این روزها شور و شوقِ عجیبی در هرات به چشم می‌خورد. با آن‌که وضع امنیتی این شهر، نگرانی‌هایی را به بارآورده، ولی مردم نسبت به موضوعِ دیگری خوشحال‌اند. عاملِ این شور و شوق، آغاز به کارِ بند سلما در این ولایت است. این روزها برقِ بخشی از شهر هرات به وسیلۀ این بند، تأمین می‌شود و مردم از این‌که می‌بینند این برق مالِ خودشان است و کلیدِ آن در دست خودشان، به وجد آمده‌اند.
برای گشایشِ پروژۀ بند سلما، رؤسای جمهورِ هند و افغانستان به هرات آمدند و رسماً آن را افتتاح کردند؛ پروژه‌یی که حالا به نماد دوستیِ دو کشور مبدل شده و هند برای ساختِ آن بیش از ۳۰۰ میلیون دالر هزینه کرد. این پروژۀ زیربنایی به زمانِ حکومت‌داری سردار محمد داوود خان برمی‌گردد. در آن زمان میان هند و افغانستان پیمانی به امضا رسید که بر اساس آن، هند متعهد به ساخت بند برقِ سلما در ولسوالی اوبۀ ولایت هرات شد. این پروژۀ بزرگ ملی، سال‌های سال در بحران افغانستان بی‌سرنوشت باقی ماند تا این‌که در دورۀ جدید دوباره هند کار ساختِ پروژۀ بند سلما را آغاز کرد.
پروژۀ سلما شاید ظرفیت تولید برقِ زیادی را نداشته باشد(۴۲ میگاوات) اما در کنار آن، هزاران جریب زمین آبیاری می‌شود (حدود هشتاد هزار هکتار) و در بخشی از ولایت هرات زنده‌گی و شادمانی جریان پیدا می‌کند. شادی مردم هرات نه به‌خاطر برقی است که از این بند نصیب‌شان می‌شود، بل بیشتر به این منظور است که شاهد یک رویداد مثبت و سازنده در کشورِ خود استند.
افغانستان در طول چهار دهه جنگ و نابسامانی‌های ناشی از آن، صدمه‌های زیادِ اقتصادی دیده است. بی‌کاری همین حالا در کشور بیداد می‌کند. شاید بند برقِ سلما نتواند تعداد زیادی را دراستخدامِ خود داشته باشد و به مشکل بی‌کاری در هرات به صورتِ جدی پاسخ دهد، ولی می‌تواند در اشتغال‌زایی سهمِ خود را ادا کند و برای شماری از خانواده‌های هراتی و خارج از این ولایت، روزنۀ کار و امید شود.
هراتی‌ها با بیرون شدن به خیابان‌ها و جاده‌های شهرشان، عملاً از مردم و دولتِ هند که چنین پروژۀ بزرگی را به پایان رساندند، سپاس‌گزاری کردند. مردمِ ما قدرِ دوستی‌ها را می‌دانند و برای هر دستی که با صمیمت به سوی‌شان دراز شود، با لبخند و مهر پاسخ می‌دهند. اگر از یک کشورِ همسایه تروریست و انتحاری به سوی ما فرستاده می‌شود اما از یک کشور دوست و همسایۀ دیگر روشنایی و آبادی برای ما به ارمغان آورده می‌شود؛ اگر یک کشور ادعای هژمونی و برتری دارد ولی کشور دیگر با فروتنی بر زخم‌های ما مرهم می‌گذارد؛ ببین تفاوتِ ره از کجاست تا به کجا!
هند در طول سال‌های دوستی خود با مردم افغانستان ثابت کرده که دوستی مهربان و صمیمی است و این چیزی نیست که مردم افغانستان قدرِ آن را ندانند. اگر کسی یک لبخند به ما هدیه دهد، ما تلاش می‌ورزیم که خرمن خرمن شادی و خلوص به پایش نثار کنیم. رسم و آیینِ مردم افغانستان چنین بوده و چنین هم خواهد بود. بگذار عده‌یی به نام تروریست و جنایتکار، در پی بدنامیِ ما باشند و هر روز با سر بریدنِ انسان‌های بی‌گناه، نشان دهند که چه‌قدر از انسانیت و شرافت به دور اند، ولی میلیون‌ها شهروند این سرزمین، مهربانی و دوستی را در خیابان‌ها و جاده‌های شهرهای‌شان جار می‌زنند. تاریخ به یاد خواهد داشت که کی‌ها چه کردند و کدام‌ها در روزهای بد در کنار مردم افغانستان بودند. این وضع تا قیامت چنین نمی‌ماند، به قول لسان‌الغیب «چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند».
به دنبال هر تاریکی، روشنایی است و به دنبال هر هر مصیبتی، شادی. این رسم زنده‌گی است و تا بوده، چنین بوده. اما آن‌چه که باقی می‌ماند، نیکی و نجابت است. افغانستان روزی بدون شک با دردها و رنج‌هایش وداع خواهد کرد و با غرور روی پاهایِ خود خواهد ایستاد. ولی هرگز این روزها را، روزهای سخت را فراموش نمی‌کنیم. در آن روز به یاد می‌آوریم که در سختی‌ها کی‌ها با ما بودند و کی‌ها نبودند. کی‌ها برای ما انتحاری و مرگ فرستادند و کی‌ها لبخند و روشنایی هدیه کردند.
پروژۀ بند برق سلما، نماد دوستیِ دو کشورِ هند و افغانستان است و این نماد برای همیشه باقی خواهد ماند.