بایست تحت عمل جراحی دیسک کمر قرار گیرند، شرکت کردند. پیش از عمل، با تک‌تکِ آن‌ها مصاحبه شد و دربارۀ عوامل آسیب‌رسانِ زیر در دوران کودکی از آن‌ها پرسش کردند:
۱ـ جدایی یا مرگ پدر/ مادر یا هر دوی آن‌ها
۲ـ مرگ خواهر یا برادر در کودکی
۳ـ اجبار به ترک والدین و زنده‌گی دور از آن‌ها
سپس هر بیمار در یکی از این سه گروه طبقه‌بندی شد:
۱ـ آن‌هایی که هیچ‌یک از این وقایع را پشت سر نگذاشته بودند.
۲ـ آن‌هایی که دو تا از سه فاکتور را دارا بودند.
۳ـ کسانی که هر سه را پشت سرگذاشته بودند.
پس از عمل جراحی و انجام بررسی‌های پی‌گیر، جراحان میزان ماندگاریِ طولانی‌مدت اثرات مثبتِ عمل را برای هر یک از این سه گروه، به شرح زیر اعلام کردند:
۱ـ گروه اول: ۹۵ درصد
۲ـ گروه دوم: ۷۳ درصد
۳ـ گروه سوم: ۱۵ درصد
در این‌باره پژوهش‌ها و بررسی‌های موردی فراوانی انجام گرفته است که بسیاری، شواهدی بر تأیید این فرضیه یافته‌‌اند و تعداد کثیری هم هستند که میزان دخالتِ امور روان‌شناختی در پروسۀ درمان‌های فیزیکی را ناچیز و قابل اغماض می‌انگارند. در هر حال، آن‌چه که مهم و ثابت شده است، این است که جسم و روان هرگز از یکدیگر مجزا نیستند و سلامتِ هر دوی آن‌ها، وجود یک انسان متعادل و توانا را تضمین می‌کند. اگر فرض بر این ـ که فرض بی‌اعتباری هم نیست ـ باشد که روان و سلامت و پریشانی آن در چه‌گونه‌گی و سرانجام پروسه‌های درمان‌های فیزیکی تأثیر دارند، پس می‌توان از روان و دخالتِ آن بهره گرفت. در این کار، زمینۀ روان‌شناختی فرد بیمار بررسی می‌شود تا هر نقطه‌یی که حکایت از آسیب و رنجی دارد، مشخص گردد. در این‌جاست که یک روان درمانگر به کمک تیم پزشکی می‌آید. او به بیمار می‌آموزد که آسیب‌های روحش را ترمیم کند و پس از این‌که سلامت روانش بهبود یافت و بالاتر رفت، امکان بهبودی درد فیزیکی هم بالاتر می‌رود. همین ماندگاری نتایج مثبتِ عمل و میزان دردِ بیماران پس از آن، تنها اندکی با پروسۀ جراحی در ارتباط بود و عوامل پرسش شده پیش از عمل، تأثیرات چشم‌گیرِ خود را به وضوح نشان داده بودند. جالب این‌که فاکتورهای سه‌گانه و آسیب‌زا، همه‌گی ریشه در کودکی مردان و زنانی داشتند که منتظر عمل جراحی دیسک کمر بودند.
می‌توان گفت که عوامل آسیب‌رسانِ این‌چنینی در ثمربخشی دیگر روش‌های درمان و آرام‌بخشیِ درد دخالت دارند و میزان دوامِ آن‌ها را نیز تحت‌الشعاع قرار می‌دهند. جالب‌تر این که پس از برگزاری چند جلسۀ روان درمانیی هدف‌مند برای گروه دوم و سوم، بهبودی آنان هم سیر صعودی به خود گرفته دردهای‌شان نیز کاهش یافت.
محققان گزارش کردند آن بیمارانی که کودکیِ تلخی را پشت سر گذارده بودند، پس از شرکت در روان‌درمانی‌ها، امید و علاقه و انگیزۀ بهتری برای ادامۀ زنده‌گی پیدا کردند. توجه کنید که در گروهی که دوران کودکیِ خوشی را سپری کرده‌اند، می‌توان روش‌های تهاجمیِ پزشکی چون عمل جراحی را با روش‌های ساده‌تر و غیرتهاجمی جایگزین نمود؛ استفاه از دارو به جای جراحی یا درمان دارویی برای کوچک‌تر کردنِ توموری که نیاز به عمل جراحی باز داردـ که با کوچک‌تر شدن تومور می‌توان برای برداشتن آن از روش‌های لاپاروسکپی بهره گرفت.