حمله انتحاری سه شنبه که نزدیک به ۴۰۰ زخمی و شهید به همراه داشت و هزاران کس را به سوگ عزیزان شان نشاند، توسط احمد ولی قندهاری و دوستش انجام شد. به اعتراف خود احمد ولی انتحاری وی در سال ۲۰۱۳ به فرمان کرزی از زندان بگرام رها شد. در ویدیویی که از نشانی طالبان نشر شده، احمد ولی هنگام آموزش های نظامی می گوید که توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده و پس از مدتی رها شده است. اسناد زندانیان بگرام نشان می دهد که این جانی به فرمان حامد کرزی در سال ۲۰۱۳ از بند رها شده است.
دو سال پیش هم یک حمله کننده انتحاری با ورود به لیسه استقلال خودش را منفجر کرد که چندین تن از جمله زبیر حاتمی تصویر بردار تلویزیون میترا و تنها تکیه‌‌‌گاه مادر مریض و مظلومش را شهید ساخت. وقتی تصویر صورت این انتحاری نشر شد، او درست شبیه تصویر نوجوان انتحاری بود که حامد کرزی پس از باز داشت توسط نیروهای امنیتی، رهایش کرده بود.
هنگام شهادت زبیر عزیز، ما عنوانی نهادهای عدلی و قضایی شکایت‌نامه‌ای را ترتیب کردیم که کرزی به عنوان عامل قتل زبیر و ده‌ها شهروند دیگر در یک دادگاه مستقل و یک روند عدالت محور باید مورد باز پرس قرار گیرد.
اما دو سال گذشت و در این راستا کاری صورت نگرفت. این بدین معناست که هنوز برای دادخواست خون قربانیان در این کشور فاصله‌یی زیادی است و تا هنگامی که مردم خود خون فرزندان شان را پاس ندارند، توقع عدالت از هر حاکمیتی، واهی و نابجاست. این مردم است که برای خود یا جامعه ی عدالت محور می سازند یا تن به استبداد داده و می گذارند تا همیشه حق شان تلف شود.
حالا همه خانواده‌های غم دیده و انسان‌های با درک می‌گویند که اگر این انتحاری‌ها توسط کرزی رها نمی‌شدند، ممکن این حوادث رخ نمی‌داد.
در کنار این، از بس مردم در برابر قربانیان خود بی‌تفاوت شده‌اند دولت مردان هم از کنار فاجعه بزرگ روز سه شنبه که بزرگترین فاجعه در نوع خودش در چند سال اخیر بود، به راحتی گذشتند.
شما تصور کنید اگر حادثه روز سه شنبه در یک کشور دیگر که اندک فضای آزادی در آن می‌دمد و برخوردار از دولت مردمی است صورت می‌گرفت، آیا همین‌گونه به راحتی خون فرزندان این وطن زیر چرخ موترهای مقامات، بی هیچ مسئولیت پذیری خشک می‌شد؟ فرمانده پولیس شهر، رییس امنیت شهر و دیگر مقامات مسوول که وظیفه‌شان تامین امنیت شهروندان است و این حادثه ی اول نه که چندمین حادثه ی خونین به دلیل بیکفایتی شان رخ می دهد؛ اما در محل حادثه حاضر می‌شوند و بی‌اندکترین وجدان به پارچه های گوشت شهروندان می نگرند و می گویند این کار دشمنان افغانستان است. ولی هیچ دشمنی از ناکارایی و خیانت مسوولین برای مردم ما دشمن تر نبود و نیست.