اشاره: حکیم «رحیمی» متولد سال ۱۳۶۸ در ولایت بدخشان است، او مدت ده سال می‌شود که در بیرون از افغانستان مهاجرت است و فعلاً در کشور جرمنی زنده‌گی می‌کند. ورزش را تحت نظر یک تن از استادان افغانستانی به‌نام حسین «محمدی» در کشور ایران آغاز کرده است و در حالا حاضر در رشته‌های کانکفو، کیک بکس و موی تای به تمرینات خود ادامه می‌دهد.
ممنون از این‌که فرصت می‌گذارید، در نخست لطف کرده بگوید که از چه زمانی و با چه انگیزۀ رو به ورزش آوردید؟
تشکر از روزنامه ماندگار و سلام به‌تمام هموطنان عزیزم در افغانستان، من از نوجوانی شوق و علاقۀ فراوانی به ورزش داشتم، بسیار علاقه داشتم تا یک وزشکار و قهرمان خوب باشم که خوش‌بختانه با سعی و تلاش خودم و تشویق و دست‌گیری خانواده‌ام توانستم به این آرزویم برسم یعنی بیشتر علاقۀ خودم و تشویق خانواده به‌ویژه پدرم مرا به‌ورزش کشاند.
چه دلیلی شمار را واداشت تا ترک وطن کرده به‌اروپا مهاجرت شوید؟
دلایل زیادی داشت از جمله مشکلات‌ امنیتی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی همین نا بسامانی‌های کشور مجبورمان کرد تا دست به مهاجرت بزنیم بنا نخست به ایران و بعد از آن به‌جرمنی مهاجرت کردیم و فعلاً مقیم کشور جرمنی هستیم.
در زمینۀ ورزش تا اکنون چه دست‌آوردهای داشته‌اید؟
من در کشور ایران از طریق تیم مهاجرین افغانستانی مسابقات زیادی داشتم از جمله سه مدال طلا، دو نقره، دو برونز، شامل دست‌آوردهایم می‌باشد. نظر به‌زحمات زیادی که کشیدم، توانستم در تیم ملی مهاجرین راه پیدا کنم. قرار بود تا در مسابقات بین‌المللی اشتراک کنم که نسبت مشکلات که برایم دست داد، ناگزیر شدیم تا به‌کشور جرمنی سفر کنیم که فعلاً در این کشور تمرینات‌ام ادامه دارد. در رشته‌های مختلف چون موی تای،‌ فری فایت و کیک بکس یک مدال طلا و چندین مدال افتخاری از کشور جرمنی نیز دارم. چیزی که باید فراموش نشود این که در وزن خود در کشور جرمنی مقام اول را دارم و همۀ مسابقات‌ام به نفع افغانستان است نه کشور جرمنی.
استقبال هموطنان افغانستانی‌مان در جرمنی در در زمینۀ دست‌آوردهای‌تان چگونه است و آیا در مسابقاتت اشترام می‌کنند؟
من از هموطنان خود مقیم کشور جرمنی خیلی خرسند هستم، آن‌ها مرا بسیار تشویق و حمایت می‌کند و در مسابقات من سهم می‌گیرند و حاضر می‌شوند، آنان همیشه برای من یک انگیزۀ بسیار قوی در مسابقات بوده‌اند، هرباری که برنده شده‌ام، آن‌ها با بیرق سه رنگ کشور به استقالم آمده‌اند و برایم سرود ملی را پخش می‌کنند. این برایم من از هر لذتی لذت‌بخش‌تر است.
آرزوی بزرگ شما در زنده‌گی چه است؟
یکی از آرزوهای بزرگ من این است که کشورم آرام و خودکفا شود، به‌کشور خود برگردم و از طریق تیم ملی کشور در مسابقات بین‌المللی اشتراک کنم.
آقای رحیمی به باور شما قهرمان به چگونه ورزشکاری گفته می‌شود؟
یک قهرمان باید الگویی برای دیگران باشد، الگوی اخلاق، رفتار نیک، جوان‌مردی و شجاعت. همچنان رسالت ورزشی، اجتماعی و اخلاقی خود را درک کند.
ورزشکاران افغانستانی مقیم جرمنی با چه چالش‌ها دست و پنجه نرم می‌کند؟
عمده‌ترین مشکل ورزشکاران افغانستانی این است که نمی‌توانند در مسابقات بین‌المللی از طریق این کشور به نفع کشورشان اشتراک کنند. چند ماه قبل هموطنان ما در این کشور از رفتن به دانشگاه و دبیرستان محروم بودند که خوش‌بختانه این مشکل هم حل شد. از طریق روزنامۀ شما به مقامات کشور خود صدا می‌کنم که هموطنان شما در جرمنی مشکلات فراوانی دارند که جای بیان همۀ آن‌ها این‌جا نیست؛ لطف کرده به این مشکلات رسیده‌کی کنید.
یکی از خاطرات دوره مهاجرت‌تان را به ما یادآوری کنید؟
زمانی که در ایران بودیم مادرم را از دست دادم، آن‌جا بسیار ناامید شده بودم، می‌خواستم از ورزش دست بکشم که تقریباٌ همین‌طور هم کردم، مدت زیادی از ورزش دست کشیدم، اما به‌خاطر رویاهای که ماردم برایم دیده بود، خواستم به ورزش ادامه بدهم. باورم این بود که اگر یک مادرم را از دست داده‌ام، مادر دیگرم یعنی کشورم هنوز زنده است و به من نیاز دارد نباید رؤیاهایش را نادیده بگیرم. همین بود که ورزش را ادامه دادم من می‌خواهم افغانستان و مردم صلح‌طلبِ آن را به تمام مردم دنیا معرفی کنم.
پیام‌تان برای جوانان افغانستانی در داخل کشور چیست؟
به‌آنان می‌گویم که به‌هر ورزشی که علاقه دارید، ورزش کنید تا باشد یک جامعۀ ورزشی و سالم داشته باشیم و نیاز نشود کسی از کشور خود به‌خارج مهاجرت کند، از روی ناگزیزی است که مردم دست به‌مهاجرت می‌زنند نه از روی شوق؛ این‌جا هرچه باشیم بازهم به‌دید یک بیگانه به‌ما دیده می‌شود، شما آینده‌سازان کشور هستید، تحصیل کنید تا برای جامعه مفید واقع شوید.