رییس‌جمهوری، دیروز در نشستی با شورای ملی کشور، بیانیه‌یی صادر کرد و در آن از موضع‌گیری‌های جدی در برابرِ طالبان سخن گفت. سخنان رییس‌جمهوری در مواردی بسیار روشن و حتا غیرقابلِ انتظار بوده است. آن‌چه در این سخنرانیِ بی‌پیشینه صراحت داشت، این بود که طالبان بعد از این فقط با شکست در مواضع نظامی‌شان برای صلح تضرع خواهند کرد و دیگر هیچ انتظاری از پاکستان نداریم که طالبان را به میز گفت‌وگو حاضر کند و اگر این کشور همکاری‎های لازم را نداشته باشد، از مراجع دیپلماتیک به شورای امنیت سازمان ملل متحد و نهادهای مدنیِ آن سازمان شکایت می‌کنیم.
این بخش از سخنان رییس‌جمهور غنی خواستی بود که بارها از جانبِ رسانه‌ها و منتقدان مطرح شده بود. صادر شدنِ حکم اعدام برای تروریستان و جنایتکاران و حمایت از قضاتِ کشور در این زمینه، از دیگر مهم‌ترین بخش‌های این سخنرانی بود.
اگرچه در بخش‌هایی از سخنان ریاست‌جمهوری جانبِ احتیاط دربارۀ طالبان رعایت شد و سعی صورت گرفت که همۀ طالبان به یک چوب زده نشوند، اما با آن‌هم جرأت سیاسیِ آقای غنی در برابر طالبان و موضع‌گیریِ آشکارش در برابر پاکستان و مزدورانش، قابل توجه و حمایت است. رییس‌جمهور ضمن موضع‌گیری صریح در برابر طالبان، گفت که برای دفاع از دین، وطن و ارزش‌های قانون اساسی کشور، لازم است که یک‌دل و یک‌صدا وحدتِ خود را در فکر و عمل به نمایش بگذاریم. به این دلیل، در مورد کسانی که به این وحدت لطمه می‌زنند و در عینِ قرار داشتن در متن نظام و حکومت، با استفاده از منابع آن، آب در آسیابِ دشمن می‌ریزند و به‌صورتِ آگاهانه یا ناآگاهانه در جنگ روانی علیه مردم با دشمنانِ این آب‌وخاک همسو می‌شوند، ارفاق و مصلحتِ بیشتر صورت نخواهد گرفت. این به معنای آن می‌تواند باشد که رییس‌جمهوری درک کرده است که زیر نظام و ادارۀ او کسانی هستند که به نفعِ طالبان کار می‌کنند و این دریافت مایۀ خورسندی مردمِ افغانستان است. حالا از کلیتِ ادبیاتِ آقای غنی در برابر طالبان چنان برمی‌آید که طالبان جنایت‌کار و تروریست‌اند و در عین حال، راهی برای مذاکره به روی‌شان باز است ولی در غیر آن، سرکوب می‌شوند. بنابرین، ما اکنون با ادبیاتِ پانزده سالِ گذشته مواجه نیستیم و خط سرخ و سیاه در برابرِ طالبان کشیده شده است.
حمایت رییس دولت وحدت ملی از آنانی که برای جنایتکاران حکم اعدام را در نظر گرفته‌اند، می‌تواند قوتی باشد برای قضاتِ کشور تا در برابرِ جانیان و تروریستان هرچه قاطع‌تر اقدام کنند و با ممانعت‌های سیاسی مواجه نشوند.
اما حالا مردم افغانستان انتظار دارند که رییس‌جمهور غنی به وعده‌هایی که کرده و قاطعیتی که از خود نشان داده است، عمل کند؛ زیرا در صورتی که رییس‌جمهوری سیاستِ یاد ‌شده دربارۀ طالبان را روی دست گیرد و نیروهای امنیتیِ کشور را حمایت کند، بدون شک وضعیتِ امنیتی در کشور در یک مدتِ کوتاه به سود دولت و مردم تغییر می‌کند و تروریستان راهی جز فرار و یا هم صلح با دولت نخواهند یافت. ما این را نیز درک می‌کنیم که سخنان آقای غنی با مخالفت‌هایی در تیمش به همراه خواهد بود؛ اما چون او این‌بار سخنی به‌حق گفته و راهی را انتخاب کرده که مردم می‌خواهند، قابل حمایت و ستایش است.
با این‌همه، مردم افغانستان منتظرند که سخنانِ به‌حقِ رییس‌جمهوری در عمل پیاده شود تا اعتمادِ ازدست‌رفتۀ آن‌ها به مدیریتِ کلانِ سیاسی کشور اعاده گردد. مسلماً با گفتار خالیِ رییس‌جمهور، نمی‌توان راه به جایی برد. چند سال پیش نیز، پس از ترور استاد برهان‌الدین ربانی، آقای کرزی سخنانِ مشابهی را در قالبِ یک بیانیۀ به‌اصطلاح تاریخی بیان نمود؛ ولی در فردای آن، جناب‌شان به همان راهی رفت که از قبل، در آن روان بود. از این‌رو، آقای غنی باید در عمل ثابت کند که همانندِ کرزی مواضعش زودگذر و فریبنده نیست!