بازداشت و به دام افتادنِ حدود یک‌صدوبیست تن از طالبانی که در دو موترِ انتقالِ حیوانات به سمت شمالِ کشور در حرکت بودند، همۀ ادعاها در مورد فرستادنِ نیرو از طرفِ حلقاتی خاص به شمال را ثابت کرد. بازداشتِ این تروریستان توسط نیروهای امنیتی، در واقع بعد از سال‌ها ادعا و شکایت‌ از برنامه‌هایی به هدفِ ناامن‌سازی شمال، بزرگ‌ترین سندِ ممکن را به‌دستِ ‌مردم سپرده است.
حالا حلقاتی در کار و تلاش‌اند تا این دستاوردِ بزرگ را وارونه جلوه دهند و آن افرادِ بازداشت شده را زیر نامِ «غریب‌کار و بی‌پول و بی‌چاره» از بند رها سازند. فرستادنِ صد نفر یا بیشتر از آن، در دو موتری که باید حیوانات در آن انتقال داده می‌شدند، آن‌هم در میان حیوانات، بزرگ‌ترین سند اثباتِ پروژۀ توسعۀ جغرافیای جنگ به شمال است. حالا فقط یک دولتِ هوشیار و متعهد به‌کار است تا این سند را در کنار ده‌ها قرینه، سند و عملِ دیگر اهمیت داده و پی‌گیری کند و در نهایت، تثبیت کند که چه کسانی در تلاشِ ناامن کردنِ شمال کشورند و کی‌ها این افراد را به شمال می‌فرستند.
در گذشته وقتی با برخی از مسوولانِ ارشدِ امنیتی دربارۀ برنامه‌هایی به‌هدفِ ناامن کردنِ شمال و حمایتِ حلقاتی در درونِ نظام از دشمن و همکاریِ بی‌دریغِ آنان با انتحاریان سخن می‌گفتی، پاسخ می‌شنیدی که باید «سند» ارایه کنی. اما وقتی سند و قرینه‌یی روشن به‌دست می‌آمد، حلقه‌ها دست به کار می‌شدند، آن را مغشوش می‌کردند و مقاماتِ عالی نیز از همۀ ماجرا چشم می‌پوشیدند.
بررسی نکردنِ اعمال گلاب منگل وزیر سرحدات، به دادگاه نکشاندنِ والی قندوز و نیز خاموش نگه داشتنِ بررسی عوامل رویداد ریاست دهم امنیت ملی، همه و همه نشان از آن داشتند که کسی یا کسانی متهمانِ رده اول را از کیفر نجات می‌دهند و همین مسأله به تنهایی خود، بسیار دلهره‌آور تمام می‌شده است. زیرا به نظر می‌رسید که در همۀ این رویدادها، دستِ افرادی که با مقام‌های اولِ کشور نزدیکی دارند، دخیل است. چنان‌که رسانه‌ها این حقیقتِ تلخ را در رویداد ریاست دهم امنیت ملی برجسته کردند، اما هیچ حرفی در این خصوص از جانب رهبرانِ حکومت گفته نشد و همه چیز زیرِ سخنانِ بلندِ رییس‌جمهوری در شورای ملی محو شدـ اگرچه در سخنانی که رییس‌جمهور غنی در شورای ملی کشور بعد از آن رویداد داشت، هشدار داد که از این‌پس در برابرِ آن افرادی که در داخل نظام با دشمن به نحوی همکاری دارند و آب به آسیابِ آن‌ها می‌ریزند و از لحاظ روانی به نفع دشمن تمام می‌شوند، مصلحت نخواهد کرد.
بنا بر آن‌چه رییس‌جمهور گفته بود، اکنون با بازداشتِ طالبانی که با سند و ثبوت برای جنگیدن در شمال، در موترهایی انتقال‌دهندۀ حیواناتِ مخفی شده بودند، برای رییس‌جمهوری این مجال فراهم شده که همدستانِ تروریستان در نظام را به دادگاه بکشاند و به مردم معرفی کنـد. شاید آنانی که وظیفۀ انتقالِ دشمن را به شمال برعهده دارند، به حدی قوی باشند که بتوانند یک‌شبه کارهایی ناممکن را ممکن سازند؛ اما اگر ارادۀ سیاسی در کشور برای حمایت از نیروهای امنیتی و مقابلۀ جدی با دشمنان وجود داشته باشد، می‌توان در مبارزه با تروریسم پیـروز شد.
حالا که خوش‌آوایی در سخنانِ اخیرِ رییس‌جمهور موج می‌زند، پیشنهاد ما به او این است که بیش از این، امنیت را فدای مصلحتِ خودساختۀ تبارگرایان نسازد و قاطعانه به محاکمه و مجازاتِ تروریستان و ستونِ پنجمِ آن‌ها همت گمارد. همان‌گونه که او به‌صراحت بیان کرده بود مردم افغانستان از رییس‌جمهوری خواهانِ تطبیقِ عدالت و مجازاتِ افرادی‌اند که با دشمنان همکاری می‌کنند، به این مهم نیز به گونۀ جدی باید رسیده‌گی کند!